Bölüm 6

Uyandığımda yine her yerim ağlıyordu. Kalkacak gibi değildim. Liam’ı da uyandırdım kalktık aşağı indik kahvaltı yaptık.salona geçtik. Ben baya sıkılmıştım. “yürüyüşe gidelim mi parkın oralara” dedim. Bana baktı süzdü ve “olmaz” dedi. “neden” dedim meraklı bakışlarla “bu halinle mi?” dedi. Aslında haklıydı dünden sonra heryerim ağrıyordu. “evet” dedim “hayır” deyip sert bakışlarla bana bakmaya başladı. Ben ısrar ettim en sonunda kabul etmeyince kalktım odaya gittim. Hazırlandım ve aşağı indim kapıdan dışarı çıkacakken hemen önümde belirdi. “nereye?” dedi. “dışarııı” dedim.ona masumca baktım “ bekle beni “ dedi. Yukarı çıktı birkaç dakika sonra geldi ve çıktık. Parkın yakınlarına gelmiştik iyi olmuştu dışarı çıkmamız. Birden birisi dikkatimi çekti dikkatli bakınca dünyam başıma yıkılmıştı gözlerim büyüdü ona bakarken bakakalmıştım. “a-anne?!” Neredeyse ağlayacaktım.gözlerim çoktan dolmuştu. Karşımda duran kişi hayatımı mahvedenlerden birisiydi. Ona doğru hızla yürümeye başladım liam ne olduğunu anlamamış arkamdan geliyordu. Ona bakarken bile sinirleniyordum o olduğuna emindim. Ona doğru geldiğimi farketti benim kim olduğumu da baktığı gibi anlamıştı “K-kızım?” dedi. Karşısında durdum.O sinirle ne yapacağımı şaşırmıştım bağırıp çağırmaya başladım. “SEN NASIL BİR İNSANSIN BANA BUNU NASIL YAPARSIN HİÇ Mİ ACIMADIN HİÇ Mİ AKLINA GELMEDİM.SANA ANNE DEDİĞİME UTANIYORUM” dedim. Başını yere eğdi. “yaptığımdan pişmanım ama yapabileceğim başka bir şey yoktu yapmak zorunda kaldım kızım” dedi. Kısık sesiyle. Laflarına hiç kulak asmadım o an bir çocuk yanına geldi. “anne bu abla kim neden sana bağırıyor?” dedi. “ anne mi?!” daha deliye dönmüştüm . “beni bu kadar umursamadığının farkında değildim” dedim sakinleşmeye çalıştım.ve eğildim “ adın ne ?” dedim bana baktı ve “lucas “ dedi. Şaşırmıştım en sevdiğim ad dı. Ve o da biliyordu. Hemen başımı ona çevirdim “ benim en sevdiğim isim olduğu için mi koydun?” dedim. Hafifçe gülümsedi onunda gözleri dolmuştu. Ama ben onu affetmeyecektim. Çocuğa döndüm. “bende amelia senin ablanım memnun oldum” dedim gülümseyerek elimi uzattım o ise elimi sıkmak yerine sarıldı. Şaşırmıştım. Bende sıkıca sarıldım gözyaşım üstündeki kıyafetine düşmüştü. Bir süre böyle kaldık sonra ayrıldıktan sonra gözyaşlarımı sildim. Ve oradan ayrıldık çok tatlıydı. Açıkçası keşke annemle kavgalı olmasaydım keşke onu kolayca affedebilseydim. O küçük çocuğa çok üzülmüştüm. Liama sarıldım öptü sarıldı o da gözyaşlarım durmadı ve akmaya başladı bana yaşattıklarından sonra neden onu affetmek istiyordum hala beni seviyordu belki. Hala beni umursuyordu. Bu düşüncelerim gelince daha da ağlamaya başladım. O ise beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Her şey üstüne gelmişti. Daha dün kaçırılıp şimdi karşıma affetmek istediğim ama cesaret edemediğim hayatımı beter eden kadın yani annem karşıma çıkınca dayanamadım. Yorulmuştum daha önce hiç ağlamamışım gibi ağlamaya devam ettim o ise sabırlı davranıp hala beni sakinleştirmeye çalışıyordu. İyiki ona sahiptim o olmasa ben napardım bilmiyordum bu his çok güzeldi düşsem beni kaldıracak hatta kucağında taşıyacak kadar güvendiğim biri olması. Beni mutlu etmişti. Eve döndük istemsizce hala içimde beni ayakta tutan biri vardı o da karşımda benimle el ele tutuşarak yürüyen gözlerimin içine sevgiyle bakan kişiydi. Ona aşıktım hatta aşktan da fazlaydı. Akşam yemeğini yedik ağlamak o kadar iyi gelmişti onun koynunda ağlamak. Odaya çıktım. O da peşimden gelmişti uyumak istiyordum oda bana eşlik etti sarıldım sanki bıraksam ellerimden uçup gidecek kadar sıkı tuttum hayatıma renk katmıştı.”bazen yanlış insanları hayatına alırsın ama aslında onlar hayatın doğrularıdır” dedi. Haklıydı. “iyi ki varsın” dedim içtenliğimle ayın vurduğu ışığın gözlerine yansımasına bakarak hayal gibi görünen o rüyanın bir tutamı gibiydi. tek umudum…

NOT- hikayenin içindeki sözler bana aittir. Ve arkadaşlar imkansız insanları bir umutmuş gibi belki bu imkansız diyip hayatınıza almayın sonunda siz üzülüceksiniz…