122 okunmaaa🥹🥹Çok teşekkür ederimmm💗💗

Düzenlenmiştir*

Salonda Atlas'a yaslanmış bir şekilde televizyon izliyordum.Televizyonda nasıl denk geldi bilmiyorum ama çizgi film kanalı açıktı ve bende izlemeye başlamıştım.Atlas bir yandan saçlarımı okşuyor bir yandan da diğerleriyle sohbet ediyordu.Kaan'ı ne yapmışlardı bilmiyordum.Şimdilik ortalıkta gözükmüyordu.Uyku vücuduma hücum ederken hala direnmeye çalışıyordum.Sonunda Atlas bunu fark etmiş gibi:

"Uyu güzelim bugün çok yoruldun."dedi.Kafamı hızla iki yana salladım.Elimle televizyonu göstererek konuştum.

"Ama o zaman bölümü kaçırırım."Şaşkınlıkla bir kahkaha attı.Saçlarımı okşamaya devam ederken yalandan azarlar bir tonda kızmıştı da.

"Olsun abim,sen uyu uyanınca tekrarına bakarsın."İstemsizce dudaklarım öne doğru büzüldü.

"Bakarım değil mi?"Çekiniyordum.Bu evde yeniydim ve istenmediğimi iliklerime kadar hissediyordum.

"Bakarız tabii abim."Kafamı iyice göğsüne gömerek beni çeken uykuya kendimi bıraktım.

Yazardan~

Salondaki herkes Linda'ya odaklanmıştı.Sözleri ve davranışlarıyla insanları kendine bağlıyordu.Koray son olaydan çok etkilenmişti.Tam olarak ne düşündüğünü bilmiyordu.Tek yaptığı sürekli Linda'yı izlemekti.Hastaneye gelen çocuğun kim olduğunu çok merak ediyorlardı.En sonunda Kerim dayanamayarak:

"Hastanedeki çocuk kimdi?"diye sordu.Hepsi bir anda göz göze geldiler.Merak ettikleri şey buydu.Tabii ki hiçbirinde cevap yoktu.Bir süre sonra herkes odalarına dağılmıştı.Kıvanç ise Linda'yı odasına taşımıştı.

Linda'dan~

Gözlerimi araladığımda okula çok az bir vakit kalmıştı.Gidecektim,olanları unutmak için.Hazırlanıp aşağı indiğimde herkesin yemek masasında olduğunu gördüm sesiz bir kahvaltıdan sonra beni diğerleriyle beraber Kerim'in bırakacağını öğrenmiştim bu yüzden gerilsemde sessiz geçen yolculuğun ardından sonunda okula varmıştım.Tabii sabah Kıvanç ve Atlas'ın telefon numaralarını rehberime kaydetmiştim.Okula doğru adımlarken ayrıca etrafı da inceliyordum.Okuldaki öğrencilerin bakışları dikkatle üzerimde geziniyor ve fısıltılar yükseliyordu.Bir şey anlamasamda rahatsız olmuştum.Bu davranışlar okulun içine girince daha da çoğalmıştı.Sonra planlanmış bir şekilde öğrenciler tarafından ittirilmeye başladım.Ne kadar çabalasamda kurtulamamıştım.En sonunda boş sınıfa itilmiştim.Kapı ise çoktan kapanmıştı.Önüme döndüğümde bana sırıtarak bakan Talya ve Deniz'i görmeyi beklemiyordum.Şaşkın bakışlarım onlara zevk vermiş gibi kahkaha attıklarında kaşlarım çatılmıştı.

"Okuldakiler her şeyi öğrendi.Yolun sonundasın.Hiçbir şeyin farkına varmadın.Üstelik bize bağlandın mı?"Deniz gür bir kahkaha daha attığında bakışlarına küçümseme doldu.

"Ne kadar da kolay bir oyundun.Seni kullandık ve ruhun bile duymadı.Yazık sana.Tüm okul biliyor artık.Herkes acıyor sana."Nefretle söylediği şeyler üzerine ağızımdan tek bir kelime çıktı.

"Neden?"Dedim.O sırada içeri birileri girdi ama umursamadım.Bu sefer sözü Talya devir aldı.

