YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Gölgeler içinde kaybolmadan, ışığa ne kadar yakın olduğunu unutma."

Akademi büyüktü, gösterişliydi. Her detay incelikle işlenmiş, mermerler zemine döşenmiş, devasa camlar okyanusa bakıyordu. Giriş kapısının hemen karşısında, iki ayrı merdiven yukarı doğru kıvrılıyordu. Tam ortada ise bir ay heykeli dikiliyordu. Yaklaştıkça fark ettim ki iki ay vardı. Biri diğerinin gölgesine saklanmıştı. Heykelin altındaki yazı, bu soğuk ihtişamın altında ürpertici bir gerçekliği fısıldıyordu:

Memento Mori.

"Ölümlü olduğunu unutma."

"Latince," diye mırıldandım.

"Öyle," dedi yanımdaki ses, bilgelik dolu bir tonla. "Burada birçok dil öğrenme fırsatın olacak. Kendini geliştirmen için her imkânı bulacaksın. Bilgi, güçtür Lucia; fiziksel güçten bile üstün. Zihnini eğit, duygularını kontrol etmeyi öğren. Ve en önemlisi, dinlemeyi bil. Tanrı boşuna iki kulak ve bir ağız vermedi. Sana öğretebileceğim çok şey var."

Bu akademinin ne tür bir yer olduğunu hâlâ anlayamıyordum, ama gördüğüm her şey beni daha da şaşırtıyordu. Öğrenciler bile şık, pahalı giysiler içinde dolaşıyordu. Koridorları geçerken, yanımda yürüyen kişi sonunda duşlarla tuvaletlerin olduğu bölüme geldi.

"Sana birazdan yeni kıyafetler ve iç çamaşırları getireceğim, Lucia. Üstündekileri atabilirsin." Üzerimdeki sıradan tişört ve şortun, bu lüks dünyaya ne kadar aykırı olduğunu fark ettim. Başımı salladım.

"İhtiyacın olan her şeyi duşta bulacaksın."

Sessizce teşekkür ettim ve o giderken duş kabinine doğru ilerledim. Giysilerimi çıkardım, iç çamaşırlarımla kabine girdim. Tam suyun altına giriyordum ki perde birden açıldı. Karşımda, yaşlarımda iki kız duruyordu.

"Demek yeni kız sensin," dedi biri, hafif alaycı bir sesle. Diğeri sırıtarak ekledi, "Hoş geldin, ufaklık."

"Burada ne yapıyorsunuz?" diye sordum, vücudumu kapatmaya çalışırken. Cevap vermek yerine kahkahalarla güldüler. Tam o sırada, kafamdan aşağıya siyah bir sıvı döküldü. Şokla vücuduma baktım; simsiyah bir boya bedenimi bir elbise gibi kaplıyordu. Yukarı baktığımda, turuncu saçlı bir çocuğun bana yukarıdan el salladığını gördüm.

"Yalnız, çok güzel," dedi gülerek.

"Kapa çeneni, Aurelius!" diye çıkıştı Liz adındaki kız. Sinirle ona hamle yaptım ama Ivy adındaki diğer kız bileğimi yakalayıp geri büktü. Diğer kolumu da Liz tuttu.

"Bize bulaşmak istemezsin, ufaklık," diye fısıldadı Liz.

"Bana bulaşan sizsiniz!" diye hırladım.

"Kısa zamanda haddini öğreneceksin."

Beni kollarımdan sıkıca tutarak dışarı sürüklemeye başladılar. Kurtulmak için çabalasam da nafileydi. Bir kat yukarı çıktık ve cam kenarına doğru ilerlemeye başladık. Aşağı baktığımda irkildim; eğer buradan düşersem, sonuçları ölümcül olabilirdi. Niyetlerinin ne olduğunu bilmiyordum ama iyi bir şey olmadığı kesindi. Liz, camın kenarına geldiğimizde bana şeytani bir gülümsemeyle baktı.

"Bu, ilk dersin olsun," dedi ve karnıma sert bir yumruk attı. Geriye sendeledim, ama kendimi çabucak toparladım. Ona saldırdım, bir yumruk savurdum ama saçımı tutup geri çekti. Yere düştüm. Tam üstümden atmaya çalışırken Ivy yanıma gelip beni camın kenarına sürüklemeye başladı. Son anda Ivy’ye bir tekme atmayı başardım. Ivy acı dolu bir çığlık attı.

"Harika," dedi arkamdaki bir ses. Birden her şey durdu. Liz ve Ivy hemen geriye çekildiler. Esther’di. Chloe de yanındaydı. Esther, bana bir havlu uzattı.

"Yeteneklisin, iyi ki seni bulmuşuz," dedi sahte bir nezaketle.

Havluyu alıp boyalı bedenime sardım. Esther uzaklaşırken, aralarında sessiz bir anlaşmanın geçtiği uzun boylu bir çocukla göz göze geldim. O çocuk bana döndüğünde, gözlerindeki merak ve ilgi açıkça belliydi.

Liz, Ivy ve Aurelius sessizce yanımdan geçip gittiler. Chloe’ye döndüm, gözlerimde anlam ararken, "Bu neydi şimdi?" diye sordum.

"Üzgünüm," dedi Chloe, sesi hafifçe titriyordu. "Bu sadece... ilk gün sınavıydı."

"Ne?" Şaşkınlıkla gözlerimi ona diktim.

"Yeni gelenler, eğitime başlamadan önce sınanır."

Kafamda bu akademinin ne tür bir yer olduğuna dair sorular dolaşıyordu, ama cevabını bulamıyordum.

Buraya gelmek bir hata mıydı?