kalktım ama yine herkesten evvel, yine kimseye görünmeden hazırlanmak için. Annem büyüdükçe okula gittikçe huzursuzlanıyordu artık babamı düşünemiyordum bile. Sanki büyüdükçe hayatım daralıyordu yapamıyorum, özgür olmak için çırpındıkça kanatlarımı kırmaya çalışıyorlardı. Okul üniformamı giydiğim de okulun eteği diz kapağımın üzerine gelmeye başlamıştı boyum 1.60 dı ama annemler beni caydırmak için yeni bir etek bile almamışlardı artık eskiyen ve kısalan eteğimi babam her gördüğünde aşağı çekip uzatmaya çalışmaktan eteğimin kumaşı yırtılmak üzereydi. Neydi korktukları? Okumak bir kızın en doğal hakkı olmalıydı tıpkı yaşama hakkı gibi ama yok babam tutturmuş kız dediğin evde anneye yardım eder, el işi öğrenir yaşı gelince de edebiyle evlenirdi her şeyi edebimle yapmıştım edebimle okumak istiyordum. Babam liseye zar zor izin vermişti artık üniversite içinde bir şeyler düşünecektim. Notlarımı bu seyirde tutmaya devam edersem babam başarımdan etkilenir diye düşünüyordum. Çantamı alarak annemin azarlamasından kurtulmak için kahvaltı bile yapmadan evden adımımı attığımda derin ve özgür bir nefes çektim içime. Ne garipti Yarabbi az önce evde bile kısıtlı bir nefes alıyor gibiydim üzgündüm ama şu an okuluma gidebiliyordum şükürler olsun bugünde okula gidebilecektim. Yürürken bilmiyordum bugün kaderimin değişeceğini bilmiyordum, küçücük yüreğimle hakkım olmayan sevdalara düşeceğimi bilmiyordum.