Güzel bir kahvaltı koydum ve defneyi kucağıma alıp sandalyeye oturtum.

"Ben çocuk değilim kendimde yapabilirim" dese de pek umursamayip ben ona kahvaltı yaptırmaya devam ettim.

.
.
.

"Sevgilim bir şeyler izlemek ister misin?"
"Hayır, biliyo musun almilayı özledim"
"Bende özledim ama şimdilik böyle olması gerek"
"Bir kere bile konuşamaz miyiz onla telefondan?"
"Hayır güzelim şimdilik değil"

İzlicek bir şeyler açtım ve izlemeye başladık.

"Atıştırmak için bir şeyler alım mi"
"Olur"
Dedi ve kalkıp evden çıktım gidip marketten bir şeyler alsam iyi olurdu evde düzgün bir şey yoktu atıştırmak için.

Arabaya binip markete doğru ilerledim..

Defne'den;

Asaf atıştırmak için bir şeyler alıcaktı marketten.

Bende filimi durdurmuş onun telefonundan fotoğraflarımıza bakıyordum.

Çok güzeldi ve her anımizi çekmişti, benim şu an haberim oldugu bir çok fotoğraf vardı telefonda.

Ben bunları düşünürken kapıdan gelen silah sesi ile kendimi bir şekilde masanın altına attım art arda gelen silah sesleri ile çok korkmuş olsamda o masanın altından kalkmıştım.

Komidinin üstünde olan silahı alıp kapıya doğrultup ilerledim.

Dışarı çıktım ve etrafa bakındım kimse yoktu.

Evde olmak istemediğimden yürümeye başladım dışarda.

Aslında planım şehre inip benim bildiğim bir eve gitmekti.

Asaf dahi bilmiyordu burayı o yüzden güvende olurdum.

Kızımı merak ediyorum, asafı merak ediyorum ama çıkmam her kes için tehdit edebilir.

Eğer Asaf iyi olursa beni bulurdu, buna emindim.

Bir süreliğine burda kalacak ve sonra çıkicaktım.

Ne olduğunu zaten ortalık dirildikten sonra daha net anlardım.

Uzun süreler beni burda bekliyor olcakti.

Yatmak için odaya geçtim buna ne kadar yatmak denirse biraz usanmam lazımdı kesin.

'29 yaşında yolun sonundayım, yıkılmayan bedenimin son direşini tek başıma doğduğum evde veriyorum, son nefes belkide hayatımın en güzel yıllarını yaşadım bunun için yanım da olan bir çok kişiye teşekkür ederim, en çok sana teşekkür ederim Asaf sen benim her an yanımda olandın ailemden daha değerliydin, şu an nerde olduğunu bilmemek üzse de sen beni bulucaksin eminim ve beni bulduğun zaman ağlama kızımıza iyi bak onun sadece sana ihtiyacı olucak, en güzel dileklerim en güzel hatıralarım senle ve sevdiklerimle olucak bir gün tekrar kavuşacağız ve o gün ikimiz içinde en güzel gün olucak, seni ve sizleri her zaman hatırlayacağım bu mektubu bulman dileğiyle...."

Yazardan...

O gün defne son nefesini vermişti vücudu dayanamamıştı.

Asâf'ın hikayesinin şekillenmesi belkide o gün başlamıştı.

Günlerce defnenin o yatakta kalmıştı, asâf ise hiç bir şeyi hatırlamıyordu.

Ne çocuğunu ne karsini ne de ailesini kim olduğunu.

Geçirdiği felaket her şeyi bitirmişti, direnen bedenin sonu çok kötü bitmesi yeni umutların yesermesini imkansız kılmış olsada asâf için daha yeni başlıyordu her şey.

Bir yanda acılar içinde olan bir aile diğer yanda günler boyunca nerde olduğunu bilmeyen adam.

Umutlu günler bir çok kişi için bitti..
Ve bir kişi için tekrardan başlıyordu.

Asaf geçirdiği kaza sonucu hastaneye kaldırılmış ve hayata tutunmuştu, ama tek bir farkla geçmişini kalıcı olarak hatırlamicak şekilde...