"Çünkü bıktık anlıyor musun?Bıktık!Küçüklüğümüzden beri tek konumuzun sen olmasından çok sıkıldık.Bizi hiç görmediler çünkü tek odakları sendin!"Anlam veremiyordum.Gözlerimden yaşlar boşalıyordu.Kalbim ağrıyordu ama ben hala anlayamıyordum.Sesimin titremesine engel olamayarak:

"Ben size güvendim."Dedim.

"Ben size kimseye anlatmadığım her şeyi anlattım."Gözlerindeki nefret daha da büyüdü.

"Siz ne saçmalıyorsunuz!"Gür bir sesin bağırmasıyla zorlukla arkamı döndüm.Berkay,Toprak,Araz ve Çağrı.Anlamışlardı neler döndüğünü.Hayal kırıklığı ile bakıyorlardı.Önüme döndüm tekrar.

"Anlayamadığım o kadar çok şey var ki.Ama ben yine de anladım.Sizin beni nasıl mahvettiğinizi anladım.Eserinizle gurur duyun."Ardından hızla sınıftan çıktım.Arkamdan sesleniyorlardı ama kimin sesiydi seçememiştim.Okuldan çıkıp koşmaya devam edecekken biri beni kendine çekip sıkıca sarıldığında daha fazla dayanamadım ve hıçkırıklarımı serbest bıraktım.Bir süre sonra kafamı kaldırdığımda bana sarılan kişi Araz'dı.Gözlerinde saf kardeş sevgisi vardı.

"Evet,seni küçüklükten beri tanıyoruz ve ben de dahil hepimiz seni çok seviyoruz.Abilerin gibi olmak için çok uğraşmıştık."Dedi buruk bir tebessüm ile.

"Sanırım sonunda başardık."Saçlarımı okşadı bir müdetçe.

"Yani,hep benimle arkadaş olup aynı zamanda da abi mi olmak istediniz?"dDye sordum.Hızla kafasını salladı.

"Peki artık olabilir miyiz?"Gülümsediğimde artık onlara inanmıştım.Beni tekrar kendine çektiğinde kollarımı tekrar ona sardım.Sonrasında diğerlerine haber verip bir parka doğru yürümeye başladık.Parka girdiğimizde diğerlerini gördüm.Önce çağrı koşup sarıldı sımsıkı.Sonra ise Toprak.En son ise Berkay sarılmıştı.Araz bir bakışıyla anlatmıştı olanları.Sonra ise onları da kabul ettiğimi söylememin ardından akşama kadar kafamın dağılması için bir sürü şey yapmışlardı.Oyun alanlarına,sinemaya,parka ve daha bir çok yere gitmiştik.Sonunda beni eve bırakmak üzere evime gidiyorduk.Toprak'ın kolu omzumda diğerleri ise yanımdaydı.Ev gözüktüğünde içimi bir korku sarmıştı.Adımlarım yavaşlarken bunu fark eden Toprak iki yanağımı da tutarak güven verircesine gülümsedi.

"Bizde gelelim açıklamayı biz yaparız."Dedi.Mutlulukla kafamı sakladığında saçlarımı karıştırıp evin kapısını çaldı.Kapıyı çalışan abla açtıktan sonra aynı şekilde Toprak'ın kolu omuzumdayken içeri adımladık.Herkes salondaydı.Bizi fark eden Kıvanç hızla bize doğru geldi ve beni Topraktan ayırıp kendi göğsüne çekti.Saçlarıma öpücükler kondururken:

"Nerdeydin abim?Seni çok merak ettik."Dedi.Sorusuna Berkay cevap verdi.

"Bu gün biraz kötüydü bizde kafasını dağıtmak için gezindik.Tüm gün bizimle idi."Bunun üzerine Kerim hızla ayağa fırladı ve:

"Neyi oluyorsunuz?"Dedi.Bu sefer konuşan taraf ben oldum.

"Abilerim oluyorlar."Herkesin suratı bariz bir şekilde değişirken Kıvanç'ın bakışları Berkay'ların üzerinde geziniyordu.Ortam çok gergindi.

"Nereden abilerin oluyorlarmış?"Diye soran Koray'dı.

"Benim sahiplendiğim kişilerin sizi ilgilendirdiğini düşünmüyorum."Dedim.

