Karanlığım dipsiz bir kuyu gibi çıkamıyorum

Sen beni aydınlatacağını söylüyorsun

Bana daha önce söyleyenlere inanmadığım gibi

Sana da inanmıyorum

Her gün usanmadan yanıma geliyorsun

Yine seni aydınlatacağım diyorsun

Gülümsüyorum içimden belki aydınlatır diyorum

Ama yüzümü buruşturup inanmıyormuş gibi yapıyorum

Bir hafta boyunca gelmediğinde vazgeçtiğini anlıyorum

Başka bir karanlık bulmuşsun

Buna rağmen hiçbir şey olmamış gibi

Yine bir gün yanıma geliyorsun

Beni özledin mi diyorsun

Özledim dersem oyun bitecek ama demezsem yanımda kalırsın belki diye hayır diyorum

Sonra yine gidiyorsun yine ortalardan kayboluyorsun

Varlığına alıştırdığın için yokluğunda daha çok dibe batıyorum

Bir gün yine gelip aydınlık istiyor musun diyorsun

Seni özledim aydınlat benim dünyamı diyorum

Ama sen sadece gülüyorsun ve diyorsun ki ben başkasının dünyasını aydınlatmayı seviyorum senin karanlığın çok boğucu ve senin karanlığını aydınlatırsam ölürüm diyorsun

Git diye bağırıyorum içimden gitme diyorum

Git bir daha gelme diyorum lütfen yine gel diyorum içimden

Başkasını sevsen bile gel diyorum içimden

Sen alınmış gibi yapıp tamam gidiyorum sen hep yalnız kalmayı hak ediyorsun diyip gidiyorsun

Diğerleri de giderken böyle söylemişti ama ilk defa güvendiğim kişi beni yarı yolda bırakmıştı ilk defa ağladım

İlk defa kendime acıdım...