Küçükken hep anneme benzemek isterdim.Baharı herkes anneme benzetirdi herkes baharı gördüğünde annemi gördüklerini söylerlerdi.Bende ise babamı gördüklerini onun bir kopyası oldugumu soylediklerinde çok üzülürdüm.Bende anneme benzemek istiyorum diye üzülürdüm o zamanlar beni caner abimle ilkay abim teselli ederdi. Gercekten artık babama benzedigim için şükrediyorum. Bahar annemin aynısıydı sap sarı saçları masmavi gözleri bembeyaz teni ile hel o dikkat cekerdi ben hep arka planda olurdum.

-"hep boyle dik başlımısın?"

ayazın sesiyle irkildim

-"evet hep dik başlıyımdır eğer dik başlı olmazsam ezilirim"

-"neden ezilesinki" sırıtmaya başladı"seni ezebilecek birini tanımıyorum"

gülümsedim bu adamda farklı birşey vardı her bir sözü heyacandan delirmeme neden oluyordu ama en son onun sözlerininde böyle hissettidigini hatırladım

-"sence aşk gerçek mi?" merakla bu soruyu sormustum evet.

kaşları havalandı dudakları keyifle kıvrıldı

-"ben aşka inanmam" bunu beklemiyordum "beni aşka inandırıcak biri cıkana kadar suan aşk gercek degil benim için, peki ya sence?"

-"Ben" dedim mırıldanarak "Aşka bir zamanlar inanırdım aşk beni hep yanıltsada aşkı bulabilceğime inanırdım " gülümseyerek "biri gerçekten herkesten ayrı hissettirmisti ama olmadı aşk gerçek değildir benim kalbim o gün aşka kilitlendi"

bana herkes gibi acıyarak degil umut var bakısıyla bakıyordu değişikti.

-"Ya kalbinin kilidini açıcak anahtara sahip birini bulursan"