Evlere düşen ateş, yüreklere düşüyor,
Her gün bir can gidiyor gözümüzün önünde,
Sararıp soluyor sevdiklerimiz,
Tıpkı yaprak gibi kuruyup toprağa düşüyor.

Hiçbir şey yapamıyorsun,
Sadece uzaktan izlemekten başka,
Küçücük bir virüs hayatımızı yok etmeye yetiyor,
Kimsenin ona gücü yetmiyor.

Hayat kocaman bir ağaç,
Biz de dallarındaki yapraklarız,
Her gün sayısız yaprak sararıp solup,
Yavaş yavaş kuruyup toprağa düşüyor.

Yangın yeri yüreklerimiz,
Korkudan çıkamaz olduk sokaklara,
Herkes birbirinden kaçıyor,
Adeta saklambaç oynuyor gibi.

Ne zaman gelecek bahar hayatımıza?
Ne zaman yeşereceğiz dallarımızda?
Cıvıl cıvıl çocuk sesleri,
Ne zaman dolduracak sokakları?

Ah, ne zaman sarılacağız sevdiklerimize?
Ne zaman, ah ne zaman?