YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Onunla ilgili her şeyi biliyordum. Ve bilmediği tek şey, artık tamamen benim hayatımın bir parçası olduğuydu." — Lucas

Lucia’yı izlemek, günlerim boyunca beni rahatlatan bir alışkanlığa dönüşmüştü. Onun her hareketi, her ifadesi zihnime kazınmış gibiydi. Yanında olmak artık sadece bir tercih değil, gerçeklikti ve o, hayatımın anlamı haline gelmişti. Ama Lucia, henüz bunun farkında değildi.

Cuma akşamı, Chloe bana Lucia ile biraz daha zaman geçirebileceğimi söylediğinde, içimde tarifsiz bir huzur hissettim. O gece, ilk defa onun yanında uyudum. Teninin sıcaklığı ve sakin nefesi beni tamamen sarmalarken, zihnimdeki karmaşa bir anlığına da olsa sustu. Erken uyanmış olsam da uzun süredir uyuduğum en güzel uyku buydu. Kalbim onun varlığıyla dolup taşarken, her nefes alışında ona daha da yaklaştığımı hissettim. O an, Lucia’nın hayatımın en önemli parçası olduğunu bir kez daha anladım.

Uzun süre onu izledim; her küçük ayrıntısını hafızama kazıdım. Uyuyan yüzünde saklı tüm duygularını bilmek mümkündü. Sabah kahvesini nasıl sevdiğini, hangi müziklere gülümsediğini, geceleri hangi düşüncelerle baş başa kaldığını biliyordum. Onun hakkında öğrenmediğim bir şey kalmamış gibiydi. Bu artık sadece bir alışkanlık değil, bir bağ olmuştu. Ve ben, bu bağı koruyacaktım.

Sabah olduğunda onu rahatsız etmeden yatağı dikkatlice terk ettim. Sessizce mutfağa geçip kahvaltı hazırlamaya başladım. Lucia’nın en sevdiği yiyecekleri özenle seçmiştim: yumurta beyazı, tam buğday ekmeği, taze meyveler ve elbette kahve. Kahveyi demlerken yüzümde bir gülümseme belirdi. Birazdan bu kokuyu alıp uyanacaktı. Ona hazırladığım bu küçük sürpriz, gününün güzel başlaması için küçük bir jestti.

Ayak seslerini duyduğumda içimde tatlı bir heyecan hissettim. Lucia, her zamanki zarif haliyle kapıdan başını uzattı ve gözlerindeki şaşkınlığı fark ettim. Yanıma geldiğinde mutfağa göz gezdirdi ve sonra bana doğru yaklaştı. Onu kollarıma çektiğimde hafif bir gülümseme belirdi.

"Lucas? Ne yapıyorsun?" dedi merakla.

Gözlerimi ondan ayırmadan, yavaşça sandalyeye doğru yönlendirdim. "Kahvaltın hazır, gel otur."

Bir an tereddüt etti ama sonunda masaya doğru ilerledi ve oturdu. Yüzünde hafif bir şaşkınlık vardı, ancak benim onu ne kadar iyi tanıdığımı fark edince bu his hızla yerini hayranlığa bıraktı.

"Her şeyi sen mi yaptın? Sevdiğim her şey burada..." diye sordu, yiyecekleri incelerken.

Omzumu hafifçe silkerek gülümsedim. "Evet, Lucia. Seninle ilgili her şeyi biliyorum."

Her şeyi anladığını belirtircesine gülümsedi, ama mutluydu. Onu mutlu etmek, hayatımın en önemli önceliği olmuştu. Hayatının her alanında bir izim olmalıydı. Ve onunla geçirdiğim bu anlar, hayatında bıraktığım izlerdi. Lucia’nın hayatında var olmak, onu tanımak ve yanında olmak, beni gerçekten tamamlayan şeydi. Ve bu bağlılık, asla kaybolmayacaktı.

Kahvaltıdan sonra Lucia’yla oturma odasına geçtik. Yanımdaydı ve bu anların her birini zihnime kazımak istedim. "Bugün ne yapmak istersin?" diye sordum, gözlerim ona kilitlenmişti. Gözlerindeki ışıkla birlikte hafifçe gülümsedi. "Sahilde yürüyelim mi?" dedi.

