Linda'dan~

Güzel olduğunu düşündüğüm bir güne açmıştım gözlerimi.Evet korkularım vardı;misal hala ışığım açıktı.Ancak artık gerçekten bazı şeylerin iyi olmasını istiyordum.Üstelik Banu Hanım ve Karan Bey'de gelmişlerdi.Artık kimse bana zarar veremezdi.Yataktan kalktım sessizce.Saat çok erkendi,kimseyi uyandırmak istemezdim.Odamın kapısını aralayıp odadan dışarı çıkacakken karşımda dikilen Karan Bey'i görmek korkmama neden olmuştu.Beni gördüğüne şaşırmıştı,hemen sonra ise yüzünde mahcup bir gülümseme oluştu.Ellerini nereye koyacağını bilemez bir şekilde kendini açıklamaya çalıştı.

"Ben seninle konuşmak için yanına geliyordum ama uyanık olup olamayacağını bilemedim.Yani seni korkutmak-"Sözlerini yarıda kestim.

"Bana kendinizi açıklamanıza gerek yok."Üzerinden büyük bir yük kalkmış gibi nefesini verdi.Gözlerindeki çekingenlik yerini korurken bir şey soracağını anlamıştım.

"İçeride konuşalım mı?"Kapının önünden çekilip geçebileceği kadar yer açtığımda içeri girmiş yatağın üzerine oturmuştu.Elini yanındaki boşluğa iki kere vurduğunda yanına oturmamı istediğini anlayarak oraya oturdum.Bir süre ikimizde konuşmadık.Sessizliği paylaştık.Hayatımda ilk defa babamla bir şeyler yaptım.Beni düşüncelerimden sıyıran ses Karan Bey'in sıcacık sesiydi.

"Kızım,"Beni göğüsüne çekip sarıldığında kalp atışlarım hızlandı.

"Biricik güzeller güzeli kızım.Bebeğim,babasının prensesi."Kafamın üzerine bir öpücük kondurdu.

"Baban seni evde bu sıpalarla yanlız bırakmak zorunda kaldı.Ama merak etme güzel bebeğim,baba artık evde ve seni bütün kötülüklerden koruyacak."Beni iyice kendine yaslarken saçlarımı seviyordu.

"Babasının güzeller güzeli bebeği babasını affeder miymiş benim için ona sorar mısın?"Kıkırdadım ve heyecanla oyununa ayak uydurdum.

"Evet dedi."Kısa bir kahkaha attı ve beni içine sokup orada saklamak istercesine sım sıkı sarıldı.

"Bu yaşlı adamı çok sevindirdiği için ona teşekkürlerimi iletir misin bebeğim?"Kendisine yaşlı diyordu ama hala formundan bir şey kaybetmemişti.Yüzümdeki gülümseme yerini korurken o da gülüyordu.Bir süre sohbet ettik.Birbirimizi daha iyi tanımak için saatlerce soru cevap yaptık.

"En sevdiğin tatlı?bir,iki,üç!"

"Pasta!"

"Pasta!"Kahkaha atarken odanın kapısı açılmıştı.Bütün ev halkı içeri girdiğinde anlık yüzümdeki gülümseme kalmıştı ta ki Rüzgar'ı görünceye kadar.Yüzümü düz bir hale soktuğumda bunu gördü ve gözlerini kaçırdı.Efe ise herkesi itekleyip bana kocaman sarıldı.

"Ablam."Dedi harfleri uzatarak.Güldüm bu haline.

"Efe'm?"Dedim aynı şekilde.Kollarını benden ayırmadan biraz uzaklaştı ve parlayan gözlerle bana baktı.Efe beni bıraktığında odadakilere göz gezdirdim.Olaylardan sonra gereksiz yere kırdığım insanların gönlünü almalıydım.Şunu da çok düşünüyordum.Nasıl bu kadar kolay atlattım?Sanırım arkadaşlarım ve abilerim sayesinde.Gerçekten hafif hissediyordum.Tabii ki eskisi gibi olmayacak şeyler vardı.Ama bunun benimle ömür boyu gelmesine ve bana ciddi anlamda sevgi besleyen insanlara dokunmasına izin vermeyecektim.Daldığım yerden ayrıldım.Banu Hanım bana doğru geliyordu.Onunlada bir süre sarıldık ve özürlerini dinleyip aynı tepkileri verdim.Hala tüm tayfa buradayken ayaklandım.Önce en yakınımdaki Kıvanç'a sarıldım.Kas katı kesildi bir süre.Ama çabuk atlatıp hemen o da bana sarıldı.Kafam göğüsündeyken:

