205 okunmaaaa🥹💗

Düzenlenmiştir*

Yazardan~

Linda'nın bayılmasının ardından Barlas kardeşini kucakladığı gibi aşağı koştu.Sinir patlaması yaşamak üzereydi.Ve bu sefer kendisine engel olabileceğini hiç sanmıyordu.Salon kapısında abilerinin kucağında hareketsiz yatan kızı gören ev halkı çok endişelenmişti,birazdan olacaklardan habersiz.Atlas hızla kız kardeşine koştu.Barlas şu an sadece Atlas'a güvenebilirdi.Linda'yı onun kucağına bıraktı ardından mesajı alan Atlas hızla arabaya koştu.Salondakiler hala olayın şokundalardı.Barlas çenesini dikleştirdi ve tam Rüzgar'ın önünde durdu.Rüzgar başını önüne eğmiş,cezasına razı gelmişti.O da böyle bir şey yapacağını sanmıyordu.Her şey bir anda gerçekleşmişti.Barlas hepsinin yüzünü taradı,en sonunda ise Rüzgar'da durdu.

"Neden yaptın böyle saçma sapan bir şeyi?Ha Rüzgar?!Cevap ver bana.Madem yaptığın şeyin adam gibi arkasında durmayacaksın ki durulacak bir yanı da yok,o zaman neden yapıyorsun?!Kız kardeşine neden tokat atıyorsun?!"Adeta gürlemişti Barlas.Ateş fışkıran gözleri tüm kardeşlerinin üzerinde gezindi.

"Hepiniz yaptınız mı böyle şeyler?Hepiniz bir olup üzdünüz mü benim kardeşimi?!Cevap verin bana!Benden her şeyi gizleyip,kız kardeşimden ayrı bırakıp bir de ona burada azap mı çektirdiniz?!"Gittikçe sinir kat sayısı artıyordu ve bu çok tehlikeliydi.Oldukça tehlikeliydi,sinir hastası birini kızdırmak.

"Yakarım ulan hepinizi!Duydunuz mu?!Yakarım!Beni öldürseniz gıkım çıkmaz ama ona dokunursanız yakarım sizi!O daha küçüçük ama nasıl da olgun size göre!Ben bunu şu kadarcık sürede bile anladım siz nasıl anlayamadınız?!"Dedi yumruklarını sıkarken.

"Küçükken ne kadar da neşeliydi.Artık neşe kalmamış benim kardeşimde!Benim kızım yaşadıkları yüzünden olgunlaşmak zorunda kalmış!"Sertçe yutkundu.

"Ve ben..."Dedi.

"Ben kardeşim tekrardan çocuklaşıp mutlu olana kadar durmayacağım."Ardından hiçbirine bakmadan hızla kardeşinin yanına gitmek için arabasına atladı.Salonda ölüm sessizliği vardı.Kimseden çıt çıkmıyordu.Rüzgar...Hala düşünüp,düşüncelerinde boğuluyordu.Hepsinin bir yandan Linda'nın kardeşleri olduğunu kabul etmiş,bir yandan da hala emin olamıyorlardı.Evet hepsi ona kötü davranmış,kabul etmemiş olabilirlerdi ancak kimsenin aklından vurmak geçmemişti.Rüzgar aşırıya kaçmıştı.Ve bu işin başlangıcı da Rüzgar'dı.Her ne kadar Linda'yı suçlasa da kendisi de biliyordu her şeyin suçlusu olduğunu.O da kendinden bu kadarını beklemiyordu.Rüzgar yorgunca kafasını kaldırıp kardeşlerine,abilerine baktı.Yutkunup:

"Sizce.."dedi.

"Sizce o bizim kardeşimiz mi?"kimseden ses çıkmamıştı ama Rüzgar cevabını almıştı.Zaten hepsi biliyordu artık.İstemeselerde kabul etmişlerdi.Çok geç kalmışlardı...Rüzgar umutsuzca kafasını geriye attı.İçindeki acı ve pişmanlık dolu göz yaşları ile tekrar diğerlerine döndü.

"Bu sefer fazlaydı öyle değil mi?Son şansımı da kaybettim değil mi?Artık ölsemde affetmez beni.."acı dolu mırıltılarına kimse cevap vermesede o gereken cevabı tam kalbinin üzerinde hissediyordu.O ve Mert...

Linda'dan~

Gözlerimi zorlukla araladığımda beni beyaz bir hastane duvarı karşılamıştı.Zorlanarak başımı aşağı indirdiğimde ilk gördüğüm şey karşımdaki koltukta oturmuş ve uyanmamı bekleyen Barlas'dı.Bakışlarımız buluştuğunda hızla ayaklanıp yanıma gelmişti.Yanımda sadece o vardı...Ne Kıvanç ne de Atlas..Onlara kırgın olmam onları yanımda istemediğim anlamına gelmezdi ki...

