Yoksa...

O gerçekten bir zombi miydi?

Saçmalama Derin, zombiler gerçek değil. Saçmalama.

O halde bu ne!?

"Allah'ım lütfen kamera şakası olsun." diye fısıldadım kendi kendime.

Aynen Derin. Okulun işi gücü yok sana kamera şakası yapıcaklar.

Ani bir kararla rezil olacağımı umursamadan sınıfa daldım ve "Hocam tuvalette zombi var!" diye hafif yüksek sesle konuştum.

Tüm sınıf gülerken hoca kendisiyle dalga geçtiğimi sanıp kaşlarını çatmıştı. "Ne hadle dersimi bölüyorsun sen!?" diye yüksek sesle ama bağırmadan konuştu.

"Hocam gerçekten tuvalet-"

"Komik olduğunu mu sanıyorsun!?"

Bu sefer bağırmıştı.

"Hocam ben ciddiyim! Tuvalette bi kız var!"

Hoca sinirle yanımdan hışımla geçip sınıftan çıktı. Müdüre gideceğini falan düşünmüştüm ama tuvalete doğru ilerlediğini görünce dehşete düştüm.

"Hocam sakın kapıyı açmayın!" diye bağırdım arkasından ama artık çok geçti, hoca kapıyı açmıştı.

Açılan kapıyı fırsat bilen zombi anında hocanın üzerine atladı ve ikisi de yere düştü. Bu sırada kapının etrafına toplanan sınıf çığlıklar atmaya başladı. Çığlıkları duyup sınıflarından çıkan öğrenciler ve öğretmenler işi daha da içinden çıkılmaz bir hâle sürükledi.

Zombi hocayla işini bitirdiği gibi başkalarının üzerine saldırmaya başladı. O sırada da yerde kanlar içinde yatan hoca çarpılmış gibi hareketler yaparak ayağa kalktı ve o da başkalarının üzerine koşmaya başladı.

Tam o sırada teneffüs zili çaldı ve artık boku yemiştik...

Bir dakika. ABİM!

Abimin sınıfına gitmek için bir adım atmıştım ki bizim sınıftan kim olduğunu görmediğim biri beni kolumdan sınıfa çekmeye başladı. Arkama dönüp baktığımda herkes sınıfa girmişti. Beni de sınıfa sokmayı başardıklarında hemen kapıyı kapatıp önüne sıraları yığmaya başladılar.

"Hayır hayır hayır." diye fısıldadım kendi kendime.

"HAYIR!" herkes bana baktı.

"Benim abimin yanına gitmem lazım! Onu bulmam lazım! Çekin şu sıraları çıkıcam ben!"

Herkes bana uzaylı görmüş gibi bakarken sinirim iyice tepeme çıkmıştı ama onların hiçbir suçu yoktu. Abime bir şey olmasından acayip korkuyordum.

"Çıldırdın mı? Bu hâlde dışarı çıkamazsın!" dedi içlerinden biri. İsimlerini hatırlayamayacak kadar kendimde değildim.

"Asıl şu an çıkmazsam bir daha çıkamam çünkü dışardaki tüm zombiler başkalarına saldırmanın peşinde! Şu an çıkmazsam etraf sakinleşecek ve ben sınıftan çıktığım gibi koridorda kaç tane varsa hepsi benim üzerime koşucak!"

"O zaman hiç çıkma!"

"Dalga mı geçiyorsun?!"

"Bizi de tehlikeye atarsın!"

"5 saniye bile sürmeyecek çıkmam!"

"Dikkat çekersin hepsi kapıya toplanır!"

"Hepsini başka tarafa çekerim. Buradan uzaklaştırırım."

Birkaç saniye sessizlik olduğunda arkadan bir kız "Kerem," dedi. "bırak çıksın, demek ki ölmek istiyor."

"Ne diyosun sen be!" diyerek üzerine yürüdüğümde biri beni tuttu.

"Tamam yeter! Çıkmak istiyorsa çıksın, bırakın kızı!"

En sonunda sıraları yavaşça ses çıkarmamaya özen göstererek kenara çekip geçmem için yol açtılar. Hızlıca adımlayıp yavaşça kapıyı açtım. İlk önce başımı çıkarıp etrafa baktım. Koridor cehennem yeri gibiydi. Duvarlar kan içindeydi. Tavanda bile bir yerinde kan vardı. Çığlık çığlığa koşan insanlar, peşlerindeki zombiler...

"Hadisene çık artık!" dedi az önce ölmek istiyor diyen sarı kafalı.

Daha sonra arkamdan ittirip kapıyı kapatmasıyla neye uğradığımı şaşırdım. Eğer yaşarsam ve onunla tekrar karşılaşırsam zombiler değil ben öldürecektim onu.

Etrafıma baktım. Şu anda bana doğru gelen herhangi bir zombi yoktu. Yere çömelip kafamı kapattım ve o şekilde yürümeye başladım. Zombiler diğer insanları yemek ile meşgul oldukları için beni görmüyorlardı.

"Bu şekilde merdivenlere kadar gitmeyi başarırsam abimin sınıfı hemen yanımda olur." diye fısıldadım kendi kendime.

Tam o sırada önümde bir zombinin ısırıp başka tarafa koştuğu kız çarpılmaya başladı. Kemiklerini kıra kıra ayağa kalktı ve göz göze geldik.

Evet bir zombiyle göz göze geldim şu anda

Hay benim şom ağzıma...

Zombi bir anda hunharca üzerime saldırdığında hemen çömeldiğim yerden ayağa kalktım ve geldiğim onca yolu koşarak geri gitmeye başladım. Koştuğum için fazla dikkat çekmiş olmalıyım ki aynı anda 6 zombi üzerime koşmaya başladı.

Abimin sınıfı az önce gitmeye çalıştığım merdivenden çıktığım gibi yanımda olacaktı ama şimdi lanet zombiler yüzünden sınıfa gitmek için bir koridor dolusu daha zombiyle uğraşmak zorundayım.

Abimin iyi olmasını umarak koşmaya devam ettim. Merdivene ulaştığımda basamakları ikili çıkmaya başladım. Ama zombiler basamakları çıkamayıp sürekli yere kapaklanıyorlardı ve bu da bana zaman kazandırıyordu.

Merdivenleri çıkmayı bitirdiğimde arkamı dönüp yerde tepinen zombilere şöyle bi bakıp güldüm.

İnşallah onlardan birine yem olmazdım, son gülen iyi güler...

Tekrar önüme döndüğümde koridora şöyle bir göz gezdirdim. Evet yaklaşık 35 tane zombi vardı. Ve biri tam şu anda beni gördü. Ve evet, bana doğru koşuyor.

O bana yetişmeden kenardan sıyrılıp yaklaşık 10 tane zombiyi geride bıraktım. Evet şimdi de 25 tanesi önümdeydi.

Napıcağımı bilemediğim için koşmaya devam ettim. Yanlarından geçerim diye düşünmüştüm ama geçemeyeceğimi aramızda 2 metre kalana kadar koştuktan sonra fark ettim.

Şimdi arkamda yaklaşık 10 tane, önümde de yaklaşık 25 tane zombi vardı.

Şimdi şöyle ki...

Sıçmıştım arkadaşlar.

Harbi sıçmıştım.