Siz çokkk mükemmelsinizzzzz🩷

Düzenlenmiştir*

Linda'dan~

Sabah bütün gece ağladığım için kıpkırmızı gözlerle uyanmıştım.Umutsuz bir şekilde kafamı iki yana salladım.Artık her şeyi boşvermiştim.Kendimi güzelce hazırlayıp aşağı indim.Diğerleride buradaydı.En başta oturan Poyraz eliyle beni yanına çağırınca hepsinin gözleri bana dönmüştü ama ben bakmamıştım.Hiçbir şey olmamış gibi yapacaktım.Her zamanki gibi...Gidip onun yanındaki sandalyeye çöktüm ve sessiz geçen bir kahvaltı eşliğinde kahvaltımı yaptım.Bitirdiğimde aynı yavaşlıkla ayağa kalktım ve evden çıktım.Bugün kendimi ayrı bir garip hissediyordum.Böyle olduğu zaman kesinlikle kötü bir şey olurdu.

Ofladım adımlarımı hızlanıdırken.Ancak bu hızlı adımlar karşımda gördüğüm Berkay ile duraksadı.Yanında sarışın, uzun boylu,güzel bir kız vardı.Gülüşerek konuşuyorlardı.O an kalbimde bir ağırlık oluşmuş,boğazıma bir yumru oturmuştu.Berkay'ın yüzündeki gülümseme silinirken bakışları sinirli bir hal aldı.kafasını bana doğru kaldırdı.Gözleri beni bulduğunda içinden geçenleri anlayamasam da gözlerindeki suçluluk hissinden anlamıştım hoşuma gitmeyecek bir şey yapacağını.Kız ile konuşmaya devam ederken boğazımdaki yumru daha da büyümüştü.Kaşlarım çatılmıştı.Neden şu an koşup Berkay'a sarılmak istiyordum ki?Gözleri tekrar bana döndü.Ağlamak üzere olduğumu görünce kaşları derince çatıldı ama yanındaki kızın bileğini tutup arkasına bakmadan gittiği zaman ağlamamı tutamamıştım.Anlam veremediğim bir şekilde bu beni çok üzmüştü.Hızla okula girerken ağladığım için bana seslenen Çağrı'ları boş verip sınıfa girdiğimde kapı tekrar açıldı ve içeri endişeli bir Çağrı girdi.Hızla gelip bana sarılınca daha fazla dayanamadım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.Çağrı'nın endişesi büyürken kolları sıkılaşmıştı.Biraz sakinleşince sırama oturtmuştu bizi.Meraklı gözlerini görünce derin bir nefes alıp anlatmaya başladım.

"Ne olduğunu bilmiyorum.Okul girişinde Berkay'ı gördüm.Yanında bir kızla samimi şekilde konuşuyordu.Sonra..."Gözlerim tekrar dolarken:

"Sonra bu halimi görmesine rağmen kızla birlikte beni bu halde bırakıp gitti."dedim.Çağrı'nın sıcak kolları tekrar etrafımı sarmalarken uzun bir süre ağladım.Ağlamalarım hıçkırıklara dönüşmeye başladığında kırmızı gözlerimi Çağrı'ya çevirdim yeniden.Yüzünde buruk bir tebessüm vardı.

"Linda."Dedi.

"Neden bu kadar ağladığını biliyorum."Umutla ona baktım beni aydınlatması için.Derin bir soluk çekti ciğerlerine ardından kocaman gülümsemesi ile:

"Sen aşık olmuşsun kızım."

                               *.*

Çağrı ile konuşmamızdan sonrası hızlı geçmişti.Şimdi yemek arasındaydık.Bu yemekte Çağrı,Araz ve Toprak ne kadar ısrar etselerde onlarla oturmamış farklı bir masaya oturmuştum.Berkay'ı görmek istemiyordum.Yemeği yemek yerine oynadığım için masadan kalkıp orada işleri hallettim ve bahçeye çıktım.Boş bir banka otururken telefonumu kontrol ediyordum.O an telefonumda bir arama belirdi.Kaydetmediğim bir numara arıyordu.İstemeyerek açtım telefonu.Sonuçta aileden biri olabilirdi.