"iyi misin Linda?"Düşüncelerimi ve boğazımda oluşan yumruyu boş verip kafamı aşağı yukarı salladım.Sonuçta o da öz abimdi.Yeni gelmesine rağmen benimle idi.Uzun zamandır tanıdıklarım değil daha bir kaç saat önce tanıştığım yanımdaydı.Yanımdaki refakatçi sandalyesine oturmuş ardından sol elimi tutmuştu.Gözlerinde derin bir sevgi ve özlem vardı.Hayatının tamamı benmişim gibi bakıyordu.

"Hayatımın tamamı sensin çünkü güzeller güzelim."Şaşkın bakışlarım onu güldürürken dudaklarında asılı buruk bir tebessüm bırakmıştı.

"Oysa eskiden seni anlamam hoşuna giderdi."

"Bir şey söylemek yerine gözlerimin içine bakar,seni anlamamı isterdin."Dedi sanki acı çekiyormuş gibi.

"Şimdi ise bir yabancıya bakarmış gibi bakıyorsun.Ve güzelim inan bu canımı senden yıllarca ayrı kalmak kadar yakıyor."Acı sözlerine rağmen yüzünde bir gülümse belirmişti.O an benim bile kendimden beklemediğim bir şey oldu.

"Belki de bazı şeyler için çok geç değildir.."Dedim.Gözleri umut ışığıyla parladı.Hatta o kadar mutlu oldu ki yüzündeki buruk tebessüm yerini kocaman bir gülümsemeye bıraktı.Bir süre o bana baktı,ben ona.Derin bir nefes aldı,sonra ise:

"Sor hadi."Dedi.Anlamaz bakışlarım ile karşılaşınca devam etti.

"Atlas'ın nerede olduğunu merak ediyorsun değil mi?"Sözleri biter bitmez içeri Berkay,Çağrı,Toprak ve Araz girdi.Çağrı hepsini itekleyip koşarak boynuma atlamıştı.Kollarımı ona sararken kıkırdamadan edememiştim.

"Kızım seni sadece iki dakika bıraktım ve hastaneden topluyorum."Diye isyan etti Çağrı.

"Bundan sonra bir saniye dahi gözümün önünden ayrılman yasak.Tamam mı?"Gülerek başımı salladım.Benim için kısa bir süre olsa da alışmıştım onlara.Toprak hızla gelip beni Çağrı'dan ayırmış,kendi kollarının arasına almıştı.Hepsi ile tek tek sarıldıktan sonra Barlas ani bir kalkışla bizi yalnız bırakmıştı.Bu beni germişti çünkü onlar beni benden iyi tanıyorlardı.Bu yüzden kime kırgın olduğumu uğraşmadan anlayabilirlerdi.En sonunda Berkay derin bir nefes almış yanıma gelmişti.Kocaman elinin içinde minik kalan elimi avuçlamıştı.Ardından gözlerini gözlerime kitlemişti.

"Neler oldu Linda?"Bu sefer içine derin bir nefes çeken bendim.Her şeyi en derin detayına kadar anlatmıştım.Göz teması kurmaktan kaçınarak.Berkay ve Araz çok sinirlenmişti onları zor sakinleştirmiştik.Artık eve gidip uyumak istiyordum.Ancak Berkay'lar beni vermemekte çok ısrarcıydı.Sonunda onları da ikna etmiştim ve şimdi Barlas'ın arabasında eve gidiyorduk.Hiçbir zaman "evim" olmayacak eve...Kendimi zar zor uyanık tutarken eve varmıştık.Eve bakarken derin bir iç çektim.Artık kime nasıl davranacağımı bilemez olmuştum.Özellikle Kıvanç ve Atlas'a nasıl davranacaktım?Bilmiyordum.Tek bildiğim onlara çok kırgın oluşumdu.Sırtımda bir el hissetmemle arkamı dönüp beni düşüncelerimden arındıran Barlas'a baktım.Elini sırtıma koyması ile bana güç vermek istediğini anlamıştım.Tekrar önüme döndüm ve yavaş adımlarla asla istenmediğim ve mutlu olamayacağım evin kapısını çaldım.Kapıyı kıp kırmızı gözlerle Atlas açmıştı.Ben ise ona bakmamış hemen eve girmiştim.Merdivenlere yönelirken Barlas:

"Salona geçsek olur mu abim?"Demişti.İçimde garip bir şeyler olurken arkamı döndüm ve sadece Barlas'a bakarak salona girdim.Tüm ahali buradaydı,Kıvanç'da dahil.Barlas'ın yanına oturmuştum.Oysa Atlas ve Kıvanç'ın yanı da boştu...İkisininde gözleri kızarıktı.

"Abim?"Dedi Kıvanç.Boş bakışlarım ona döndü.Belki de ona kızmaya hakkım yoktu.Sonuçta ben asla onların kardeşi olmayacaktım.

"Kızdın mı bize?"Kafamı iki yana salladım.

