Yine Şişe Bitecek

Yetişsin bana kurtarsın beni dediğim; kim ne varsa, seni bulsun... Endişe seni terk etsin, yeter bana... Sanma korku kötülük tek seni bulur; hayır uzak tutmak için, çalışacağım galiba... İbretlik bir yaşam senin ki, bende konuk oldum desem... Rende değil hayat ama; seni üzmesin diye savaşırım diyordu, karakter... İyi ki okumuşum, yazar iyi ki yazmış... Yazarlar demeliyim; bir kişi, bin karakter var tanıdığım...

Bir ablam; fulu diye bir hikaye yazmıştı, karanlıkların ne kadar zifiri olduğunu göstermiş... Aydınlatmaya çalışmıştı günleri; bende aydınlık günlerimi, nefretle görmeyip karanlığa itmiştin kendimi.... Bu yüzden; flu yapmıştım seriyi, yazar ablamdan esinlendiğim doğrudur... Hayata, devam edelim...

Aydınlatılma için, anlatmak gerek... Men etme kendini, bir şekilde hayattan... Akla kendini, anlatmak için... Nehirde yıkansan; yutar mısın laftalar, neden diyerek...

Cephe al... Ev ne nerede, belli olsun... Varlık ne, varlığını belli et... Araştır; açıklama işte, anı bil... Perde vurmalarını, engelle... Sınırı; sen çiz, sonuna sen git... Irz, sen ol... Zenne ol, ilk kez...

Sen ben o ayırma, herkesi düşün... Onda bunda medet arama, bil bul öğren gerçekleri... Nefret çözüm değil de, benliğe... Umut arama, unut geleceği yaşa... Niyaz etme; mutlu et, uyutma yutma... Yaşa; yat kalk, şükret dediler... Asla: Kişilerin dediğini yapma aklın var senin; asılan yürek canavar değil insan bunu anladığında, ruhunu kabul edersin... Şimşek çak, aydınlat bari... Anlamıyorlar, sonuçta... Tarumar olduk; sorun olmadı mi dedikleri, duyulmadı duyulsun istedi... Sadece karakter diyeyim; kendimi yaşamdan, soyutlayayım ki... Melek karakterini gözlemiştim, bakamamisim yüzüne demek ki... Ben o insan mi diyerek; tekrar yazarın sağ olsun, var olsun kalemi ışıkla dolsun... Bizim yolumuzu, aydınlatsın...