"Alo?"Sorgulayan sesim anında cevap bulmuştu.

"Linda benim Mert."Şaşkın şekilde önüme bakarken o hala konuşuyordu.

"Ben seni çok merak ettim...Sabah öyle çıkınca-"Sözünü hızlıca kestim.

"Kim arattırdı seni Mert?"Sert sesim onu afallatmıştı ki bir süre cevap veremedi.

"Kimse..."Dedi içine kaçmış sesi ile.

"Ben merak ettim.Gerçekten."Umursamadım.

"Her neyse.Önemli bir şey olmadığı için kapatıyorum."Ardından telefonu kapattım.Bu kafa karışıklığı hissinden nefret ediyordum artık.Gözlerim bana doğru gelen Berkya'lara kayacaktı,eğer okulun nöbetci öğrencisi önümde dikilmese idi.

"Linda biri abin olduğunu söylüyor.Bir bakar mısın?Acilmiş."Kafamı salladım.Ayağa kalkıp onu takip ederken diğerleri de arkamdan geliyordu.Okulun demir kapısına gelince adımlarım bıçak gibi kesildi.Donmuş şekilde önüme bakarken her şey durmuştu benim için.Karşımda Kaan vardı.Bir zamanlar abim olan adam...Peşimi asla bırakmayan geçmişimin ta kendisi...

Bir gövde beni kendine çekip sardığında bu kişinin Berkay olduğunu anlamam uzun sürmemişti.Beni oradan uzaklaştırıp arka bahçeye götürdüğünde zorlukla bir bankın üzerine çömdüm.Bir şeylerin üst üste gelmesi beni çok yoruyordu.Uzun bir uykuya yummak istiyordum gözlerimi.Sonsuz bir uyku...Berkay önümde diz çökmüş benim ile konuşmaya çalışırken benim tek odağım karşımdaki okul duvarıydı.Yüzüm asla gülmeyecekti.Kabullenmiştim artık.Hayatım boyunca elimden geldiğince pozitif olmaya çalışsamda olmuyordu.Berkay'ın elleri yanaklarıma deyince donuk bakışlarımı ona çevirdim.

"Linda."Dedi.Ancak benim ağzımdan çıkan şey ikimizi de şoka uğratmıştı.

"Git,yalnız bırak beni."Gözlerinde bir şeyler kırıldı ama o an için önemli değildi.

"Bu zamana kadar sen de yoktun yanımda,şimdi de olmana gerek yok."Bahçenin diğer yanından gelen kişiyi görünce dudaklarımda alaycıl bir gülüş belirdi.Bu sabahki,Berkay'ın ben ağlarken yanına alarak gittiği kızdı.

"Bak geldi."Dedim bakışlarımla kızı işaret ederken.

"Git hadi yanına."Ardından onu beklemeden ellerini bedenimden uzaklaştırarak ayağa kalktım.Kimsenin yüzüne bakmadan oradan uzaklaştım.Eşyalarımı aldım ve okuldan çıktım.Kafam o kadar doluydu ki eve nasıl geldiğimi anlamamıştım.Son dört dersimiz boştu.Kolay olmuştu okuldan çıkmak.Evin kapısını çaldığımda kapıyı Kerim açmıştı.Beni görünce afalladığı net bir şekilde görülüyordu.

"Girebilir miyim?"Diye sordum en sonunda.Hızla kafasını salladı ve geçmem için yer açtı.Eve girdiğim gibi yukarı odama çıktım.Kendimi direkt olarak yatağa atmış ve uyumuştum.

Yazardan~

Korkmaz kardeşler sonunda evde toplanabilmişti.Herkes salonda iken Atlas:

"Linda nerede?"diye sordu.Kerim derin bir nefes aldı ve olanları anlatmaya başladı.

