Evet. Yeni evim artık daha toplu duruyordu, en azından bir odası.

Sanırkm tanışmadık. Ben Leyal, şu an 18 yaşında yetimhaneden iki ay önce ayrılmış biri.

Ayrılırken kendime hemen bir iş bulabileceğimi sanmıyordum doğrusu.

Ne olduğunu anlatayım kısaca. Ama biraz eskiye gitmemiz gerekiyor.

Sekiz yaşındaydım. Yurdumuz karma bir yurt olduğu için erkeklerle birlikteydik. Yurtta da hiç sevmediğim biri vardı. Berk'ti adı. Birinin bir eşyasını çalıp suçu en yakın arkadaşlarımdan, abim olarak gördüğüm birine attı.

Yani biz öyle saıyorduk. Berk gerçekten suçsuzmuş ve ben bunu tesadüfen öğrendim. Tek başına otururken gittim onun yanına.

"Niye aldın o eldiveni? Annesinden hediyeydi Melek'e."

"Ben almadım ki. Biliyorum annenden kalan son şeyin ne kadar değerli olduğunu. Ayrıca ikimizin annesi de bizi isteyerek bırakmadı, mecburlardı çünkü hastalardı. Ben yapmadım..."

O an ilk kez herkesle kavga eden Berk'in ağladığını gördüm. Haklı olduğuna da o an kannaat getirdim.

Sonra gidip müdürle konuştum. Yurtta hiçbir şekilde yalan söylemeyen tek kişi olduğum için inandı bana.

Berk'le tam iyi anlaşmaya başlamıştıkki oda yurttan gitti. Sabaha kadar bahçede buzgibi havada ağladığımı net bir şekilde hatırlıyorum.

Yurttan çıkmak için iş ve ev ararken onunla karşılaştım. Onu çok saygın bir aile ailmış. Kendisi de bir cafe işletiyormuş, ona durumu anlatınca beni işe aldı. O an ona güvendiğim için.

Güven her şeydi.

Güvendiğim hiçkimse güvenimi boşua çıkarmadı, tek bir kişi haricinde. Annem... Çok güvenmiştim. Çok sevmiştim.

Ama o güvenimi boşa çıkartmıştı. Bunun tek sebebi babama benziyor olmammış.

Sonradan araştırıp öğrendim. Beni yetimhaneye bıraktıktan sonra evlenmiş. İki kardeşim var biliyor musunuz? Biri kız biri erkek. Hem de ikizler. En azından onların güzel bir hayatı var.

Te sorun hala annemin karşısına çıkacak cesaretimin olmaması.

Korkuyorum...