"Özür dilerim."diye mırıldandım.Çenesini kafamın üzerine yaslamıştı.Kollarında olmam onu mutlu etmişti.

"Dileme miniğim benim."Ardından ayrıldığımızda önümde Atlas vardı.Kollarımı açtığımda hızla gelip bana sarıldı.Ona bir şey söylemedim.Tam aksine o benden özür diledi.Ondan da ayrıldığımda sırada Barlas vardı.Ona en mahcup bakışlarımı attığımda:

"Gel bakalım tatlı şey."diyip beni kendine çekmişti.Sarıldıktan sonra onun da gönlünü almıştım.Geriye bir tek Poyraz kalmıştı.Beni buruk bir tebessümle izliyordu.Ona koşarak sarıldığımda afalladı.Ardından sıcacık elleri belimdeki yerini aldı.Gönlünü almam gereken herkesin gönlünü aldığımda konuşmam gereken bir konu vardı.Kararlı gözler ile Karan Bey'e döndüm.

"Salona gidebilir miyiz?Sizinle konuşmak istediğim bir konu var."Karan Bey kafasını salladığında cümbür cemeat aşağı,salona indik.Herkes oturduğunda bende herkesi rahat görebileceğim tekli koltuğa geçip derin bir nefes aldım.İşte bu cidden zor olacaktı.Yaşanmış bir şeyi tarafımca yok saymak kolaydı ama anlatmak.Ve hatırlamak...Kararlılığımı kaybetmeden kafamı dizlerimden kaldırdım.

"Biliyorum şu an hepinizin aklında aynı şey var.Bu kız daha yeni bir şeyler yaşamadı mı?Neden hiç bir şey olmamış gibi davranıyor?"Bir nefes daha aldım.Zordu.

"Evet bir şeyler yaşadım.Ve bu hayatım boyunca benimle kalacak."Ellerim boynuma gitti.O anları anımsadım yeniden.Karanlığı,videoyu,o kişinin benim korkumla nasıl oynadığını.Olduğum yerde titrediğimde gözlerimde dolmuştu.Ellerimi kendime sardığımda artık kimseye bakacak gücüm yoktu.Yere indirdiğim bakışlarımla devam ettim konuşmama.

"Ben aile olmak istiyorum.Bana zararı dokunmamış kişilerle."Derken gözlerim nefretle Rüzgar'a döndü.Bana baktı.Onun gözünde artık nefret yoktu ama benim kalbimin en derinlerinde ona karşı hissettiğim saf nefret vardı.Kaçırdı yine bakışlarını.Belkide kırıldı.Ama umurumda değildi.Benim için artık.Rüzgar Korkmaz devri kapanmıştı.

"Bunu doğru şekilde yapalım."Dediğimde bana dolu gözler ile bakıyorlardı.Yanıma önce Kıvanç geldi.Bu eve geldim geleli bana hiç kötü davranmamış,ben onu istemediğimde bile yanımda olmuştu.Saçlarımı okşadı yavaşça.Onunda gözleri doluydu.

"Abim."Dedi içi gidermiş gibi.

"Biliyorum unutmayacaksın.O anlar her zaman senin içinde bir yerlerde olacak.Belkide her zaman karanlık korkun olacak.Ama sonuç ne olursa olsun sen benim kardeşimsin.Minik Linda'msın.Hep öyle kalacaksın."Atlas kaktı koltuğundan.Önümde diz çöktü.

"Benim açımdan da yaşamak zorunda kaldığın şeyleri unutamayacaksın.Biliyorum ama ben o anıların üzerine öyle şeyler ekleyeceğim ki.İnanamayacaksın."Koltuktan kalkan Kerim'di.Atlas'ın yanındaki yerini aldığında o da benzer şeyler söylemeye başladı.

