Gercekler bazen gercektende cok acıtır gibi? mesala aşk denen şeyin gerçek olmaması gibi. Hayatım aşk yüzünden hep altüst oldu ama yinede aşkı aramaktan vazgeçmemistim ta ki o olaya kadar.. Bunları düsünürken bir sesle irkilip düsüncelerimi kenara ittim

-"Parla"dedi alayla "gene hayâl Âlemine dalmıssın bakıyorum"

Bu kıza gercekten cok sinir oluyordum zorda olsa gulumseyerek cevap verdim "Yok ya geceleri cok fazla calıstıgım icin uykusuz kalmısım burda zihnimi dinlendirmeye calısıyordum"dedim gururla

- "valla kızım sendeki azim kimsede yok ben bu kadar isime odaklansam bas hekim filan olurdum herhalde"

Sesindeki alay beni inanılmaz derecede rahatsız ediyordu masadan kalkıo gitmek istedim ama yapamazdım en azından bir nedenim olmadıkca gidemezdim. Tam o sırada telefonum calmaya basladı arayan

Caner abimdi.

benim bu ortamdan kaçma fırsatımdı ayağa kalkıp montumu kaptığım gibi dısarı cıkacaktımki can hemen karsı cıktı.

-"Parla hiç bir yere gidemezsin,biliyorsunki hakim herkesin bu masada olmasını istedi,bu isi riske atamayız."

duymak istemedigim bir sesde konusmaya katıldı.

-"Bencede parlacım bir yere gitme yoksa nasıl yaranırız hakime" dedi alayla mertin bu islerle ilgilenmedigini zaten biliyordum ama son zamanlarda dalgaya almaya baslamisti.

-"Hakim gelmeden burda olmus olurum merak etmeyin"diye mırıldandım sahte bir gülüsle.

-"Çabuk ol." bu lafı elbette bekliyordum merveden liderimiz o sayılırdı ya cünkü.

Başımla onaylayarak hemen dısarı çıktım ve aramayı açtım.

-"Efendim abi" caner abim birsey olmadığı sürece beni grup toplantısında aramazdı demekki birşey olmuştu.

-"Parla,Annemiz donmuş"

Ne şaka filan mı yapıyorlardı bana bu olamazdı olmamalıydı konuşamadım telefonu abimin uuzune kapattım vücudum titriyordu

Annem benim kanayan yaramdı

bu yara hiç bir zaman iyileşmedi ama görmezden gelindi.Yere duşecek gibi olduğumda yanımdaki betona tutundum kendime gelmeliydim bir an once. Sonunda kendimi biraz bile olsa rahatlatabilmistim içeri girebilirdim içeri girdiğim an gözler bana çevrildi bense kimseye bakmadan masaya doğru ilerledim. Hızlı bir sekilde sandalyeme oturdum kafamı kaldırdığımda ise bir çift kahverengi gözle göz göze geldim karsımda esmer inanılmaz yakısıklı bir adam oturuyordu bu o hakimdi.

Ayaz hakim.

Göz göze gelmemizle heyacanlanmıştım adamın oyle bir etkisi vardı ki.. Alinin sevecen sesiyle irkildim.

-"parla sonunda geldin!, o kadar uzun kaldınki birsey oldu sandık."

-"yok "dedim titriyen sesimle "birşey olmadı"

-"iyi, o zaman yemekleri siparis edebiliriz" diye mırıldandı mert küstah herif terbiyesiz,ahlaksız.. bu iğrenç varlıktan hiç hazetmiyordum nedeni kesinlikle bana yaşattıklarıydı

"Parla hanım iyi olduğunuza eminmisiniz? kötü görünüyorsunuz.."

konuşan ayaz hakimdi sevecen bir tavrı vardı normalde bu kadar sevecen degildir bizlere yani yalakalık yapıp yaranmaya calısanlara büyük ihtimal bu masadaki herkese o gözle bakıyordu bende dahil ama bu umrumda degildi nasıl isterse düşünebilirdi

-"hayatımda hiç bir önemi olmayan birinin dönüş haberini aldımda şaşırdım sadece kötü birşey olmadı sağolun "dedim aynı sevecen tavırla bana sıcak bir gülümsemeyle baktığını gördüm yıllardır kimse bana böyle bakmamıstı gülümseyişine karşılık verdim tam o sırada mertin bizi izlediğini gördüm masadaki herkes bizi izliyordu utanmıştım sonuçta saçmaydı.

-"siparişler tamamsa gidiyorum" dedi garson.

-"Tamamdır" mervenin aynı soğuk sesi souyu cevapladı.

herkes gülüp eğneliyordu ama benim aklım annemdeydi şurda oturup moralimi bozduğuma bile değmezdi ama işte hep bu günden korkmuştum.. işte bunları düşünürken zaman hızla akıp geçmiş haberim yok herkesle selamlasıp eve doğru yola çıktım telefonumu açtığımda caner abimden 20 cevapsız arama vardı.

-"of" dedim iç çekerek eve vardığımdfa kapının kolunu çevirdiğimde beni annem bekliyor olacaktı.

hayatım değişecekti.