Kader. Neydi bu?

Kendisi mi belirlerdi insan kaderini?

Ya da bir başkası...

Ben kendi kaderini belirleyemeyecek kadar güçsüz bir kadınım...

Mine kapıyı açtı ve içeri girdik. İçerisi beklediğim gibi karanlık ve ürkütücü değildi. Tam tersine aydınlık ve sade bi şekilde dizayn edilmiş ve güzel bi görünümü var. Karşımızdaki koltuktaki kadın kalktı ve yanımıza doğru geldi. "Hoşgeldiniz, nasıl yardımcı olabilirim." Dedi bize güler yüzle. "fal baktıracaktıkta" dedi Mine. Koltuğa oturmamızı işaret ettiğinde çekingen bir şekilde oturduk. Mine sağolsun ilk defa bir falcıya gelmiştim. İnanmazdım böylesi şeylere ama gelmiştim. Zorla. Falcı kadın karşımızdaki koltuğa oturdu ve eline masadaki telefonu aldı. "Hanginiz baktıracaksınız?" diye sordu. Mine "arkadaşım" dediğinde şaşkınlıkla ona bakmıştım çünkü o baktıracak sanıyordum.

"Tamam, o zaman bir kahve istiyorum." dedi sorarcasına. Ben itiraz bile edemeden kadın elindeki telefondan birini aradı ve bir fincan kahve istediğini söyledi. Oturmuş kahveyi bekliyorduk ve ben gitgide daha fazla sinirleniyordum. İçimde büyük bir sıkıntı var ve bu sıkıntın gitgide daha çok büyüyordu. Sanki buradan çıkınca bişey olacakmış gibi hissediyordum.

---

Kahvem gelmiş ve şu an elimde tutuyorum. İçmekle içmemek arasında kalmıştım çünkü korkuyorum. Geçmişte elime bir sürü zehirli içecek tutuşturmuşlardı çünkü. Gözüm kahvedeydi ama aklım geçmişteydi. Mine ve karşımdaki falcı kadın bana bakıyorlardı çünkü öylece donup kalmıştım.

Yine odamda oturuyordum fakat bir farkla. Karşımda çocukluk arkadaşım ve tek ailem olan çocuk var. MİRAN. Daha on dört yaşındaydım fakat neyin ne olduğunnu çözebilmiştim. Babam beni tek başıma bırakmıştı yine ama Miran gelmişti. Şu an karşı karşıya ourmuş sohbet ediyorduk. "Miran, bana bişey olmasına izin vermezsin dimi?" sorduğum soruyla bana derin bir şekilde bakıyordu. Derin bir nefes verdi. "Niye sordun bunu Aden?". "Korkuyorum Miran. Ya babam benide öldürürse." dolu gözlerle ona baktım. "Ben ölmek istemiyorum Miran. Yaşamak istiyorum. Seninle yaşamak istiiyorum. Ailemle yaşamak istiyorum."

Bana öyle bi baktıki ölsem geri yaşardım. Bende yaşıtlarımın yaptığı gibi gezmek ve okumak istiyordum. Babamsa bunların hepsini bana yasaklamış ve evden çıkmama yasak getirmişti. Bana sadece bakıyordu Miran. "Seni gücüm yettiğince koruycam Aden" uzandı ve elimi büyük avcunun içine hapsetti. Aramızda iki yaş vardı. On altı yaşındaydı fakat oda benim gibi erken büyümüştü. Tam bişey diyeceği sırda içeriye hizmetli girdi. Elindeki tepside iki tane meyve suyu vardı. Önümüz bıraktı ve çıkarken "babanız mutlaka içmeniz geregtiğini söyledi" dedi meyve suyunu işaret ederek. Tamam anlamında kafa salladım ve çıktı. tam meyve suyunu alıp içicekken Miran elimden aldı ve " seni her zaman koruyacağıma söz Aden" dedi ve bardağın dibindeki tozu gösterdi.

Ve o an anladımki babam beni öldürmek istemişti...

Ve o an anladımki Miran beni yaşadığı sürece koruyacaktı...