Kendimi bir hastane odasında buldum lanet olsun hâlâ yaşıyordum.Her yerimde hâlâ hamamböcekleri varmış hissindeydim.Yanımda oturan kişiye baktım o profesör kılıklı adam vardı.

Sinirlendim ne olduysa ona güvendiğim için olmuştu. "Mutlu musun?" dedim.

Adam anlamamış gibi suratıma baktı.

"Beni o kadına verdiğin için mutlu musun?"

"Kadın'ın kötü biri olduğunu bilmiyordum,polise haber verdik onu yakalayacak"dedi.

Her yerim yara bere içindeydi ve belimde inanılmaz bir ağrı vardı yerimden doğrulmaya çalışınca bana yardım etti.

"Bir hastalığın var ve buna teşhis koymakta zorlanıyorum"

"Hastalıkmış!"

"Ölüm beni alacaktı fakat bu ikidir engel oluyorsunuz!"

"Hamamböceklerinin sizi yiyeceğini söylemiştiniz?"

"Yediler zaten!"

"Anlamadım?"

"Ömrümü yediler daha ne olsun!""Her yerimde pembe büyük sivilceler var bunu onlar yaptı!"

"Hamamböceklerinden neden bu kadar nefret ediyorsunuz?"

"Seven biri var mı?"diye tuhaf bir şekilde yüzüne baktım.

"Peki ölüm diyerek neyi kastediyorsun bunu hâlâ anlamış değilim!"

"Ölüme bilet alamadım hâlâ neyi kastettiğimi bilmek istemezsiniz!"

"Şifreli konuşuyorsun?"

"Sana öyle geliyor!"

"Bak sana yardım etmek istiyorum akıl hastanesinde bir ömür geçirmek istemezsin"

"Neden yardım ediyorsun?"

"Çünkü yardıma ihtiyacın var"

"Senin annen olduğunu söyleyen o kadın aslında kim?"

"O kadın..."

"Evet o kadın?.."

İçeriye hemşire girince sustuk hemşire bana serum bağlarken küçük bir kağıt yastığımın dibine koydu.Sonra da gitti.

Adam'ın bakmadığı bir an kağıdı elime aldım"Adama hiçbir şey söylemeyeceksin söylersen adamın da senin de başın belaya girer " yazıyordu.

Korkudan ne yapacağımı düşündüm kendi kendime yine bozuk bir plak gibi"ölüme bir bilet yok mu,ölüme bir bilet yok mu,ölüme bir bilet yok mu, ölüme bir bilet yok mu...

Adam bir anda "Yeter" diye bağırınca sustum.

"Sen deli değilsin lütfen böyle davranma!"dedi.

Bu adam benden ne istiyor diye geçirdim aklımdan.

Yanıma yaklaştı "Beni neden hatırlamıyorsun?"dedi.

Ben bayağıdır kimseyi hatırlamıyordum kaçtığım yerde bana hep ilaçlar, zehirler verdiler.Ölmek için elimden geleni yapıyordum ama hiçbir sonuç alamıyordum sanki birisi bana kin gütmüştü de sürünmem için elinden geleni yapıyordu.

"Seni tanımıyorum, nasıl hatırlayabilirim?"

Ellerimi tuttu gözlerime baktı" Seni bu hale kimler getirdi ne yaptılar sana?"

"Bana kimse bir şey yapmadı ben hep böyleydim!"

"Hayır böyle değildin yüzün gülerdi hep yaşamak isterdin ama bir gün hiçbir şey demeden gittin"

"Hatırlamıyorum sen neyden bahsediyorsun?"dedim.

Yine aynı hemşire içeri girince ellerimi çektim hemşireye baktım"Serumunuz bitmiş olmalı, birkaç gün sonra da taburcu olacaksınız zaten tekrardan geçmiş olsun, nasılsınız?"dedi ürkünç bir gülümsemeyle.

Bu kişi bana tanıdık geliyordu kaçtığım yerde bana zorla kirli işlerini yaptıranlardan birine benziyordu

"İyiyim"diyip gözlerimi kaçırdım.

Hemşire arkasını dönüp profesör kılıklı adama "Hasta'nın dinlenmesi lazım dışarı çıkmanızı rica edeceğim"dedi.

Adam bana baktı "Uyuyacak mısın?"dedi.

Kafamı sağa sola salladım yutkunarak.Hemşire tekrar adama bakıp "Uyuması lazım şimdi ben uyumasına yardım edeceğim"dedi.

Adam tam gidecekken elinden tuttum ona yalvarmaklı bir bakış attım.

"Merak etme bir şey olmayacak"diyip elimi bırakarak odayı terk etti.

Hemşire yanıma gelip "Beni tanımadın mı kardeşim?"diyip gülümsedi.

"Benim kardeşim yok!"

"Aynı yerde kalıyorduk,unuttun mu aynı çatının altındaydik hepimiz kardeştik!"dedi.

Bu söz tanıdık gelmeye başladı bana sürekli kardeşim diye seslenen birisi vardı başıma kranplar girmeye başladı elimi başıma koyup yaşadıklarımı yarım yamalak hatırladım "Kardeşmiş, hayatımı mahvettin,beni hiç tanımadığım insanların yanına zorla götürdün bütün pis işlerinizi bana yaptırdınız arkadaşım sanmıştım seni!"

"Öyle deme biz kardeşiz"diyip elinde zehire benzeyen bir tozu suyla karıştırıp serumuma koymaya başladı.

"Hayır"diye bağırdım.

"Şşşt! Eğer ses çıkarırsan seni tekrar yanımıza alırız,bunun olmasını istemezsin değil mi?dedi.

Zehir yavaş yavaş hücrelerime akın ediyordu ve ben yine kendimi acılar içinde kıvranarak

bulurken gözlerim kapanmaya başlıyordu.

Bilincimi yitirirken gördüğüm son şey onun yarım gülüşüydü.