Ehehe

-_-

Asena,

"Bu kadar şeyi içimde tutmak beni boğuyor," dedi titreyen bir sesle. "Kardeşimin iyileşmesini beklemek bile bir işkence... Ama bunun için başkalarına zarar vermek istemiyorum. Sen... sen bana kızıyor musun?"

Asena bir an düşündü. "Hayır, tabii ki. Sadece üzüldüm ama asla kızmam. Hem böyle bir şey için neden kızayım? Senin hayatın, senin kararların." Ata bakışlarını Asena’ya çevirdi. "Sana bir şey söylemek istiyorum, Asena," dedi.

Cevap vermesini beklemeden, "Seni seviyorum, Asena. Bilmem, mutlu edebilir miyim ama ömrümün geri kalanında yanımda olmanı istiyorum. Her şeyden korumak istiyorum, sadece bana özel olmanı istiyorum," dedi. Asena düşündü; elleriyle oynamaya başladı. Onu kırmak istemiyordu fakat hazırda hissetmiyordu.

Asena'nın hareketlerini fark eden Ata, "Hemen cevap vermek zorunda değilsin. Senin bana tanıdığın zamanı, ben de sana tanımak istiyorum," dedi.

Asena, Ata'nın sözlerinin karşısında bir an duraksadı. İçindeki karmaşıklık, onun anlayışlı yaklaşımıyla biraz yatışmıştı. Ata'nın sakin sesi, ona biraz huzur getirmiş görünüyordu.

Derin bir nefes aldı. "Ben bilmiyorum," dedi. Gözlerinde oluşan damlalar birer birer yanaklarından süzülüyordu.

Ata, onu izliyordu. İlerleyip Asena'nın gözyaşlarını silmek istedi ama ona bu anıyı yaşaması için izin verdi. Derin bir sevgiyle doluydu, ama bu sevgi çoğalıyordu; bir aceleye gerek yoktu.

"Ağlama," dedi Ata.

Asena, ellerini yanaklarına götürdü, silmeye başladı. "Ağlamıyorum, soğuk çarptı sanırım," dedi gülümseyerek.

Asena'nın ellerini tuttu. "Merak etme, seni istediğin kadar bekleyeceğim," dedi Ata. Asena daha da ağlamaya başladı. Ona sarılarak fısıldadı, "Teşekkür ederim."

-_-