KAYBEDİŞ

Aras kendisine keyifle bakarken nasıl ağlayabailirdi ki? Keremin varlığını o an tamamen silerek Arasa doğru koştu. Ona sımsıkı sarıldığında Kerem bu tanımadığı ismin kim olduğunu anlamaya çalışıyordu.

"Gelmişsin!"

Dedi Arya sevinçle, sesindeki mutluluğu Kerem bile hissetmişti o an yüreğinde bir çatırdama oldu bu mutluluk birkaç yıl öncesine kadar sadece kendisine aitti. Sanki şu an bu çok uzak bir anının hatırasını izliyormuş hissine kapılmasına neden olmuştu. Aryanın eskiden sadece kendini gördüğünde gülen yüzünü görmüştü çok uzun bir süre sonra ve bu his içinde bir şey fısıldadı kendine kaybetmişlik.

"Tabii ki geleceğim sen çağır ben cehennemin kapılarına bile dayanırım."

"Yaa Aras, gerçekten bu neşene hayranım. Hadi gidelim buranın havası baya bir boğucu oldu."

Aras gözlerini Kereme çevirdi. Kerem de kendisine gayet net ve dikkatli bakıyordu. Sinirliydi de. O an anlamıştı zaten Vefanın tıpa tıp aynısı iken onu tanımamak aptallık olurdu.

"Sen nasıl istersen gidelim."

İkisi Arasın geldiği yönden çıkarken Kerem bu adamın kim olduğunu merak ediyordu. Vefanın odasına doğru ilerledi hızla. Bir hışım ile odasına girdiğinde kardeşi bilgisayarda işlerini yapıyordu. Keremin bu ani dalişlarına o kadar alışkındı ki tepki bile vermiyordu. Koltuğa oturduğunda bile anlatana kadar ona bakmadı Vefa.

Kerem sıkıntı ile elini masada parmakları ile vurmaya başladığında Vefa bıkmış bir şekilde gözlerini devirdi.

"Yine ne oldu?"

O an masaya vuran elini yumruk yaptı Kerem. Hadsizce sinirleniyordu hakkı olmadan. Narsist bir kişiliğe büründüğünü düşünmüştü Vefa küçüklüğünden beri.

"Aras kim sen tanıyor musun?"

Vefa yine gözlerini devirdi.

"Yine söze başlaman gereken yerden ileride girdin. Biraz daha geriye sar ki bende anlayabileyim."

"Aryanın yanına bir adam geldi adı Arasmış. Arya onu görünce mutluluktan havalara uçtu resmen. Adamın kollarına attı kendisini hanfendi. Daha önce hiç görmedim bu adamı sen biliyor musun sana anlattı mı hiç arası?"

Vefa Arasın kim olduğunu çok iyi biliyordu ama Aryaya bir söz vermişti kendi bahsedene kadar hiçbir şey söylemeyecekti ama yalanda söylemek istemiyordu. Fiziken birbirlerine ne kadar benziyorlarsa huy olarak cennet ce cehennem kadar farklıydılar birbirlerinden bu yüzden sadece kafasını sallayarak geri bilgisayarının başına geçti. Kardeşine bakmak bile istemiyordu yoksa daha da sinirlenecekti. Onca eziyeti Aryaya yapan kendisi değiiş gibi, gözünün önünde onu aldatan kendisi değilmiş gibi bir de sinirleniyordu.

"Kerem yapılacak işlerim var böyle biş işlerle uğraşamam bence sende uğraşma ve git kaybettiğin başkanlık yüzünden işine çalışmaya koyul. Arya ile aranızdaki her şey zaten yıllar önce bitmiş gitmiş. Uğraşarak kendi zamanını boşa harcadığın gibi benimkini de harcıyorsun."

Kerem öfkeden deliye dönmek üzereydi, kardeşi her zaman ki gibi mantığı ile yine sinirlerini zıplatmıştı, duymak istediklerini değil gerçekleri söylemişti. Yine ve yine....

Öfkeyle odadan çıktığında geldiği gibi kapıyı arkasından sertçe kapattı, Vefa iş gözlüklerini düzelterek işine devam ederken hafifçe gülümsedi.

"Demek sonunda geldin Aras."

Kendi kendine mırıldanırken Kereme belli etmese de keyfi yerine gelmişti. Artık işler daha da ilginçleşecekti....