Eve geçince annemlere selam verip odama geçtim ve kendimi yatağa attım. Levent abiyi düşündüm .Levent abi yılların onu yaşlandırmasına izin vermemiş. Daha da olgunlaşmış. Yüz kemikleri belirgin hale gelmiş. Sporla daha haşır neşir olmuştu belli ki. Giydiği beyaz gömlekten bile belli oluyordu kasları.

4 yıl olmuştu onu görmeyeli. Kokusunu duymayalı. Sesini işitmeyeli. Ama asla onu sevmekten vazgeçmemiştim.

Bunları düşünürken uykuya dalmıştım.

__________________________________________________________Saatler saatleri, günler günleri kovalamış. Bugün pazar olmuştu. Bu süreçte ne Hale yi, ne de Levent abiyi görmüştüm.

Görmemek aslında işime de gelmişti. Görsem ne konuşacağımı elimi ayağımı nerede tutacağımı bilemezdim.

Bilirsiniz pazar kahvaltısı çok meşhurdur. Erkenden kalktım ve kahvaltıyı hazırlamaya başladım. Annem , babam ve abim daha uyanmamıştı. Ekme sepetine baktığımda ekmek kalmadığını gördüm. Üstüme bir elbise geçirip yanıma para alıp Ahmet abinin bakkalına doğru adımladım.

" Defne!!" diye bağırdı Levent abi.

"Efendim Levent abi." dedim o da hızlı adımlarla yanıma ulaştı .

" Nereye gidiyorsun böyle? " diye sordu.

"Bakkala gidiyorum Levent abi . Ekmek kalmamış da . " dedim.

" Ben de bakkala gidiyorum beraber gidelim ." dedi. Dediklerine çok şaşırmış ve bir o kadar da heyecanlamıştım.

Yol boyunca hiç konuşmamış. Mahallelilerin bana verdiği selamı almıştım sadece.

" Mahalledeki herkes seni seviyor. Baksana herkes benden çok sana selam verdi." dedi gülerek.

" Ben de onları seviyorum Levent abi . Burası benim mahallem. Tabi senin de öyle ama. Sen koptun gittin buralardan. Ondandır mahalleli ile samimiyetim ." dedim ve sustuk.

Bakkala girince Ahmet abiye ne istediklerimi söylemiş. Almış çıkmıştım. Levent abi arkamda kalmıştı.

" Defnee!!" diye bir bağırış sesi duydum. Sese doğru kafamı çevirdiğimde bana seslenenin Erdem olduğunu gördüm.

" Aaa Erdem senin burada ne işin var?" deyip sarıldım .

" Artık ben de bu mahallede oturuyorum. "dedi

" Demek o zaman komşu olduk ." dedim . Biz biraz daha konuşurken Levent abi yanıma geldi.

" Bir sorun mu var Defne? Kim bu çocuk? " diye sordu.

" Hastahaneden arkadaşım Erdem." dedim.

" Anladım hadi gidelim artık ." dedi.

" Yok sen git Levent abi ben geliyorum birazdan ."dedim.

Sinirle ağzında bir şeyler mırıldandı ama anlamadım. Bir şey demeden gitti . Öküz işte ya. Ben buna nasıl yıllardır aşık olabiliyorum .

Neyse ben de çok uzatmadan Erdem ile vedalaşıp eve doğru yürümeye başladım.

Eve gittiğimde annem ve babam uyanmıştı. Ben de abimi uyandırıp guzelce kahvaltımızı yaptık. Sonra hep beraber avm ye gidip. Guzelce vakit geçirdik.