Rüzgar tersten esince saçlarım önüme gelmezmiş. Hep böyle söylerdi. Bilmiş bir tavırla telefonu eline alır ve o ince parmaklarıyla mesaj kutuma bir bildirim bırakırdı. Ama bilmediği bir şey vardı. Asıl rüzgar tersten esince değerdi saçlarım yüzüme. Bense bu durumda huysuzlanır, gıdıklanırdım. Hiç hoşuma gitmeyen bu şeyi onunla her paylaştığımda kahkalara boğulurdu. Sesini duyamasam da karışık harflerin dizilişi bu hissi verirdi bana. Sinirlenir miydim? Hemde çok... Ama ne önemi vardı ki? Adını bile bilmediğim birine doğruları anlatmak bana mı düşmüştü? Çok bilmiş tavrıyla onun eğlence kutusu olmayacaktım. Buna emindim...