"Ne olursa olsun senin için öyle çabalayacağım ki seni gerçekten sevdiğime inanacaksın."Koltuğundan kalkan Koray'dı.

"Ben sana bir şeyleri unutturamam belki ama telafi etmek için elimden gelenin de fazlasını yapacağıma emin olabilirsin abicim."Koltuğundan kalkan bu sefer Poyraz'dı.

"Sana bir zararım dokunmadığı gibi faydamda dokunmadı.Seni yaşadıklarından koruyamadım abim.Affet."Son olarak Barlas koltuğundan kaktığında oturan sadece Rüzgar kalmıştı.

"Ben çok geç geldim sana.Yaşadıklarına bende engel olamadım.Ancak bundan sonra buradayım.Ve yemin ederim ki tek bir göz yaşın için bütün evreni yakıp yıkmaya hazırım."Dolu gözlerimle baktım hepsine.Bu sefer cidden gerçek bir aile olabileceğimize inanıyordum.Bir anda sarılmaya başlamıştık.Kocaman bir sarılma yumağı olmuştuk.Bu halimizi gören Banu Hanım,Karan Bey,Mert ve Efe de bize katıldığında bize katılmayan tek isim yine Rüzgar'dı.Koltukta oturmuş acı içinde bizi izlerken kalkıp gidemedi.Biz orada sarılırken o da oturup bizi izledi.Sonra Karan Bey sayesinde ymek masasına geçtiğimizde gülüşerek kahvaltımızı yaptık.Artık okul vaktiydi.Uzun zaman sonra ilk defa kendimi bu kadar dinç ve mutlu hissediyordum.Hazırlanıp kapıya çıktığımda beni bahçede bekleyen Berkay,Çağrı,Uraz,Toprak dörtlüsü bana dönmüştü.Berkay2a doğru koştuğumda yüzünde derin bir tebessüm oluşurken beni yakaladı ve havada bir kaç tur döndürdükten sonra aynı şekilde sarıldı.Ayaklarım havada ellerim omuzlarındaydı.Beni yere indirdiğinde diğerleriyle de sarıldı.Gideceğimi sölemek için arkamı dönmüştüm ki bütün erkekekler olarak Berkay'a baktıklarını gördüm.Berkay da bunu fark etmiş gibi emin adımlarla önce Efe ile tanıştı.Sırayla devam ederken karşısına çıkan Rüzgar'ı umuramadı ve omuz atarak geçti.En sona Banu Hanım ve Karan Bey kaldığında bir şeyler konuşuyorlardı ancak buradan duyulmuyordu.O tarafa gidecekken abi tayfası etrafımı sarmıştı.Bu hallerir gülmeme sebep olurken yüzümdeki gülümsemeye öyle bir bakıyorlardı ki.Sanki benim gülmem onlara nefes veriyordu.Tam önümde duran Poyraz'ın eli yanağımı bulurken şefkatli bir şekilde bana bakmaya başladı.

"Onu gerçekten seviyor musun?"Gözlerim Berkay'ı bulduğunda gözlerimden kalpler çıktığına yemin edebilirdim.Kendime gelerek Poyraz'a döndüğümde eli yanağı seviyordu.Yüzündeki sevgi dolu ifadeden hiç bir şey kaybetmeden:

"Biz cevabımızı aldık abim.Ama eğer seni üzerse o zaman karşısında bizi bulur."Gerçekten ailem olduğunu hissediyordum.Bu sefer gerçekten bir sorun çıkmayacak gibiydi.Nerden bilebilirdim ki bunun bir kabusun sadece görünmeyen kısımı olduğunu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Merhabaaaaaa evet bu bölüm sakinizzz. Sonraki bölüm için söz veremiyorum. Bu arada neredeyse 20. Bölümlere geldik. Bitmemiz yakındır canlarım. Okunmamız için de çok teşekkürlerrr🤧💙İyiki varsınızz!!

Bölüm hakkında düşünceleriniz🌊⭐

İnstagram:kitapkolik948