*

{Bu acı bir başkaydı, tarifsizdi..}

                                                               *

Yıllar sonra ilk defa geliyordum İstanbul'a. Kendine has bir kokusu vardı İstanbul'un. Burası hem benim doğup büyüdüğüm hem de bırakıp gittiğim topraklardı. Balkondaki menekşelerimiz gibi kokuyordu, babam gibi kokuyordu, çocukluğumda annemin yaptığı poğaçalar gibi kokuyordu.

Şimdi mevsim sonbahar. Bir başkadır İstanbul'un sonbaharı. Ağaçlardaki renklilik, havanın bulutlanıp ardından gelen yağmurun altında ıslanmak, denizin toprakla birleşen kokusunu içine çekmek...

Bu güzelim şehir benim çocukluğumu, sevinçlerimi, kahkahalarımı barındırsa da çok büyük acılar da ifade ediyordu. Babamı kaybettikten sonra ağır geldi buralar bana. Sığamadım hiçbir yere, bu koca şehre bile. Ama ayrılık fazla geldi ve kendimi tam yedi yıl sonra yine aynı yerde buldum.

Babamla son defa sarıldığım, gülüşüne, gözlerine, heybetine son defa baktığım o parktaydım şimdi. Hemen karşısında da çocukluğumun geçtiği ev vardı. Bir banka geçip oturdum. İster istemez gözüm dolmuştu.

Dimdik ayakta duran ben yerine şimdi acılarıyla yıllar sonra bu denli yüz yüze gelen, sanki az önce babasının arkasından el sallayan o kız vardı. Dağılmıştım.

Biraz daha iyi olduğumu fark ettiğimde ayağa kalktım. Artık gitmem gerekiyordu.

Ayaklarım ne kadar geri geri gitse de yapmam gerekiyordu. Bu hasret fazlaydı. "İSTANBUL MERKEZEFENDİ MEZARLIĞI" tabela gözlerimin dolmasına ve tarifsiz bir acının kalbime saplanmasına neden oldu. En son 14 yaşındayken perişan halde ve babamın öldüğüne inanamayarak gelmiştim buraya. Kafayı yedi diye dillere düşsem de kabullenememiştim işte, inanmak istememiştim. Darmadağın, nereye gittiğini bilmeyen bir şekilde nefes almıştım birkaç ay boyunca. Sonrasında hem babama verdiğim söz için hem de kendim için eğitim hayatıma devam etmiştim.

O gün -babamın öldüğü gün- gözümün önünden geçti de ne kadar kalabalıktı. Meğer ne çok seveni varmış babamın. Elimde olmadan gözyaşlarım akıp gidiyordu.

Sonunda ismini aradığım mezar taşı görüş alanıma girdi. Çok özlemiştim kızım deyişini, nasihatlerini, kendine has kokusunu, gülüşünü, sevgiyle bakan gözlerini... Uzanıp toprağına dokunmaya bile kıyamadım ama kendimi durduramadım da.

Uzun zamandır kullanmadığım o sözcük hıçkırık eşliğinde dudaklarımdan döküldü. Baba. Bir defa söyleyince daha da çok sarf ettim huzur veren kelimeyi. Baba, baba, baba... Sarıldım toprağına, üstündeki çiçekleri ve ismini okşadım. Bir süre öylece kalakaldım. Ne ağlayabiliyor ne de gülebiliyordum.

Beraber geçirdiğimiz zamanlar gözümün önünden geçince bir hıçkırık kaçtı boğazımdan. O hüzün kokan, hasret kokan toprağının kokusunu iyice çektim içime. Bu acı bir başkaydı, tarifsizdi, içten içe yakıyordu.

Biraz eskilerden bahsettim gülerek biraz da babam öldükten sonra hiçbir şeyin tam olarak anlam ifade etmediğini anlattım ağlayarak. Hava kararıyordu ve benim yetişmem gereken bir otobüs vardı. Biraz daha kalarak babam için dua ettim. Su döktüm mezarına, etrafındaki yaprakları temizledim. Son kez 'baba' dedim.

Gitmem gerekiyordu her ne kadar içimde fırtınalar kopsa da. Tam gideceğim sırada bir hüzün bulutu kaplayıverdi yüreğimi. Bir şey vardı ama anlam veremiyordum.

Tabi ya, onun toprağına bir çiçek de ben ekmeliydim. Vaktim olmadığı için mezarlığın girişindeki güllerden bir dal alarak tekrardan babamın yanına döndüm. İçimde kopan o tufandan dolayı gözlerim doldu ve diktiğim gülün can suyu gözyaşlarım oldu.

Artık çok fazla ayrı kalamazdım. Babamla dertleşmek, ona anlatmak iyi gelmişti bir nebze de olsa. Gidiyordum ama geri gelecektim. Çünkü toprağının hüzün dolu kokusu nüfuz etmişti bir kere ciğerlerime. O kokuyu doya doya solumak için, çiçeğimi yaşatmak için ve huzuru bulmak için geri gelecektim...

                                                              *

İlk bölüm burada sona erdiii 🥳

Hikayenin geri kalanında ne gibi şeyler olacak görmek istiyorsanız takipte kalınn☺️

Oylamanız ve yorumlarınız beni yazmaya teşvik ediyor. Oylamayı unutmayın olur mu ?

Diğer bölümlerde görüşmek üzere 🫂 🌸