Bölüm 8

Amelia yaklaşık 5 saattir ameliyathanedeydi. Mafya olduğum için kendime ait özel doktorlar tutmuştum yakalanmamak için. Bir ümit varmış gibi amelia’yı bekliyordum ona kavuşmayı istiyordum. Kokusunu ,gülüşünü,bana bakarken ışıldayan gözlerini izlemiştim şimdiden hiçbir şey yiyip içmemiştim tek istediğim onun çıkmasıydı. Aileme anlattım olayları ve birazdan burada olacaklarını söylemişlerdi. Her seferinde gözyaşlarım daha da artıyordu. En zayıf noktam amelia’ydı. Onu kaybetmekten korkan ben şuan ne yapacağımı düşünüp duruyordu.ben bu düşüncelere dalmış otururken annemin sesini işittim. “oğlum amelia nasıl? İyi mi ? ameliyathaneden çıktımı?” ben cevap verememiştim serçte yutkundum kalkıp anneme sarıldım ve omzunda ağladım. “ 5 saat oldu neden hala çıkmadı anne?” dedim hıçkırıklarımın arasından “çıkar bebeğim sabret kavuşacaksın ona ”deyip beni teselli etmeye başladı. Artık gözlerim ağrıyordu ağlamaktan bana da serum verdiler. Gözlerimi bir an bile kırpmamıştım. O an doktor çıktı.” Yakınları siz misiniz” dedi hemen öne atııldım “evet” dedim durumu şuanlık iyiye gidiyor ama komada şuan 1 gün yada 1 hafta hatta 1 aydan fazla bile sürebilir.” Deyince ben bakakalmıştım “n-ne?!” dedim. “p-peki onu görebilir miyim?” dedim. Doktor”maalesef efendim yeni ameliyattan çıktı.” Dedi ardından “geçmiş olsun” dedi. Ve gitti ben onsuz 1 saat bile geçirmekte zorlanırken şimdi nasıl bekleyeceğim ? oturdum sandalyeye ve düşünmeye başladım. Hem kendimi suçluyordum. Lanetler okuyordum kendim onu koruyamadığım için Hem de ona kızıyordum benden daha önemliydi neden önüme geçmişti? Ona dokunurken canı acımasın diye nazik dokunmaya çalışıyordum. Hemşire geldi ve hastamız çok kan kaybetmiş kana ihtiyacımız var” dedi. “Hangi kan grubu lazım”dedim. “A Rh+” dedi. Hemen kalktım “ benimki uyuyor” dedim. Hemşire “beni takip edin” dedi kan aldılar ve yine anne ve babamın yanına geldim ve beklemeye devam ettim. Babam bana baktı ve “oğlum bir şeyler ye amelia uyandığında seni bu halde görürse çok üzülür” dedi haklıydı ama ben ağzıma bir lokma atacak gibi değildim.”yerim baba” dedim ve geçiştirdim o bu durumdayken hiçbir şey yapmak istemiyordum. Saatler geçti amelia’yı normal odaya aldılar hala bekliyordum camdan onu seyrediyordum. Gözyaşlarımdan görüşüm bulanıklaşmıştı. Annem ve babamı evlerine gönderdim boşuna beklemesinler diye. Sonra bir anda içerdeki hemşire bağırmaya başladı.”hastanın kalp atışı durdu” doktorlar hemen içeri girdi. Ben daha da telaşlandım. Gözyaşlarım durmuyordu. 20 dakika boyunca yapmaya devam ettiler kalp mesajını . sonra bıraktılar. Ultrason’a baktığımda normale döndüğünde kalp atışları içim rahatlamışlardı. Yaklaşık bir hafta olmuştu her gün onu ziyarete gidiyordum doktorlar hala bir ümit olduğunu söylemişti en sevdiği çiçeğin lavinia olduğu biliyordum. Bu yüzden her gün bu çiçekten getiriyordum. Hala bir şey değişmemişti beni uyku tutmuyordu. Her gün onu düşünüyordum aylar geçti. Ve ben hala alışamadım yaklaşık 3 ay olmuştu. Yine hastaneye gidiceğim için hazırlanmıştım. Bir buket alıp hastaneye doğru ilerledim. Odaya girmeme izin veriyorlardı. 5 dakikalık. Odaya girdim. Ve sandalyeyi çekip oturdum. Elini tuttum “güzelim hadi uyan lütfen bak sensiz zaman geçmiyor ev boş lütfen uyan seni çok özledim. “ dedim gözyaşlarımı tutamadan bir süre sonra kalktım tam çıkacakken ona son kez baktım ve bir şey farkettim. Eli hareket etmişti. Hemen o an heyecanla yanına oturdum ve “güzelim uyandın uyandın sen uyandın çok şükür uyandın “ dedim. Seslerimi duymuş olacakki hemşire geldi. Ve amelia ‘yı kontrol etti. Bir süre sonra yavaşça gözlerini açtı. Ben ağlamaktan konuşamıyordum. O kadar sevinmiştim ki.beni gördü. Tanıyamamış gözlerle bana baktı. “siz kimsiniz?” dedi. “amelia benim sevgilin liam hatırlamıyor musun?” dediğimde anlamsız gözlerle bana bakıyordu. “maalesef” dedi. Dünyam başıma yıkılmıştı. Hemşire hanım beni odadan çıkardı. Sandalyede oturdum. Ve kafamın karışıklığını çözmeye çalıştım. Beni unutmuştu. Doktor içeri girdi bir süre sonra çıktı ve yanıma geldi. “efendim geçici bir hafıza kaybı yaşıyor ama en kısa zamanda sizi hatırlayacaktır . bugün kalsın yarın taburcu olabilir “ dedi. Ve gitmeden önce “eğer ona eski anıları hatırlatırsanız biraz başı ağrıyacak ama hatırlayacaktır” dedi. Bende teşekkür ettim ve camdan bakmaya devam ettim. Masum gözlerle bana bakıyordu. Şimdilik onu yormak istemediğim için bir şey demedim diğer gün oldu taburcu oldu ve eve getirdim. Meraklı gözlerle etrafa bakıyordu. İlk günkü gibi “burası neresi?” dedi. “evin” dedim kısaca bana baktı ve “ama ben sokakta yaşıyorum benim bir evim yokki” dedi. Demek benimle tanıştığı zamanın hepsini unutmuştu. Beni tamamen unutmuştu. “ sana unuttuğun şeyleri hatırlatacağım” dedim.

