Almilanin ağlaması durmuyordu bir aşağı iniyordum bir yukarı çıkıyordum. Mamasını içmek istemedi, ne denesem olmuyordu.

Sadece ağlıyordu, nini söylemeye başladım.

"Küçük kızım, minik kızım.... babasının çilek kızı..."

Diye bir şeyler geveliyordum, ben gezmekten o ağlamaktan yorulmuştu ama hâlâ ağlıyordu.

İsmini bilmediğim o kadın yanimiza geldi.

"İstersen biraz ben ilgilenim sen biraz otur" aslında hiç kötü fikir değildi ama tanımadığım bir kadına kızı mi veremezdim.

"Yok teşekkürler ben halediyorum"

"Halediyor gibi bir yanınız yok şu an, verin kızı ben susturum."

Sert çıkmışti ve haklıydı susturamiyordum.

Kucağına verdim almilayı ve kadın yavaşça sağdan sola doğru sağlamaya başladı.

Bir şeyler geveliyordu, anlamadığım içeri doğru yürüdü.

Peşinden bende yürümeye başladım almila susmuştu.

Kadın almila da değişik etki yaratmıştı sanırım.

Şu an gülüyordu çünkü, ikisi de çok güzel görünüyorlardı böyle.

Almila ilk kez böyle güzel gülüyordu, kalktım ve mutfağa gittim hazırladığım şeyleri sofraya koydum.

Her şeyi güzelce hazırladım ve almilanin mamasını yapmaya başladım.

O arada arkamdan gelen seslerle arkamı döndüm.

Bana bakıyordu ikisi de almilayı almak için ona doğru yaklaştım.

Ama nedense almilayı sıkı tutmaya başladı. Kollarımi uzatip almilayı aldım kucağıma. Bebek sandalyesine koydum ve mamasını yedirmeye başladım. Hala ayakta olan kadına baktım ve konuşmaya başladım. "Hadi otursana niye bekliyorsun"

"Bilmem öyle dalmışım" dedi ve sandalyeye geçti. Bir kaç dakika sonra Almilanin maması bitti, kendi kahvaltımi yapmak için masaya döndüm.

Bir yandan olanları ve bu kadının kim olduğunu düşünüyordum çünkü tanınmaz hale gelmişti buna rağmen güçlü duruyordu. Her şeye karşı gelmişcesine dimdikti.. Yine olsa yine yaparım dercesine bakıyordu herkese.

Ama buna rağmen yüzü mosmordu hangi hadisiz bunu yapmıştı bunu ona.Bir kaç dakika sonra çalan telefon ile gözüm telefona kaydı.Hakan ariyordu defnenin başına diktigim adam di. Bir sıkıntı olmuş olması lazım di ve aynı anda gözüm kadına kaydı. Yoksa! Telefonu açtım "hakan düşündüğüm şeyi bir saat sonra söylemiş olma bana"

"Abi" dedi ve daha ses gelmedi öbür taraftan.

"Hakan, hakan!"

Dedim ama gelen ses olmadı ayaklandim ve solana doğru gittim. Telefonu kapattım ve afranlari aradım. "Afran, hakanı vurmuşlar sanırım

evin oraya gidin"

"Tamam abi hemen gidiyoruz" Dediler telefonu kapattım.

Asaftan;

Mutfağa geri döndüm ve karşımda duran kadına yani defneye baktım.

"Hakanin nerde olduğunu biliyor musun"

"Hayır öyle birisini tanımıyorum"

"Tanımana gerek yok, çıkarken bir tane adam gördün mü yerde yatan falan"

"Hayır çünkü evden çıkarken yüzüme torba geçirdiler"

"Tamam anladım"

Yüzümü sıvazlayarak almilaya baktım bize şaşkın şaşkın bakıyordu.

"Ben çıkıyorum almilaya iyi bak yaniniza yardım edicek birisini göndericem"

"Gerek yok "

"Gerek var gönderiyorum simdi kahvaltınizi yapın"

Dedim arkamı döndüm ve hızla evden çıktım.

Sinirle arabaya doğru ilerledim, kim benim adamıma zarar vere bilir?

Kim ne yapabilirdi? Aklım almıyordu cesaret etmeleri bile şaşkınlık uyandırıcıydi.

Arabayı defnenin evine doğru sürdüm en son orda olması lazımdi.

Çalan telefonla kafamdaki düşünceler dağıldı. Telefona baktığımda afran arıyordu, telefonu elime alıp açtım. "Efendim afran"

"Abi biz geldiğimizde adamı yerde bulduk ve şu an hastaneye geçiyoruz büyük darbe almış sanırım nefes çok zor aliyo"

"Tamam abim siz geçin bende geliyorum" dedim ve telefonu kapatim, arabayı hastaneye doğru sürdüm.

Hakan benim kardeşim gibi uzun zamandır birlikte çalışıyoruz.

Onun yanında her şeyi mi bilir, her seyimde yanım da olur.

Çalışanlarımi önemserim her zaman ama hakanin ben de yeri ayrı hem de çok ayrı. Bir yönden ise Hakan'ın güzel bir ailesi var iki küçük kızı.

Onu çok seven bir karısı var eger ona olanları öğrenirseler çok kötü olurlar bu aklıma geldikce kahraliyorum işte. Bir kaç dakika sonra hastanenin önüne geldim. Hızla arabayj park edip hastaneye girdim. "Hakan, hakan Gündoğdu hangi katta acaba"

"İkinci kat 4. Oda"

" tamam teşekkürler" diyip ordan uzaklaştim.

2. Kata çıkıp odaya hızla gittim, kapıyı açıp içeri girdiğimde afran ve Atakan oturuyordu.

Gözleri dolmuştu, bana bakamiyorlardi. "Afran, hakan nerde" dedim ayakta zor duruyordum.

"Abi, geç şöyle anlaticaz"

"Afran neyi anlatacaksınız anlatın"

"Abi geç otur hele" dedi Atakan sesi zor çıkıyordu.

Zorla geçtim oturdum koltuğa ve onlara baktım. "Abi hakan"

"Ne oldu lan hakana" kabullenmek istemiyordum.

Olamazdı hakan bizi bırakmazdı böyle bir şey imkansızdı. Gözlerim dolu şekilde onlara bakıyordum. Hepimiz susmuştuk, oda da hastane kokusunun en kotu hali vardı. Ben çocukluğumu kaybetmiştim, arkadaşımı kaybettim.Kendimi kaybettim, birisi gelip sarilsa saatlerce ağlaya bilirdim.

Ben bunları düşünürken odanın kapısı açıldı. Kafamı oraya doğru çevirdim zor da olsa, baktığım da gelen adam hakandı. Sanırım uyduruyordum kendimi avutmak için.

"Çocuklar niye böyle ağlıyorsunuz" dedi karnını tutarak.

Ben onalara kitlenmiş bakıyordum, gülmemek için kendilerini tutan iki yaratık en son gülmüşlerdi. Karşımda bir de kahkaha atıyorlardı, ben sizi öldürmezmiyim.

Koltuktan kalktım ve gidip hakana sarıldım. " ne oluyo lan"

"Olan bir şey yok bunlarin komik olmayan şakaları" Ayrıldık ve afran ile Atakana döndüm.

" ben sizi öldürmez miyim"

"Öldürmezsin"

"Eve gidelim gorceksiniz asil şeyi bekleyin"

"Asıl şey?"

"Evet evet asıl şey, düşün önüme hadi"