Semih

Telefonumdan Hande'ye ulaşmaya çalışıyordum, hala engeli kaldırmamıştı. "Eh be kadın ne gerek vardı engellemeye?"

Mert ağabey güldü. "Hande seni engelledi ha?" Ona küskün bakışlar gönderdim. "Komik değil ağabey."

Bugün maçımız vardı ama Hande beni engellediği için moralim çok bozuktu. İçeri giren Mustafa'ya seslendim. "Hey Musti telefonunu versene."

Mustafa gözlerini devirdi. "Niye telefonunu istiyorsun ağabey telefonun yanında ya."

Ona 'Ben aslında mamutum' demiş gibi baktım. "Harbiden mi Musti ya hiç farkında değilim biliyor musun?"

Fahri araya girdi. "Mustafa yenge onu engellemiş senden ulaşmaya çalışıyor." Mustafa kaşlarını çattı. "Neden?"

"Neden Mustafa sence neden Ajax'tan 4 yediğimiz için olabilir mi?"

Hande seni biz, Ajax’a 4-0 yenildiğimiz için mi engelledi? Gerçekten mi?"

"Gerçekten," dedim başımı sallayarak. "O maçı çok ciddiye alıyordu. Beşiktaş yenilince kendini tutamadı, beni suçladı resmen."

Oğuzhan ağabey güldü. "Oğlum, sen forvetsin, maçta ne yapacaksın? Kaleye geçip gol mü kurtaracaksın?"

Mert ağabey gözlerini kıssa da bir şey söylemedi.

Ben ise sinirle ellerimi saçlarımın arasına soktum. "Ya işte, anlamıyor! Sanki her şey benim suçum! Beni engelledi, ne diyeceğimi bilmiyorum. Şu maçı alsak belki gönlünü alırım ama…"

Mustafa iç çekti, sonra omzuma vurdu. "Ya kaybedersek."

"Eğer kazanamazsak da Hande'nin kapısına çadır kurarım," dedim espriyle, ama içimdeki ağırlık daha da büyüyordu