amelia’dan

Ona bakıyordum yakışıklıydı ve zengindi. Nedense ikidebir ona bakmak istiyordum. Keskin yüz hatları onu çekici gösteriyordu. Adı galiba liam ‘dı. “sana sarılabilir miyim?” dedi. Bende tamam dedim sarıldı kokusu bana birini hatırlatıyordu. Tanıdık birini. Uzun bir süre sarıldık . ağladığını anlamıştım ama hatırlamamak benim suçum değildi. “ ağlama” dedim. Teselli etmek için daha sıkı sarıldım. “eski amelia’yı geri getireceksin sana inanıyorum ve güveniyorum” dedim. Doğruydu aslında beni çok sevdiği anlaşılıyordu. Ama ben onu hatırlayamıyordum. Akşam oldu vakit çabuk geçmişti. Bana gösterdiği odama gittim.yağmur yağıyordu. Yatağa girdim lastik aynı liam gibi kokuyordu. Kokusunu içime çektim çok hoştu onu hatırlamasamda tekrar aşık oluyormuşum gibi hissettim. Bir anda gök gürüldedi. En çok korkutuklarımdan birisiydi. Sokaktayken yağmur yağıyordu yerde kirli kıyafetlrle oturmuş ağlıyordum hem üşüyordum hemde korkuyordum kimse yoktu. Sadece ben ve yalnızlığım vardı. Bir an aklıma o günler geldi uyuyamadım aslında liam’ın odasına gitmeyi düşündüm ama onu hala hatırlamıyordum.nedense güven veriyordu. Dayanamadım ve kalkıp onun odasının önünde durdum ne kadar cesaretim olmasada kapıyı tıklattım ve içeri girdim. Yatakta sanki beni bekliyormuş gibi bir posizyonu vardı. “Noldu?”dedi meraklı sözlerle elindeki telefondan kafasını çevirip “ ben gökgürültüsünden korkuyorum da yanında uyuyabilir miyim?” dedim utangaç bir şekilde “ tamam gel” dedi. Yanına gittim.hava soğuktu bu yüzden yorganı üstüme çektim ve gözlerimi kapattım o da telefonunu kapattı ve yastığa kafasını koydu. Bir an gökgürüldedi. Ben diğer tarafa döndüm. O an gözlerimiz birbirini buldu. Ayım ışığı odayı biraz aydınlatıyordu ela gözlerine bakakalmıştım. Gözlerimizi hiç kaçırmıyorduk bana bir özlemle bakıyordu. Hafızamı kaybetsemde beni çok sevdiği belliydi. Utandım bu yüzden geri arkamı döndüm. O an belimi kavrayan bir el hissettim. Ellerini bedenim sarmıştı. Ben daha da utanmıştım. “seni çok özledim “ diye fısıldadı. Sesi ağlamaklı çıkmıştı. ben bir şey diyememiştim. nedense kollarını sarması beni güvende hissettirmişti.ani refleks olarak ona dönmüştüm ve sımsıkı sarılmıştı. Bende sarıldım tanıdık gelen kokusu çok hoştu sanki sarhoş oluyormuşsun gibi hissettiriyordu. İyice sokuldum ona ve gözlerimi kapattım kendimi onun kollarına bıraktım.