EK SAHNEDİR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

(Lucas)

Bazı kaderler ateşle şekillenir, vazgeçilmez bir bağlılıkla mühürlenir.
Lucia, benim kayıp cennetim; varoluşumun sebebi, yaşamda tutunduğum tek umut. Ama hiçbir cenneti geri almak kolay değildir. Onu tanıdığım andan itibaren tek amacım onu hayatta ve güvende tutmaktı. Fakat onu korumak, ölümle dans etmekten farksız. Bunu hep biliyordum.

Mesajlarını gördüğümde içimdeki öfkeyi dizginlemek imkânsız hale geldi. Eduardo... Ne yapıyordu? Bu kez sınırı fazlasıyla aşmıştı. Telefonu çıkarıp onu aradım. Her çaldığı saniye gerilim daha da arttı. Sonunda, o soğuk sesini duyduğumda öfkem tüm kontrolümü zorlamaya başladı.

"Beni bu cehennemin içine neden yolladığın şimdi ortaya çıktı, Eduardo," dedim, her kelimem tehditkâr bir sertlik taşıyordu. "Ne yapmaya çalışıyorsun?"

Eduardo'nun cevabı, her zamanki gibi kibirli ve soğuktu. "Yaptığım her şeyin bir amacı var, Diablo. Hâlâ öğrenemedin mi?"

Diablo... lakabımdı.

"Lucia’ya yaklaşmaman gerektiğini söylemiştim!" diye tısladım, sabrımın sınırına ulaştığımı hissediyordum.

Eduardo’nun alaycı kahkahası kulaklarımı tırmaladı. "Lucia’nın hayatı benim oyun alanım. O, acı çekmek için yaratıldı. Sen bunu henüz anlamadın."

Her kelimesi sabrımı daha da zorladı, ama ona olan gerçek duygularımı saklayamazdım artık. O an geldiğinde, tüm gerçeği söylemeye mecbur kalacaktım.

"Eğer ona dokunursan, seni yok ederim," dedim. Öfkem, yerini saf bir kararlılığa bırakmıştı.

Eduardo'nun cevabı kısa ama keskin oldu. "Bunu göreceğiz. Şimdilik onunla sadece oynuyorum. Ama oyun bittiğinde... intikamımı almış olacağım."

"Eduardo," dedim, derin bir nefes alarak. "Sınırları çoktan aştın. Bu oyun bittiğinde, kazanan sen olmayacaksın."

Sessizlik, aramızdaki havayı bir bıçak gibi kesiyordu. Onunla aramdaki bu mücadelede her şey Lucia içindi. Eduardo gerçeği anlamıştı, ama bunu kabul etmeyecekti.

"Bir anlaşmamız vardı, Eduardo," dedim, dişlerimi sıkarak.

"Anlaşmayı neden bozmayayım, Diablo? Bana bir sebep ver ya da bir açıklama yap."

Eduardo gerçeği istiyordu, ama şimdi bir karar vermek zorundaydım. Şimdiye kadar sustuğum kısmı. Sesim titremedi, ama söylediklerim daha da ağırlaştı.

"Lucia’ya aşığım."

Ona duygularımı açmak, Eduardo'nun planlarına karşı son hamlemdi. Ama onun cevabı, beklediğim gibi soğuk ve acımasızdı. "Ona aşık olman hiçbir şeyi değiştirmez, Diablo. O, bu oyunun başrolü. Bunu değiştiremezsin."

Derin bir nefes aldım. Telefonu öfkeyle sıkarak kontrolümü geri kazanmaya çalıştım. Eduardo Lucia’yla oynadıkça, benim öfkem büyüdü. Ama artık onun oyununda kuralları değiştiren ben olacaktım.

"Bu sefer çok ileri gittin," dedim, kararlılığımı her kelimemde hissettirerek.

Eduardo, son bir hamleyle oyunu daha da ileri taşımaya çalışıyordu. "Sana bir soru sorayım, Lucas. Hayatındaki en değerli şeyi, kendin için tehlikeye atar mıydın?"

Hiç düşünmeden yanıtladım. "Eğer Lucia’nın güvenliği tehlikeye girerse, her şeyi göze alırım. Ne kimliğim, ne de başka bir şey önemli. Onun için savaşırım."

Eduardo’nun sessizliği, cevabımı anladığının işaretiydi. Sonunda, alaycı bir tonla konuştu. "O zaman oyunun bir sonraki hamlesine hazır ol, Diablo." Hat kesildi.

Telefonu cebime koyup, mesaj ekranına girdim. Hızlıca yazdım: "Oraya geliyorum, S." Gönder tuşuna bastım.

Derin bir nefes alarak kaslarımdaki gerilimi atmaya çalıştım. Bu sefer sadece izleyici değildim. Lucia’yı bu cehennemden çekip çıkaracak kişi ben olacaktım. Eduardo’nun oyununda kartları yeniden dağıtan ben olacaktım. Ve bu kez, kazanan ben olacağım.

"Lucia... Kaderimiz ateşle şekillendi, vazgeçilmez bir bağlılıkla mühürlendi. Ne pahasına olursa olsun, senin için savaşacağım." – Diablo