EK SAHNEDİR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"İnsan kalbinin en gizli köşelerinde saklananlar, bazen sessizlikten daha derin şeyler söyler. Ve o sırlar, yalnızca doğru kişinin varlığında ortaya çıkmaya cesaret eder." — Anonim

Lucas’ın sessiz varlığı, çevremde dolanan bir gölge gibiydi. Sessizdi, ama bakışları her şeyi anlatıyordu. O bakışlarda öfke yoktu, daha çok anlaşılmayı bekleyen bir hayal kırıklığı vardı. İçinde bir şeyler kırılmıştı, ama bu ne tamamen acıydı ne de kızgınlık. Daha çok, sessizliğin ardına saklanmış bir sır, kalbin en gizli köşelerinde saklanan gerçekler gibi...

Pedro’nun yanımda duruşu ise bambaşkaydı. Her zamanki gibi, kendinden emin ve sakin görünüyordu. Ne öfke vardı ne de endişe. Duygularını kontrol altında tutan bir maske takmış gibiydi. Lucas’ın sessiz meydan okuyuşuna karşı Pedro’nun sabırla karşılık vermesi, beni onların arasında sıkışmış gibi hissettiriyordu.

Bu, aralarındaki soğuk savaşın ilk kıvılcımıydı.

Lucas’ın o anda bana fırlattığı bakış, içimde derin bir ürperti yarattı: "Seni Pedro konusunda uyarmıştım."

Lucas’ın gözleri bir anlığına Pedro’nun üzerinde gezindi. Aralarında görünmez bir sınır vardı; sessiz ama hissedilen. Ne Pedro geri adım atıyor, ne de Lucas geri çekiliyordu. Bu, soğuk ve derin bir savaştı. İkisi de birbirlerini anlamaya çalışmıyordu; sadece derinden gelen, sessiz bir mücadele...

"Bazen karar vermemek de bir karardır. Ama uzun süre kararsız kalırsan, seçme hakkını kaybedebilirsin." — Anonim