Ud Taksimi

Murat vuslata erdirecek beni, değer kavramına girmeyeceğim dinlenmiyorum ki?! Efsane bir benliğin oldu denirse; kişiliğim insanlığın nerede kaldı derim, gidilmeyen köy yok diyenler utansın!... Köy insan kalmadı itina ile yapılan dünyam yıkıldı üstüme; neden hayatım, linç ye sorun değil?! Lime lime oldum sonuçta; itilen devrilen hayatın arasında nefesim vardı, misal dedik bitti dünya!... Bizim için temiz kavramı yok ki; endişe bitsin gitsin sevdiklerinizden nefes bitti, nefs kazandı ne oluyor demeden bitti!... An asrı bitsin, o anla kalmayın geride!... Yılmaz dedik yitip gittik, ısrar ne için?! Leyla olmam, leman toplayacağım ben diyor karakter!... Maksat aile olmaya devam etmekti asla dediler galiba; zaman değişkendir dedi karakter, ama haklı olarak!... Ancak derim: Ben dedi; insanlık ölmedi derim dedi, lime lime olmadım ama?! Linç edildi benliğin desin; kimse duymaz ama olsun, emin olduğum birşey var?! O da insanlığın dediği noktada; herşeyi unuturum galiba, sığındığım liman olun desem?! İncitme beni yeter der karakter: İyi ki okumaya başlamış; iyi ki tanımışım yazarımı, iyi ki diyorum yoksa?! Hayatında yenilikleri, iyilikleri göremeyecektim!... Yazmaya; yaşamaya, yaşatmaya devam etsin yazarım!...

Sez birşeyleri sarsilmadan, kaç andan diyemedim?! Evin yurdun ne ki, neredeyim desek?! Zindan olmak değil, zeyn olmak vardı şimdi!... Gidemem hayattan desek, an koparıp atar bizi neden?! İncelediğim gerçekler;

yalanlarla harmalandı bizi, yaktı kül etti!... Kalp neden atar, yaşama ümidi var diye değil mi?! Aklın almıyor, mantığın işlemiyor işte anda!... Rıhtım ritim içinde beni dışarı attı, nedendir?! Silinen gelecekler için, ana tutunman gerekirdi!... Uyut beni, yaşama hakkını elinden alındı!...

Umutlar yok oldu, bari uyuyalım!... Mavilik, mantığı aldı!... Üstünlük tasladı, okyanus beni aldı!... Nefesimi, başkasına verse bari!... Resmet beni, resmiyet değil mi yaşam sonuçta?! Varlık savaşında, kim kime dum duma?! Evvel zaman yanına aldı: İyi ki mi demeliyim; ben seviyordum yaşamı, öteki an nasıl yatmalı ruh?! Taarruz etme bana, düşmanın değilim!... Endişe bundan sonrası için, zaten sınır yok oldu yaşamla!... Artık özgür muyum sahiden; inanmak zor yaşamakta öyleydi ama, adlandır olan biteni?! Neye karşı olduğuna bak bir; titizlikle ele al bazı şeyleri, temizler sizi!... Edep ahlak gerek bize de; perişan olma insanlığı göster sadece, gitme kal durma yürü bu hayatta!... Anda azalıp çoğalan olamadı; zaman anı bana verirdi belki, zindan mı diye sormaktan kaçındı!... İtme beni ivme kazanamam anda; şakrak olamadık neden, andık anılmak istemiyoruz?! Nazar değdi bize deme, nedendir?! Leylaklar şans getirsin, elemanlar büyüsün!... Uslansın yüreğim, unufak olmasın kişiliğin!... Rüzgar essin yeter, ruhun rahat olsun!...

Efkar nedendir demem, fırtınalar içinde kalırım!... Sunsun hayat, suyun içinde rahat rahat!... Unufak kal zamanda, rahat ol yeter!... Nasır tutana kadar, yardım et yeter!... Ruh gibi dolaşırım hayatta, rahat edemez yüreğim sonuçta!... Uzun karanlık geçmiş mi yoksa; gelecek mi bilmem, ukala değilim sonuçta!?