Gerçekler 5 bölüm.

Sırtımdaki yaralar kabuk tutmaya başlamıştı. Tıpkı hayalerim gibi.

Aldığım nefesler kıymık gibi gögüsüme saplanıyordu. Kıymık küçüktü ama can yakardı.

Sınıfa bitmiş bir halde gittim yine. Herkes bana 'kız bitmiş lan!' bakışı atıyordu. Sınıfta kimse olmadığı için kafamı masaya gömdüm.

Çok geçmeden Ali telefonla konuşarak içeri girdi. "Tamam gelirim bu gün!" Kafamı kaldımadım. "Tamam prenses emirin olur!" Diyerek gülmeye başladı. Kafamı kaldımadım. " O dilsiz kızmı?" Kaşlarım çatıldı ama yatığım için görmedi. "Tamam patron o iş bende,hangi işte seni yüz üstü bıraktım?" Derin bir nefes aldı. "Yok be ne aşkı çirkin zaten!" Kafamı kaldırınca Ali yüzüme baktı. Telefonu eline aldı. "Poku yemişem!" Dedi. Omuz silkerek tekrar yattım.

Kimseye umut bağlamamalıydım. Ali beni bir oyunun içine sürüklüyordü belliki. Ona kanmamıştım çokta iyi yapmıştım.

Ohaa asila çok sanslısın kızımmmmm

Ders zili çaldı. Ali masaya otudu eliyle kafamı okşamaya başladı kafamı kaldırdım elini sertçe indirdim. "Miusa ciden öyle bişey yok" şuan karşısına geçmek için bağırmak istiyordum ama olmuyordu. "Önüne dön muhatap olma!" Ali kafasını sıvazladı. "Ne kadarını duydun?" Kaşlarım çatıldı. Ben duymasaydım yine beni seviyormuş gibimi yapacaktı?"hepsini!" Ali güldü,"şimdi poku yedim!" Önüme dönüp dersi dinledim eve geldince tekrarladımı yapıyordum.

Doktor konuşma ilhtimaliniz çok olmasada var diyince heycandan kalbim durdu sandım ve tedavilere başladım.

Ben hiçbir oyunu kurallı oynamazdım. Ve o kuralları yıkıp kendi kurallarımı koyacaktım...