Her uyandığım sabaha öfkeliyim. Her aldığım nefes sanki emanet oldu akciğerlerimde. Kafamı her gece yastığa koyduğumda çaresizliğimin altında eziliyorum, gözlerim uykuya platonik.. içimde anlamlandıramadığım kocaman yaralar bu genç yaşımda neydi beni bu hale sokan ? İçimdeki yaralar nasır tutmuyor neden ? Neden bu bitmek tükenmek bilmez sancılarım her gece ? Neden kimse duymuyor sessiz yakarışlarımı neden kimse kulak asmıyor ? Herkes neden bu kadar yakınımdayken uzaklar bana ? Bu kalabalığın içinde neden bu kadar yalnızım neden…?!
