YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Kader bazen beklenmedik yollardan öğretir."

Mutfağa doğru ilerlerken Pedro’nun üzerimde gezinen dikkatli bakışlarını hissediyordum. "Burası birine mi ait?" diye sordum. "Hayır," dedi Pedro, buzdolabını açarken. "Genelde iz sürücüler kullanıyor. Bu yüzden sürekli temiz tutulur." Dolabın içine göz gezdirdi. "Yeterince yiyecek var. Sandviç ve portakal suyuna ne dersin?"

"İyi olur," diye yanıtladım.

Birlikte sandviç hazırlarken, aramızdaki bağın sessizce derinleştiğini fark ediyordum. O gün bana içten ve samimi yaklaştığı bir gündü ve bu, eğitimin başlangıcı için ideal bir atmosfer yaratıyordu. O gün eğitimlerim başladı. Pedro her hareketimi dikkatle izleyerek, "İyisin, daha da gelişeceksin," dedi. "Teşekkür ederim."

Akşam yemeğini yedikten sonra odama çekildim, Pedro ise alt kattaki yatak odasına geçti. Gece üç civarında uyanıp mutfağa indiğimde, Pedro’yu ayakta buldum. Üzerinde yalnızca pijama altı vardı. Ben de dolaptan bulduğum bol bir tişört giymiştim. Durum fazlasıyla uygunsuzdu, ama olduğum yerden kıpırdayamadım.

Sessizlik uzadıkça rahatsızlık büyüyordu. Bir şey söylemek zorunda hissettim. "Susadım," dedim. "Uyuyamadım," diye yanıtladı aynı anda. Raftan bir bardak aldı, içine su doldurup bana uzattı. "Teşekkürler," dedim. "Odana git, ben biraz daha kalacağım," dedi sakin bir sesle. "İyi geceler, Pedro."

"İyi geceler, Lucia…" Bir an duraksadı, sanki söylemek istediği başka bir şey var gibiydi, ama vazgeçti. Gözlerini kaçırdı. "İyice dinlen, yarın seni zorlayacağım."
"Tamam," dedim hafifçe gülümseyerek.

Ertesi sabah, sessizce kahvaltımızı yaptık ve eğitim her zamankinden uzun sürdü. Kaslarım ağrıyordu, Pedro ise soğukkanlı bir şekilde, "Yarın dinlenirsin," dedi. "Chloe’yi ne zaman göreceğim?" diye sordum. "Bugün eve çıkacak. Yarın yanına uğrarız. Olur mu?"

"Harika fikir," dedim keyifle.

Pedro’nun hazırladığı akşam yemeğinden sonra gözlerime ağır bir uyku çöktü. Pedro dışarıda bir iş için gitmişti, ben de uyuyakaldım. Gözlerimi hafifçe araladığımda, birinin beni kucakladığını fark ettim. "Pedro?" diye fısıldadım.
"Benim, uyu K," dedi alçak bir sesle. "K" ne demekti? Kafamı göğsüne yaslayıp yeniden uykuya daldım.

Sabah mutfağa indiğimde mis gibi kahvaltı kokuları karşıladı beni. "Günaydın," dedim. "Günaydın," diye yanıtladı Pedro, alışılmadık bir neşeyle. "Leziz görünüyor," dedim. "Dün iyi çalıştın, hak ettin," diye gülümsedi.

Kahvaltı boyunca arada sırada gözleri bana kayıyordu, sessizce beni izliyordu. Chloe’yi ziyaret etmek için danışmanlar binasına ilerlerken Pedro'nun elini tutuverdim. "Hikayen için üzgünüm Pedro. Ama artık kendini suçlamalısın. Geçmişi değiştiremeyiz, ama şu an yaptıklarımız önemli. Bana yardım ederek zaten çok şey yapıyorsun," dedim.

Bakışları yumuşadı. "Teşekkür ederim, Lucia," dedi içten bir sesle.

Bir an sessizce birbirimize baktık. O anın içinde sadece güven ve derin bir anlayış vardı. Pedro'ya olan saygım her geçen gün artıyordu. Chloe’yi ziyaret ettikten sonra Pedro kısa bir süreliğine yanımızdan ayrıldı. Chloe ile gün boyu vakit geçirdim; onunla olmak içimdeki boşluğu biraz olsun doldurdu. Yine de gece olunca uyumakta zorlandım. Düşüncelerim sürekli Pedro’ya ve aramızdaki karmaşık bağa dönüyordu. Bu ilişki giderek güçleniyordu, ancak farklı bir boyuta evrilmeyeceğini biliyordum.

Sabah telefonumda bir mesaj buldum: "Seni bekliyorum. Bir an önce gel. Eğitim başlıyor." Pedro, yine eski sert ve kararlı haline dönmüştü. O gün zor geçecekti, bunu hissediyordum.

Bazen en büyük gücümüz, yanımızda sessizce duran birinin desteğinde saklıdır. Pedro, benim için tam olarak böyleydi. Bir rehber, bir yoldaş... ve her şeyden önce güvenebileceğim bir kişi.