Hayatımızı kim yönetiyor? Sen, ben veya o. Asıl kim yönetiyor? Tanrı mı yoksa onun kulları olan biz mi? Ben hayatımı şekillendiriyorum ve içimdeki çocuk buna izin veriyor.

Çünkü o çocuk kendi hayatını kurtaramadı...

Çünkü o çocuk belki altı belkide yedi yaşında insanları tanıdı...

Kulaklığım kulağımda yolda yürüyorum. Sokağın gürültüsünü duymadan, insanların önyargılı bakışlarını umursamadan yürüyorum. Arkamda kaçarsam diye tutulan korumayla birlikte hastaneye doğru ilerliyorum. Her ay düzenli olarak yaptırdıkları muayenelerden birine gidiyorum yine.

Anlamıyorum ki insanlar neden kendi açtıkları yaraları kapatmaya çalışırlar.

Hastaneden içeri girdim ve doktorum Minenin yanına çıktım. Kapıyı tıklatıp içeriye girdim. "Hoşgeldin Aden" dedi ve sedyeyi gösterdi. Mine bana o kadar alışmıştıki ne için geldiğimi biliyordu artık. Onunla aramda artık arkadaş ilişkisi oluşmaya başlamıştı. Ben ne kadar az konuşursam oda o kadar fazla konuşuyor. "Nasıl gidiyor?" Diyerek kazağımı çıkardım ve sedyeye oturdum. "İyi. Aden bu izler, yaralar nasıl oluştu söylemeyecek misin?" Dediğinde nefes verdim ve ayaklarıma bakmaya başladım. Mine'nin kafasını iki yana salladığını hissettim ve verdiği nefesi sırtıma değdi." Bu gün kahve içelim mi? Zaten az sonra öğle molasına çıkıcam" "olur" dedim ve işini bitirmesini bekledim.

Mine masasına ilerlerken kazağımı giyindim ve karşısına geçtim." Sana verdiğim kremleri düzgün kullanmıyorsun Aden. Bu böyle giderse kötü olacak" Hissedemiyorum. Üzgünlük, acı belkide pişmanlık ama hissedemiyorum. Düz bir surat ifadesiyle ona bakmaya başlayınca nefesini verdi ve önlüğünü çıkarıp masasının yanındaki askılığa astı , çantasını alıp yanıma geldi. "Nereye gitmek istersin?" "Fark etmez" birlikte sessizce yürürken hastane koridorundan bir kadın çığılığı ardından bir çocuğun ağlama sesi geldi. Dönüp baktığımda sırtı duvara yaslı olan kadın ve karşısında elindeki bıçağı kadının kalbine saplayan adamı gördüm. Biraz ileriye baktığımda beş altı yaşlarında bir erkek çocuğu ağlıyordu.

İşte o an içimdeki o çocuk öyle bir çığlık attı ki ben bile korktum...