Ve öyle de oldu, gece hiç bitmedi...

Ta ki huysuzca olduğum yerde kıpırdanmaya başlayana dek.

Gözlerimi istemsizce açtığımda güneşin ilk ışıkları çoktan odaya sızmıştı. Tonlarca ağırlık taşımışım gibi kaskatı kesilen vücudumu esnetmeye hazırlanırken kasıklarıma giren sancıyla irkildim. Ağrı hızla bacaklarıma nüfus ederken, bedenimi zorlayan bir güçle toparlanmaya çalıştım. Üzerimdeki nevresimi kenara itip ayaklarımı zemine sarkıttım. Dağılmış saçlarımı geriye doğru yatırdım. Göz ucuyla süzdüğüm yatağın hali perişandı.

Tüm bu dağınıklık gecenin eseriydi... Peki ya benim bu dağınıklığım neyin sebebiydi?

Yavaş adımlarla ilerlediğim odada kapıya ulaştığım an duraksar gibi oldum. Duraksamamı sağlayan şey sadece bir hiçlikti... Çünkü gelecek olan boşluğun nakaratında takılı kalan kalbim çoktan hüzünle dolmuştu. Salon bomboştu, banyo bomboştu, mutfak bomboştu. Yoksa yine gitmiş miydi?

Odaya geri dönüp kıyafetlerimin arasında telefonumu aradım. Hiçbir yerde bulamayınca dün geceye iliştim. Salonda olmalıydı. Üzerime yerdeki kıyafetleri hızla geçirip salona geri döndüm. Masanın üzerinde yanıp sönen telefon ekranına takılı kalırken bedenimi koltuğa bıraktım. Ekranda yazan isim Kağan değil, Ali'ydi. Aramayı reddederek Kağan'ı aradım. Telefon çalmaya devam ederken yanaklarımdan süzülen gözyaşını elimin tersiyle sildim.

Ben nerede hata yapmıştım?

Bu hale gelmemize nasıl izin vermiştim?

Nasıl bu kadar kör olabilmiştim?

Gelen mesaj sesiyle irkildim. Gelen mesaj Kağan'dandı...

Artık uyanma vakti...

Bir mesaj daha.

Bu zamana kadar geçen süre zarfında hep bir suçlu aradım. Ta ki sana rastlayana dek..

Ve bir mesaj daha.

Sen babamın katilisin Işıl. Aradığım onca suçlunun içinde parıldayan tek ışığım. Cezan, bensizlik olsun...

*

Neler düşündüğünüzü merak ediyorum. Acaba şimdi neler olacak dersiniz?