Yok Arkadaş

Kıyak, bir dünya da... Asildik; astilar, bilmedik... Yerimiz cennet mi, bilemedik... Beklenti ile benliğimizi çürütük... Eski zaman, şövalyeleri olamadık... Dinlenmedik, dinlenildik... En sonu, bulmadık... Nihayete, eremedik... Liman bulamadık, kaybettik gemiyi... Elimiz boş kalmaz, ancak... Risk atma yeter!...

Hayatın olguları, kişileri olmasa... Tahammül noktasına, bir adım öteye gittim ama? Evvelinde! Şen bir bireydim; keşke hep, öyle kalsaydım... Eskiden sen ben yoktu; kendi vardı, nerede? Minnet bekleme, benden... Hıyanet, niye var ki? Askıya, alınmış mı olsam... Tıpa gibi; işlevsiz görün ama, tüm iş sende olsun desin... Astımda; hayat durur ya hani, ışte böylesisiniz... Liman bende, kalsa... Arı gibi sok, demem... Riske atmam, kendimi atların... Islak yerlere bastım, siz geldiniz başına... Mümkünse hayatta kalayım diyeceğim; kişiler olmasın dediğim, ne oluyorsa gerçek hayatta var... Kurgu da; bari iyi olsunlar, iyi ki yazmışsın yazarın... Sağ ol, var ol...

İnci benim dönüm noktam; oluşum sürecide, öyle... Nusret bitsin mi dediler, belki... Can; 9 değil ki, kalmadı diyeyim... İsterdim hep gülmek; hep mutlu olmak ama, hayır...

Geçmiş, hiç bitmemiş... İp gibi, zaman... Renklerim kayıp; nerede dediğim, anda... İnsanlık, ben buradayım der... Fırtına eserse: Herşey ya düzelir; ya mahvolur değil mi, ya hayat sayılı? Titiz temiz olmalıyız; neden demekten kurtulup hayata odaklandı yazarı, iyi ki öyle yapmış!...

Bir bak, bana de... Uslandım dersem, inanma... Lime lime ettin, ardına sallanman... Ustura elinde, sanmasın seni... Tekbir verdirme bana; ben kendinden emin değilim der, bulut leyale... Haklı da; sağ ol yazarın, iyi ki okumuşum... Sayende; hayatın, yüzünü gördüm...