DUYGULAR

“Neden geldiğin haber vermedin ki? Seni hemen karşılardım ben.”

Çilli yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu Arasın. Heybetli duruşuna rağmen çok güleç bir mizaca sahipti. Sevdiklerine sürpriz yapmayı onların şaşkın ve mutlu ifadelerini görmeyi çok seviyordu. Aryanın ellerini tuttu ve parlak maviler ile baktı.

“O zaman sürprizin bir anlamı kalmazdı ki Arya. Hem geldiğimi sadece Vefa biliyordu ona da sürpriz olurdu ama senin nerede olduğunu ondan öğrenirken mecburen yakalandım.”

Elleri sıcacıktı Arasın, sanki bir ısıtıcı gibiydi ama yakmıyordu onu, terletmiyordu da sanki duygularının sıcaklığını hissediyordu sahi Aras ile tanıştığı günden beri bu hep böyle değil miydi? Ondan kimse de olmayan sıcacık bir gülüş, sıcacık bir kalp vardı. en içten şekilde sadece vefa ve Arasa gülebilmişti tedavideyken.

“Ne kadar kalacaksın peki?”

Bir eli ile dalgalı kızıl saçlarını karıştırırken göz kırptı Aryaya. Hınzır bir gülüş vardı yüzünde.

“Ne kadar kalmamı istersen o kadar kalırım.”

“o zaman sonsuza kadar kal Aras, şu an senin varlığın beni o kadar mutlu etti ki. Sen gelmesen ke..”

“Şiişt! Hayır ben gelmesem de sen her zamanki gibi güçlü kalırdın ben eminim.”

“Hayır Aras, ben de öyle sanıyordum ama değilmiş, Kerem ile kendimi yüzleştirmek için çok çabaladım, çok uğraştım ayna önünde belki sayamayacağım kadar fotoğrafına bakarak sözlerimi tekrarladım ama yeterince güçlü olamadım bugün. Geldiğimde beni gördüğünde gözlerinde gördüğüm tek ifade korkuydu bana yaptıklarının ortaya çıkmasının verdiği korkuydu, bir pişmanlık yoktu sadece kendini düşünen bencil bir adam duruyordu karşımda. Gerçek hali saydam bir şekilde önümde durdukça nasıl diyorum nasıl bu adamı sevdim ben? Kalbim acıdı yine de biliyor musun belki yaşadıklarıma, belki hissetmemem gereken öfkeye, belki de onu görmeye bilemiyorum ama onunla aynı ortamda bulunmak istemiyorum Aras fakat gidemiyorum da.”

Gözyaşları yeterince dayanmıştı, önünde ağlamaya utanmayacağı biri dururken zaten durmaları da haksızlıktı. Ağladı her gözyaşı kendinden sanki bir duygu çalarak kopuyordu kime karşı olduğunu, kim için çalındığını bilmeden ağlıyordu. Aras suskundu her zaman olduğu gibi sıcacık elleri dökülen serin gözyaşlarına inat varlığını belli etmeye çalışırcasına Aryanın elini tutuyordu. Konuşmadı sadece içindeki duyguları akıtmasını bekledi, bir süre sonra kızaran o güzel çocuksu kırılgan gözleri kendi serin mavileri ile çarpıştığında yer toprak ile deniz kavuşmuş gibi Arasın kalbinde bir patlama gerçekleşmişti. Şu an Arya sesini duyuyor muydu kalbinin. Korktu ama yine de belli etmedi. Uzattığı peçeteyi aldı Arya gözlerini kurularken çok ağladığı için Arasın avucunu içerisindeki minik eli titriyordu.

“Güç dediğin sadece karşındaki insana ders verebilme yetkin olmamalı Arya. Sen herkesin imkansız dediği bir şeyi başardın. Bedeninin hakimiyetini güçlü iraden ile geri kazandın sence Kerem ile karşılaştığında gözlerin dolduğu için güçsüz sayman kendine bir haksızlık değil mi? insan duyguları ile var olur başka canlılardan ayırt edilebilmemizin en önemli özelliği de bu değil midir zaten?”

Şefkatle gülümsedi.

“Bu hayatta tanıdığım fiziken güçlü insanlardan daha güçlüsün sen. bugün gözlerin doldu fakat yarın sadece hafif bir burukluk bir diğer karşılaşmanda ise hiçbir şey hissetmeden cesaretle bakacaksın gözlerine, zaman alacak fakat bunu başaracaksın.”

Evet bu hayatta bazı şeyleri doğru yapmıştı Arya Vefaya inanması onun vesilesi ile Aras ile tanışması gibi. Hayatındaki en iyi dostum dediği Lavinin yaptıkları, eski kocasının yaptıklarını bu iki iyi dost sayesinde atlatmıştı Aras haklıydı ama bir yerde yanlışı vardı. güçlü iradesi onların asla kendisini yalnız bırakmamasından, inançlarını kaybetmemesinden doğmuştu. Artık ağlamıyordu yağmur sonrası doğan güneş gibi gülücükler doğuyordu Arasın mavi gözlerindeki yansımasında. Beraber sohbet ederken tüm kötü duyguları birer birer çıkıyordu aklından….

Kerem odasına girdiğinde içinde yaşadığı öfke patlamasından ötürü yerinde duramaz bir haldeydi, kimdi o Aras? Kimdi? Arya onu görünce yüzünde uzun zamandır görmediği hatta artık geçmişte geri gelmeyecek anılarında bulunan bir gülümseme, bir özlemle bakmıştı ona. Keremin içinde huzursuz bir sızı oldu. En son belkide balayında kendisine hamile olduğunu söylerken böyle gülümsemişti vay canına şu an hatırladığı zaman ne kadar da eskide kalmış gibiydi. Tozlu rafların arasında kalan bir fotoğraf kadar eskiydi gülüşü zihninde. Sonrasında o kadar çok şey yaşamışlardı ki Aryaya dair her şeyi silmek istene zihni bir anda hatırlamak istemeyeceği tonlarca anıyı ortaya dökmüş gibiydi.

Odaya sığamıyordu çıkmak istiyordu buradan çıkıp gitmeli içinde hissettiği bu huzursuz iğrenç duygudan kurtulmalıydı. Geldiği gibi odadan çıkarken başına saplanan ağrıyı görmezden geldi. Arabasına binerken nereye gideceğini düşünüyordu, gaza bastığında kararsız, midesinde huzursuz bir sızı ile nereye gittiğini bilmeden karıştı trafiğe…..