-4 YIL ÖNCE-

Hastane koridorları her zamanki gibi soğuk ve griydi. İçimdeki telaşın ve korkunun üzerine bir de bu soğuk beton duvarlar eklenince, nefes almak bile zorlaşıyordu. Anneannem, hastane yatağında hareketsiz yatıyordu. Yüzü solgun, nefesi zayıftı. Doktorlar kan vermemin ona yardım edebileceğini söylemişlerdi. İçimde bir umut kıvılcımı yanmıştı; belki de bu küçük fedakarlık onu hayata döndürebilirdi.

Kan torbası yavaşça dolarken, zaman sanki durmuş gibiydi. Her şey ağır çekimde gibiydi. Hemşire, "Tamam, yeterli," dediğinde, içimde bir rahatlama hissettim. Kanımın ona iyi geleceğini düşünmek istiyordum.

Odaya geri döndüğümde, annem ve babam yanı başındaydı. Annem sessizce ağlıyordu. Babamın gözleri dalgın, uzaklara bakıyordu. Yatakta yatan anneanneme yaklaştım. Elini tuttum, o narin elin sıcaklığını hissetmek istedim. "Anneanne, buradayım. Sana yardım ediyorum," dedim sessizce.

Aradan bir saat geçmeden kan nakli gerçekleşmişti. Anneannem odasında bilinci kapalı yatıyordu. Hepimiz yanı başındaydık. Sessiz ve sakin bir şekilde odada beklerken aniden anneannem gözlerini açtı. Konuşmuyor sadece nefes alamıyormuş gibi sesler çıkarıyordu. Hepimiz ona doğru yaklaştık ve sorunun ne olduğunu anlamaya çalıştık. Annem "Doktor! Acil doktor!" diye bağırarak hastaneyi inletti.

Saniyeler içerisinde odaya acil müdahale ekibi geldi fakat anneannem tekrar gözlerini yumdu. Nabzı atmayı bırakmıştı. Defibrilasyon işlemine başladılar. Nefesimizi tutmuş bekliyorduk. Kanımı verirken her şeyin güzel olacağına, kanımın onu iyileştireceğine inanmıştım. Ama artık her şey için çok geçti. Yapacak bir şey kalmamıştı. Anneannem hareketsiz ve cansız bir şekilde yatıyordu...

"Hoşça kal, anneanne," diye fısıldadım. "Seni hep seveceğim." Odadan çıktım. Dışarıdaki dünya hala dönüyordu, ama benim dünyam duraklamıştı. Anneannem gitmişti, ama hatıraları sonsuza dek benimle kalacaktı.

-Bölüm Sonu-

___________________________