"Neden kızayım ki?Kızmam gereken hiçbir şey olmadı."Dedim net bir ses ile.Gözleri kızgın değil de kırgın olduğumu anlamış gibi kapanmıştı.

"Linda'm."Dedi bu sefer Atlas.

"Ne oldu?Size kızacağımı falan mı sandınız?Alt tarafı biriniz kardeşi bana tokat tarken izledi ve engel olmadı.Diğeriniz ise sanki düşmanıymışım gibi geldiğim an evden gitti."Dediğimde bu sefer donup kalan onlardı.Dudaklarımı ıslatıp devam ettim.

"Şimdi siz söyleyin bana kızacağım ne yaptınız?"Sözlerimin ardından çenemi dikleştirdim ve bütün hepsine baktım.En sonunda Barlas'a baktığımda kulağıma eğilip:

"Aferin sana güzel kızım."demiş,yanağımı öpmüştü.Ben şaşırıp kalırken o sırıtmakla meşguldü.Kendimi toparlayıp engelleyemediğim tebessümüm ile devam ettim.

"Ya da diğerlerine neden kızayım ki?Ben kabullendim artık.Sizin de dediğiniz gibi ben sizin kardeşiniz falan değilim."Gözlerim Rüzgar'a döndü.

"Sen kazandın Rüzgar.Tebrik ederim.Geri çekiliyorum."Gözlerinde oluşan endişe görülmeyecek gibi değildi.Kafamı iyice dikleştirdim.

"Gidiyorum bu evden."Barlas'ın kaşları çatılmıştı.Diğerleri de yerlerinde dikleşirken ben zaferle gülümsemiştim.

"Ne?Bunca şeye rağmen sizin yanınınızda mı kalacaktım?Bu kadar mı sandınız beni?Kendime saygım var benim.Kimin bana değer verip vermediğini de kavrayabilecek yaştayım."

"Seni bıracağımızı falan mı düşünüyorsun?Daha reşit bile değilsin."Dedi Kerim sert bir sesle.

"Ne yaparsın?Bana vurmanız yetmedi birde zorla alı koymaya falan mı çalışırsınız?Denemeye bile kalkmayın.Sizde istemiyor muydunuz gitmemi?Gidiyorum işte."O an hiç beklemediğim biri dolu gözlerle karşımda dikildiğinde şok olma sırası yine bendeydi.

"Lütfen gitme.Yalvarırım.Gerekirse ayaklarına bile kapanırım ama gitme ne olursun."Efe hızla kollarını bana sarmış ağlarken konuşuyordu.

"Ne olur yapma bana bunu.Evet ben sana sarılmadım çünkü ben hep başkalarının sözlerini dinleyen biri oldum.Korktum.Senden bu kadar nefret etmesinin bir sebebi var sandım çünkü sürekli beni senin için uyarıyordu.Ama ben göreceğimi gördüm.Ne olur yalvarırım,gitme.Bırakma beni."Efe'yi üzerimden çekip ayağa fırladığımda ateş saçan gözlerimin tek hedefi Rüzgar'dı.Üzerine yürürken:

"Gerçekten bu kadar alçaldın mı?O daha çocuk!Efe ile arama giremezsin sen!Sen kimsin?!"Üzerine yürüyordum ancak Kıvanç dolu gözlerle beni tutmaya çalışıyordu.

"Bırak beni!Bırak!"Dedim son gücümle ve sonunda dizlerimin üstüne çökerken o da benimle yere oturmuştu.Dolu gözlerimi kaldırıp yine baktım hepsine.Kısık çıkan sesimle:

"Ya neden?Neden?Ben sadece bir ailem olsun,abilerim beni korusun,ikizimle uyuyayım,kardeşimle uğraşayım,annemle yemek yapalım,babam saçlarımı örsün istedim.Neden bende mutlu olamıyorum ki?Ben kötü bir çocuk muyum?O adam doğru mu söylüyordu?İğrenç miyim ben?Sevemez mi kimse beni?Siz neden sevmediniz ki?Ben size bir şey mi yaptım?"Dolu gözlerimle Rüzgara baktım.

"Hm? Rüzgar sana kötü bir şey yaptım mı?"Onunda gözleri doluydu.Kafasını iki yana salladı.

"O zaman neden vurdun bana?Neden herkesi düşman ettin?Neden sana verdiğim son şansı da bana el kaldırarak kaybettin?"Uzun süre kimseden ses çıkmadı.Saatlerce ben ve Kıvanç yerde diğerleri koltukta ağladık.Bi süre sonra onları boş verip odama çıktım ve kendimi yatağa attım.Bütün gece ağlayacağımı bilmeden...

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Selammmm!!Bu sefer bölümü biraz geç paylaştımmmm.Umarım beğenmişsinizdir:)Ama bugünn dün paylaşmadığım için iki bölüm paylaşıyorumm.İyi okumalarrr

Bölüm hakkında düşünceleriniz⭐️💗

İnstagram: Kitapkolik948