"Bugün eve dört ders erken geldi.Çok yorgun duruyordu.Eve girdiğinden beri de odasından çıkmıyor."Poyraz çatık kaşlarla ayağa kalkıp merdivenleri çıktı.Kız kardeşi,biriciği neden yorgundu?Odasının kapısını açınca yatakta okul kıyafetleri ile uyuyan kızı görmeyi beklemiyordu.Yüz üstü yatan kızın pozisyonu hiç değişmemişti.Bütün kardeşler şaşkındı.Kimse adım atamazken kimsenin beklemediği biri öne çıktı.Efe.Ablası geldiğinden beri abilerinin baskısı yüzünden uzak durduğu kızın yanına oturdu.Saçlarını okşadı önce.Uyuyan kız yavaşça uyandı.Uykulu hali zaten yeterince tatlı iken gözlerini ovuşturması onu daha da tatlı kılmıştı.Uykulu gözler ile karşısında duran Efe'yi görmek onu bozguna uğratmıştı.Efe ablasına gülümsedi ve:

"Seninle biraz konuşalım mı?"diye sordu.Linda diğerlerini fark etmemişti.Kafasını salladı şaşkınca.Efe elleri ablasının saçlarında iken:

"Bugün ne oldu anlatmak ister misin?"Linda'nın gözünde Efe masumdu.on dört yaşında bir çocuğun aklının karışması normaldi.

"Bir şey olmadı.Sadece.."Yutkundu.Onu odada dinleyenlerden habersiz devam etti.

"Hastaneye gelen biri vardı.Hatırlıyor musun?"Efe hızla kafasını salladı.Abileri gibi o da merak ediyordu.

"O benim eski ailemdeki abimdi."Odadakiler şok olmuştu.

"Ben onunla yüzleşmek istemiyorum ama o peşimi bırakmıyor."Gözlerinin dolmaması için büyük bir çaba sarf etti.Dudakları büzülürken gözlerini Efe'nin gözlerine kilitledi.

"Beni yapmadığım bir şey için suçladı ve beni yıllarca bunun vicdan azabıyla yalnız bıraktı."Burnunu çekti ve sevgi ile kardeşine bakarak:

"Uyumak istiyorum."Dedi.Efe kafasını salladı.Ablasının saçlarını okşadı ve ayağa kalktı.Kıza fark ettirmeden hepsi odadan çıktı.Linda ise tekrar kendisini yatağa attı.Ne kadar itiraf etmek istemeselerde bütün kardeşler Linda'ya çoktan alışmışlardı...

Berkay'dan~

Linda'ya olan davranışlarımın sebebi yüzünden beni sorguya çeken arkadaşlarıma baktım.Açıklayacaktım.

"Ben sadece..."Derin bir soluk çektim ciğerlerime ve heyecanla devam ettim.

"Sanırım beni seviyor.Ama hala tam olarak emin değilim.Yani bu gün beni Selin ile görünce kıskandı gibi.Kıskanmamış da olabilir..."

"Oğlum düzgün anlat şunu!"Sözümü kesen Çağrı'ya baktım.

"Selin sabah bana bir soru sormaya gelmişti sonra Linda geldi.Çatık kaşlarıyla baktı,gözleri doldu...Bende Selin'in bileğini tuttum ve okula sürükledim.Ama gerçekten tek amacım Linda'danın üzülmemesiydi.Selin başta düzgün konuşsa da sonra saçmalamaya ve onun hakkında kötü konuşmaya kalktı.Benim aklıma o an tek çözüm yolu olarak bu geldi...Sonra ağladı...Beni yanında istemedi...Haklı da..."Araz dayanamayıp söze girdi.

"Madem amacın kardeşimi korumak adam akıllı yap o zaman!Neden üzüyorsun onu!Böyle bir yol seçerek onu kendinden iyice uzaklaştırırsın."Omuzlarım çökerken gözlerimde dolmuştu.Hassas bir insan değildim.Ta ki konu Linda olana kadar.Kafamı yere eğmişken Çağrı'nın sözleri ile kafamı ışık hızında kaldırdım.

"O seni seviyor Berkay."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Selammm nasılsınızzzz? Okunma sayımız beni gerçekten çok mutlu etti.Sizleri çok seviyorum❤Bu arada abi sayısı ve sırası kafanızı karıştırmış olabilir bu yüzden yazıyorum şimdi.

1-Barlas

2-Poyraz

3-Kıvanç

4-Koray

5-Rüzgar

6-Kerim

7-Atlas

Bu kadarrr.

Bölüm hakkında düşünceleriniz ⭐🩷

İnstagram:kitapkolik948