Soğuk duvarlar arasına sıkışmış hayat,
Pencerende demir parmaklıklar,
Sesin sessizliğinde gizli,
Düşünceler kemirir beynin içini.

Oturur saatlerce, günlerce,
Hatta gecelerce düşünürsün,
Soğuk duvarlar sana bakar,
Sen duvarlara adeta dertleşir gibi.

İçinden geçirdiklerin duvarlara çarpar,
Geri sana döner, o yüzden soğuktur işte o duvarlar,
Yaşadıklarını, yaşayamayacaklarını,
Keşkelerini, pişmanlıklarını düşünürsün.

Hayatın boyunca göremediğin keşkelerin,
Yapışır yakana, pişmanlıklar içinde,
Kıvranır durursun, bir yandan,
Sevdiklerinin hasreti çekilmez olur.

Her gün uykuyla uyuşturursun yaralarını,
Hayat durmuştur, zaman kavramı yoktur,
Senin için hayatı demir parmaklıklar arasından izlersin,
Gün ağırır, hava kararır, o dört duvar arasında.

Yalnızlığın en koyusunda,
Soğuk duvarlara bakarsın,
Bir de o sevdiklerinin hasreti,
Kalp yarası.

Hani bir kuşu kapatırlar ya kafese,
Kuş çırpınır çırpınır, kanatlarını kafesin tellerine çarpar,
Sen de o misal çırpınırsın,
Çırpındıkça duvarlara çarpar, yaran kanar.

Canın yanar, o dört duvara tutsaksındır,
Hayatta sana tutsak,
Hayatın kıyısında yaşarsın,
Her şeyden, herkesten uzak...