"Tabii," diye cevap verdim, dudaklarımdan doğal bir şekilde döküldü bu kelime. Ona her istediğini verebilecek yanım tamamen bir karmaşaydı. Hazırlanmak için odaya giderken onu izledim. Bir süre telefonuma göz gezdirdim, ama Eduardo’dan hâlâ bir haber yoktu. İlk kez bu durum beni rahatsız etmiyordu. Lucia’yla geçirdiğim hiçbir anı gözden kaçıramazdım.

Birlikte dışarı çıktığımızda, sahil Lucia’nın ruh hali gibi sakin ve dingindi. Yürüyüş sırasında her anı hafızama kazıyordum, onun yanındaki varlığımın verdiği rahatlık, içimde büyüyordu. Kumlara oturduk, Lucia dizlerini kendine çekip kollarını etrafına sardı. Gözleri bana dönüktü.

"Lucas?" diye fısıldadı, sesinde hafif bir tereddüt vardı. "Gidecek misin yine?" dedi, sanki cevabı bilmek istiyor ama duymaktan da korkuyordu.

Bir an duraksadım, gözlerim ufukta uzaklara daldı. Ona yalan söyleyemezdim, ama doğruyu da söylemek istemiyordum. Yapabileceğim tek şeyi yaptım ve ona dolaylı bir cevap verdim. Ardından Lucia’ya döndüm, yumuşak ve sakin bir sesle konuştum. "Şu an sadece seninle buradayım, tatlı işkencem. Elimde olan en güzel şey sensin."

"Geçen gün bu yüzden mi huzursuzdun?" diye sordu, gözleriyle beni incelerken. Nefesi hafifçe hızlanmıştı, düşüncelerinde kaybolduğunu görebiliyordum.

Ona doğru yaklaştım ve kollarımı etrafına doladım. Lucia, bana yaslanıp gözlerini kapattı. Yüzünde hafif bir gülümseme belirdi. Onu koruma isteği içimde büyüdü, ama bu duygu yalnızca bir sahiplenme değildi, derin bir sevgiye dayanıyordu. Onun yanındayken her şey anlam kazanıyordu.

Derin bir nefes aldım ve yeniden ona döndüm. "Şimdilik böyle bir şey yok, S. Şu an sadece seninle bu anı yaşamak istiyorum. Sen, hayatımdaki en değerli şeysin."

Dudakları bir şey söylemek ister gibi aralandı, ama sonra yanağında beliren gamzesi dikkatimi dağıttı. O an, içimdeki tüm karışıklık kayboldu.

"Seninle olduğum anlarda," diye fısıldadım, "dünyada her şeye sahipmişim gibi hissediyorum." Lucia başını hafifçe kaldırıp bana baktı. Gözlerindeki sıcaklık ve güven içimi ısıttı. Ellerimle saçlarını nazikçe okşadım, ona duyduğum sevgiyi her dokunuşumda hissettirmek istedim. Onu olduğu gibi kabul ediyor ve her haliyle seviyor, ona sarılıyordum.

"Lucas…" diye fısıldadı, sesi hafifçe titriyordu. Sözlerini tamamlamasına izin vermedim; onun yanında olmak her şeyi anlatıyordu.

"Sana ihtiyacım var," dedim, yumuşak bir sesle. "Sen benim hayatımdaki en güzel şeysin."

Gözlerimiz buluştu ve o an Lucia’nın tüm varlığımın merkezinde olduğunu bir kez daha hissettim. Her anında onunla olmayı, her sözüyle kalbinde yer edinmeyi istiyordum. Onu sevmek ve onu korumak, hayatımdaki en büyük anlamdı.

"Seni her zaman koruyacağım," dedim, sesim titrek bir fısıltıya dönüşmüştü. "Ama şunu bilmeni istiyorum, Lucia. Seninle birlikteyken, dünyam tamamlanıyor."

Lucia kollarımda huzur ve sevgi bulurken, içimde bir şey netleşiyordu: O, benim için vazgeçilmezdi. Onu korumak, yanında olmak ve her anını paylaşmak tek amacım haline gelmişti. Yanında olduğum her saniye, ona olan sevgim daha da derinleşiyor, onu daha fazla sevme arzusu içimde büyüyordu. Her ne olursa olsun, onun yanında olmalı ve ona olan bağlılığımı her fırsatta hissettirmeliydim.

"Lucia, hayatımın en değerli parçasıydı. Ve onu her zaman koruyacaktım." — Lucas