Odama girdiğimde Cihan beni yatağıma bırakıp ailemi de alıp çıkmıştı. O yatakta öylece beklerken annem in dizlerini dövme seslerini duyabiliyordum şu an onları bile görmek değil sadece Kuzeyimi görmek istiyordum. Telefonum neredeydi? Hiçbir şeyim yoktu, gözlerim hala bitik bir halde kapanmak için zorlarken içeriye ateş saçan gözleriyle anne ve babam girmişti. Babam saçlarımı tutup beni sallarken annemde ardı kesilmeyen tokatlar atıyordu yüzüme. Açlık, hissettiğim o acı, bitkin bedenim daha da hassaslaşmış atılan tokatlar daha çok yakıyordu canımı.

"Seni orospu, nişanlıyken elin adamına mı kaçtın utanmadan"

"Ben yapmadım"

Sesim kısık çıkıyordu ama beni duymuyorlardı bile.

"Seni rezil, utanmaz kevaşe seni, ölümlerden ölüm beğen derdim ama dua et. Seni getirene dua et."

Attıkları dayağın ardından odaya amcamın karısı yengem girdiğinde bana kınar şekilde bakıyordu. Annemlerin kolundan tutup geriye doğru çekmeye çalıştı onları.

"Tamam abla, yarın nikahı kıyılacak eli yüzü düzgün olsun bari."

Ne nikahı? Ne diyorlardı, babam öfke ile odadan çıkarken annem hala benden utanır gibi bakıyordu ben ise hala yengemin söylediklerini anlamaya çalışıyordum

"Bırak Nare, şu saatten sonra eli yüzü düzgün olsa ne olacak. Millete rezil ettu bizi. Utanmaz birde adamın kucağında iniyor arabadan Allah'ın belası, ölmedi bir kurtulamadık."

"Ne nikahı yenge?"

Yengem bana sanki küfür etmişim gibi bakarken annem son kez tokat atıp ayağa kalktı.

Nefret eder gibi bakıyordu bana hatta ederi fazlaydı nefret ediyordu benden.

"Sus, rezil sus hala konuşuyor!"

"Bırak dilan abla zaten yarın öğrenecek."

Yengem bana doğru eğildi ve sanki gizli bir zafer kutlar gibi ölümümü imzalayan sözleri söyledi.

"Yarın seni getiren Cihanla evleneceksin! Ne sanıyordun elin adamıyla nişanlını bırakıp gününü gün ederken her şey normalmiş gibi mi devam edecektin? Dua et de Cihan seninle evleneceğini söyledi. Ortada bırakmayacak seni. Yarın evleneceksin onunla."

Odadan çıkarken kendimi gücümün yettiği kadar haykırıyordum

"Hayır, hayır ben bir şey yapmadım, ben Kuzeyle evleneceğim hayır."

Ağlamaktan gözlerim şisse de gelmiyordu. Kuzeyi görmek için pencereye ulaştım ama yoktu, benim hasret kaldığım maviler karşı pencerede değildi. Vazgeçmişti bu kadar basit miydi? Bana olan güveni nu kadar mıydı?

SEVGİLİ OKURLARIM BOR BÖLÜM DAHA YAZIYORUM DAHA UZUN MERAK ETMEYİN ☺️