Dişlerini sıktığını anladığımda tüm cesaretim gitmişti.Çünkü aynı o adam gibiydi şu an.Bakışlarım bu sefer beni çocukluktan beri tanıdıklarını söylediklerinden anlayıp anlamadıklarını çözebilmek için Berkay'lara döndü.O an hepsinin beni anladığını görmüş oldum.Çağrı hızla beni kendine çekip sarılmıştı.Gözlerimi gizlemek için başımı göğsüne gömdüm.Kimseden çıt çıkmazken onlar beni anladı ve hepsi bana aynı anda sarıldı.Hepimiz sarılma yumağı olmuştuk.Sımsıkı sarmışlardı beni.Emindim artık onlardan.Sonra aynı şekilde beni odama çıkardıklarında beni çok iyi tanıdıklarını bir kez daha kanıtlamışlardı.Önce pijamalarımı giymem için beni banyoya göndermişlerdi.Sonra hazır halde çıktığımda kapımı kilitlemiş ve odama şirin bir oturma alanı hazırlamışlardı.Ben uyuyana kadar gitmemiş,benimle sohbet etmiş hatta masal bile anlatmışlardı...

Yazardan~

Berkay ve arkadaşları Linda'nın uyuduğundan emin olduktan sonra kimseyle muhattap olmadan çıkıp gitmişlerdi.Tüm abi-kardeş tayfası olarak yine salondalardı.Kıvanç başını elleri arasına almış duruyordu.Babası bu olaylardan annesini uzaklaştırmak ve kardeşlerin birbirine kolay alışmasını sağlamak için bir süreliğine tatile çıkmışlardı.Yani en azından onlara böyle söylemişlerdi.Kıvanç'ın ise aklında tek bir sahne vardı.Kız kardeşi ona sığınmamıştı çünkü kız kardeşinin neye üzüldüğünü bile bilmiyordu.Ve dahası da gelen çocukları abileri olarak sahiplenmesi de çok zoruna gitmişti.Salondakilerin gözleri Kıvanç ve Atlas üzerinde gelip gidiyordu.En sonunda Kıvanç'ın gözünden bir damla yaş aktığında herkes hızla başına toplanmıştı.O da daha fazla içinde tutamadan:

"Çok zoruma gitti.Kardeşimin,canımın içinin gözlerimin içine baka baka başkalarına abi demesi çok zoruma gitti.Bana,bize sığınmak yerine başkalarına sığınması üstelik onların Linda'mı benden daha iyi tanıması çok zoruma gitti."Dedi hıçkırarak.Koskoca adam kız kardeşi için ikinci kere hıçkırarak ağlıyordu.Ama ona kızdığı için değildi bu.Kendi yetersizliklerini gördüğü içindi.Eğer kendi kardeşleri ona böyle davranmasaydı şimdi başkalarının doldurduğu yerde onlar olurdu.Kafasını kaldırdı ateş çıkan gözler ile.Hışımla ayağa fırladı.Elleriyle kardeşlerini gösterirken bir kez daha kardeşlerine hatalarından dönmeleri için akıl vermişti istemeden.

"Sizin yüzünüzden.Eğer siz başından beri kızıma saçma sapan davranmasaydınız şimdi biz olacaktık yanında.Hiç ağlamayacak hatta bize abi bile diyecekti belki de.Bizimle uyuyacaktı,yaralarını bize açacaktı!Sarılması için başkalarına gitmeyecekti.Ama siz yine ne yaptınız o yarasını sarmanız için size gelirken siz yarasına tuz bastınız.Merhem olmanız gerekirken acı oldunuz."Adından kimseyi umursamadan kız kardeşinin odasın çıktı.Masum bir melekti o.Korunmaya ihtiyaç duyan bir bebekti.Kız kardeşinin güzel yüzünü izlerken uykuya dalmıştı.Bugün kardeşinin canını yakacak bir şey olmuştu.Biliyordu.Ne olduğunu öğrenecek ve canını yakanlarınkini daha da yakacaktı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Merhabaaaa!Sizi uzun süre beklettim biliyorumm ama biraz rahatsızdım o yüzden.Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınnn;))

Bölüm hakkında düşünceleriniz⭐️💗

İnstagram: Kitapkolik948