Çocukluğumun geçtiği evi görünce,
Yüreğime çöken hüzün, nasıl anlatılır ki?
Uzun uzun baktım, önce anılar canlandı gözümde,
Teker teker her köşesinde, adım adım geçmişin izleri.

Dışından bakınca içini gördüm sanki,
Çocukluğum oda oda dolaştı, bahçesinde koşup oynadı.
Dud ağacına salıncak yapıp sallandı,
Merdivenlerden koşarak çıkardı.

Kocaman damı vardı eksilmiş evimizin,
Damın yerine kocaman bir ev dikilmiş,
Bahçe duvarları yıkılmış, zamanın izleri silinmiş,
Her şey değişmiş, ama anılar kök salmış.

Gözlerim yaşlı, yüreğim hüzün dolu,
Geçmişin yankıları şimdi sadece bir anı,
Ama her köşe, her duvar,
Çocukluğumun sessiz bir hatırası olarak kalıyor...