Yemin Ettim

Kırık benlik, birleştirilemez!... ıstaka çıktım sanki, neden?! Rüyadan uyandım artık; kabustan ıska dünya beni, rahat bırak!... Karma bu an deme; yaşayabilen hangi noktada kalmalıyım demeliyim?! Anlat bileyim, demeyelim bir kez daha?! Yıkılma yeşer yeterli; karşıdaki kişilere dedi karakter, atlat dünyayı?! Yeni bir bakış kazan; iyiliği bul dedi karakter, tarumar olan bedenini ruhun tamir etsin bırak dedi karakter, haklı yazarım!... İyi ki okumuşum: İyi var; sağ olsun, var olsun!... Yazmaya; yaşamaya, yaşatmaya devam etsin!...

Yeşerir, umutlar dedi!... Anlatmalıymış, duymalı bilmeli dedi!... Rüzgar ne tarafa eserse; essin sen ayakta kal diye var dedi!...

Sen ben; naza çekip, bir kişiyi yakabilirız de... Karşıyı; tam olarak bilemeyiz, üzüldü mu- kızdı mi? İyi ki; beni bıraktı, rahat ederiz demek yerine! İyi ki tanıdım; farklı bir pencere oldu, demek gerek... Dünya da; dönemleri gecmezsen, olmaz...

Zaten; evlerin önü temiz olmalı kişilerin, yani? Bir ışık içinde, olduğunu unutmamalı kişiler... Bireyler; hiçlik içinde bulunması gerektiğini, saygıyı sevgiyi dürüstlüğü unutmamalı kişiler... Bir tek kişilere olduğunu unutmamalı; üzdüğü kırdığı kişiler varsa bile, telafi etmeli... Acem kızında, böyle olmalı... Mantık çerçevesinde; unutma beni çiçeğini, dağıtsak da! Bu gece: Farklı mi olsa; karabasan değil, pembe rüya da olur mu? Bilmem de! Sen kehanet; bir hayal, dua mı olacak? Gerçeklik kucağında; gerçekleşeceği günü mü bekleyecek, kim bilir? Kader çizgisi; bizi umutlu mutlu olmaya iter de, tanıdığımız kişilere iyilik sunar mı? Bilmem de!

Aşk ilahi noktada kalsın, bana da... Derliyim bu gece: Son defa; bin ah etmekten iyidir denir, ancak? Sen sen ol, kendi duvarını ör... Karşıya rahatsız bir durumda, kalma da... Girizkâh gibi olsun, bu sana... Karşıya; karşı hatalarını telafi et, af dile herkesten... Yine yüce beni buldu; sağ ol, şükret hamd et diye...