Merhaba, Ben İrem. İrem Avcı. Olabilecek en sıkıcı ve normal hayata sahip olan o kız. Hayatında hiçbirşey, hiçkimse olmayan, aptal aptal gezinen o kız.

Yine her zamanki gibi dershaneden çıktım. Halsiz ve yorgun bir biçimde eve yürümeye başladım. Telefonumu çıkarıp saatime baktığımda saatin 20.47 olduğunu gördüm. Adımlarımı hızlandırdım. Tam o sırada, kimsenin olmadığı bir sokakta arkamdan benimle aynı anda, aynı tarafa yürüyen adım sesleri duydum. Korkuyla arkama baktığım sırada arkamda beni elinde bir bıçakla takip eden adam ile göz göze geldim. Normalde hızlı düşünen, işleri hızlı yapan biri değildim. Ama ilk defa hızlı düşündüm. Koşarak kendimi bulduğum ilk eve attım, kapıyı kilitledim. Ev karanlıktı, mutfaktan bir ses geliyordu sadece; Bir inleme sesi. Hızla mutfağa yöneldiğimde ellerim titriyordu. Mutfak kapısını aralayıp baktım. Gözlerim faltaşı gibi açıldı o an; tahmini 1.94 boylarında, siyah, dalgalı saçlı bir çocuk yerde kanlar içinde yatıyordu. Hızla yanına diz çöktüm.

"Ne oldu sana?!" Dedim panik içinde. O ise kapanmaya başlayan gözlerle bana baktı. Karnı kanıyordu, sanırım vurulmuştu. "Dayan, kurtaracağım seni." Dedim ve hızlıca cebimdeki telefonumu çıkarıp ambulans çağırdım. 1 dakika kadar sonra telefonu kapatıp kafasını kucağıma aldım.
"Ne yaptılar sana?" dedim. Ağzından tek bir kelime döküldü sadece; "Kaç"... sesi güçsüz ve hırıltılı çıkmıştı. Başımı hızla iki yana salladım

"Saçmalama." dedim sert ve kararlı bir ses tonu ile.

(Dakikalar Sonra, Hastane)

Adını bile bilmediğim bu gizemli çocuk ameliyata alınmıştı. Hastanedeki bekleme odasında endişe ile bekliyordum. Çaresizce etrafa bakınıyordum. O sırada iki kişinin hızla içeri daldığını gördüm. "URAS NEREDE?!" diye haykırdı ikiside. Bu çocuğun adı Uras mıydı? Başka birinden mi bahsediyorladı? Ama hastanede benden başka sadece birkaç kişi vardı. Ayağa kalkıp yanlarına gittim.

"Uras... ameliyatta." dedim endişeli bir sesle
"Sen kimsin?!" dedi çocuklardan biraz daha uzun olanı, sesi sert ve endişeli çıkıyordu. Nazik bir ses ile cevap verdim;

"Ben İrem. İrem Avcı..."

"Ben de Araz. Uras'ın ikiziyim." Dedi uzun olan. "Bu da kardeşimiz Aziz." Diye devam etti yanındaki çocuğu göstererek. Bu bilgi beni ilgilendirmiyordu? Neyse. Sakin kalmalıydım. "Tamam" dedim sakin bir ses tonu ile. İç çektim ve etrafa bakınmaya başladım.

Aziz bana döndü "Abime ne yaptın?!" Diye haykırdı. Şok ile ona baktım. Suçu bana mı atıyordu bu salak? Aptal. Gerçekten aptaldı. "Ben ne yapabilirim senin abine Allah aşkına?!" Diye bağırdım kendimi tutamayıp. Aziz sert bakışları ile göz devirdi. Bana doğru bir adım attı. Eli havaya kalktı. Bana mı vuruyordu bu hıyar? Elini tutup ters çevirdim ve sırtına yapıştırıp onu yüz üstü duvara yasladım. Acı dolu inlemesini umursamadım. "Birdaha bana o elini kaldırırsan, o eli senin bir taraflarına sokarım. Anladın mı beni?" Dedim sert ve kararlı bir ses tonu ile. Araz şok ile bana bakarken Aziz'i yere fırlattım. "Uras, ameliyatta. Benimle uğraşacağına ona bak."

Arkamı dönüp ameliyathane'nin önündeki hemşireye doğru yürüdüm. "Merhaba efendim, hastanın durumu nasıl?" Hemşire bana döndü ve gülümsedi. "Uras Aydın mı? Karnından bıçaklanmış. Ama iyi. Yarasına dikiş atıldı. Herşey tamam. Şimdi odaya alınıyor. 1 saat sonra kendisi ile görüşebilirsiniz." İç çekip başımı salladım, "Teşekkürler." dedim nazikçe. Hiçbir şey bilmiyordum. Uras Aydın denen bu çocuğu tanımıyordum. İkizini veya kardeşini tanımıyordum. Neden bıçaklandığını bilmiyordum. Kimin bıçakladığını da bilmiyordum. Bildiğim tek birşey vardı. Yeni bir hikayeye başlıyorduk.