Göğsümdeki bu yarayı ömrüm boyunca taşıyacağım...

Bir zamanlar içimde sevinçle duran sen şimdilerde göğüs kafesimi kırıp döküyorsun. İnsan yarasını sevmeli, acısını sevmeli, gözyaşlarını sevmeli. Kırıldığım yerden tekrardan çiçek açamam belki...

Ama kalbim tekrar çiçek açacak. Aklıma gelmemen için her şeyi yaparken kalbimden söküp atamamak öldürüyor beni... Varlığınla bile kırıp dökerken yokluğunun nasıl bu kadar çok kırdığını anlamıyorum, ama bir gün tekrardan filizleneceğim,bir gün tekrardan neşeyle kuşanacağım yaramı sevdiğim gibi yokluğunu sevdiğim gibi kendimi de sevip neşeyle dolacağım.

Bir zamanlar mutluluktan ritmi değişen kalbimin şimdi şu dünya hengamesinde taşlaşmasını izliyorum... Ve çiçeklerim elbet bir gün o taşların arasından filizlenecekler...