YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Kırgınlık, yalnızca kalpte değil, aynı zamanda ruhun derinliklerinde de yankılanır. Asıl acı, kaybolan güvenin ve parçalanan umutların sesindedir." — Anonim

Bedenim sağlamdı, ama ruhum yaralıydı. Kalbimdeki yaralar derinleşiyor, her geçen gün içimde onulmaz bir sızı bırakıyordu. O an Pedro’nun elindeki beyaz çiçekler bile içimdeki karanlığı aydınlatmaya yetmezdi. Zaman, çevremde durmadan daralan bir duvar gibiydi. Kapana kısılmış, nefes alamıyordum.

"Merhaba Lucia. Nasılsın?" Pedro’nun sesi her zamanki kadar yumuşaktı, ama bu sefer altında daha derin bir şey saklıydı. Kaçamak bir bakış atarak, "Teşekkür ederim," diye fısıldadım.

"Şu an bana kızgınsın, biliyorum." Sözleri sessizliği bozarken gözlerimdeki acıya sabırla bakıyordu. "Sana zaman tanımak istedim. Güvenin sarsıldı, farkındayım. Ama Chloe de acı çekiyor." Pedro’nun soğuk, katı duruşu, yerini beklenmedik bir sıcaklığa bırakmıştı. Sözcükleri kalbimdeki buzları eritiyordu.

"Kalbini kapatıyorsun, Lucia. Bu seni daha da acıtacak."

Sözleri içime işliyordu, ama gözlerimden süzülen yaşlar onu durdurmadı. Beni kollarına aldı, bir baba şefkatiyle fısıldadı: "Gerçekleri biliyorsun, niyetlerimizi de. Ama kalbini kapatmaya devam edersen, bu sadece seni daha da yaralayacak."

Kollarından geri çekildim, bakışlarım onun yüzünde bir cevap aradı. "Buradan... nefret ediyorum, Pedro. Her şeyden." Sesim titriyordu, ama bu titreme öfkenin bir yankısıydı.

Pedro derin bir nefes aldı, gözlerinde karanlık bir bilgelik vardı. "Hayır, buradan değil. Yaşadıkların yüzünden böyle hissediyorsun. Bize güvenmiştin, seni hayal kırıklığına uğrattığımız için bu kadar yaralısın."

Dudaklarım sıkıldı. İçimdeki öfkenin kaynağı açıktı—Pedro haklıydı. Ama yine de sormak zorundaydım. "Ama neden... neden bu kadar ileri gitmek zorundaydınız?"

Pedro’nun yüzünde bir an derin bir hüzün belirdi, ama hemen ardından eski sert ifadesine geri döndü. "Bağ kurmanın tehlikelerini bilmen gerekiyordu. Chloe ya da benimle... bir gün bu bağların seni yaralayacağını anlamalıydın."

O an içimde bir şeyler kırıldı. Pedro’nun sözleri bir tokat gibi yüzüme çarptı. "Bağ kurmamam mı gerekiyordu?"

"Bu dünyanın kuralları böyle." diye devam etti Pedro, gözlerinde tehlikeli bir karanlıkla. "Bizim dünyamızda duygular zayıflıktır, Lucia. Seni mükemmel bir gölgeye dönüştürmek istiyorum. Hiçbir şekilde zarar görmeni istemiyorum."

Bir anlığına durdum. Pedro’nun eğitimi, beni bir silaha, bir gölgeye dönüştürecekti. Bu dünyanın acımasız kuralları karşısında ayakta kalabilmenin tek yolu buydu. Derin bir nefes aldım ve içimdeki karanlıkla yüzleştim. "Pedro... beni sen eğitmez misin?"

Gözlerinde bir parıltı belirdi, ardından düşünceli bir ifadeye büründü. "Bu o kadar kolay değil. Danışmanlar özel atanır. Ancak özel bir durum olduğunda değişiklik yapılabilir."

Chloe bu sırada içeri girdi. Yüzünde derin bir keder vardı, ama sözleri beni şaşırttı. "Konuşmalarınızı duydum," dedi, sesi sakin ama kederliydi. "Seni kaybetmek istemiyorum, Lucia. Ama Pedro gibi olman gerektiğini de anlıyorum."

Elimi tuttu, gözyaşları yanaklarından süzülüyordu. "Her şey için özür dilerim."

Onun bu sözleri, içimdeki soğukluğu biraz olsun yumuşattı. "Bu bir veda değil," dedim ona. "Sadece Pedro’yla çalışmam gerekiyor."

Chloe, zorlanarak gülümsedi. "Bunu anlıyorum. Pedro seni en iyi eğitecek kişi. Ne kadar zor olsa da buna izin vereceğim."

Pedro’ya döndüm, kararımı vermiştim. "Bu karışık ruh halimle başa çıkabilecek misin?"

Pedro’nun dudaklarında soğuk bir gülümseme belirdi. "Sen de pek kolay biri sayılmazsın, Lucia. Ama ben de öyle değilim."

Tam o anda kapı açıldı. Lucas içeri girdi, elinde koyu kırmızı güllerle. Bakışları Pedro’ya kaydı ve bir an odada ölümcül bir sessizlik oluştu. Lucas’ın karanlık gözlerinde fırtınalar kopuyordu; öfke ve kıskançlık birbirine karışmıştı.

O an, gerginliğin doruk noktasına çıktığını hissettim. Pedro ve Lucas birbirlerine meydan okuyan bakışlarla kilitlenmişti. Chloe, Pedro’nun koluna dokunarak ona yavaşça, "Biz işlemler için Esther’in yanına gidelim mi, Pedro?" dedi.

Pedro, gözlerini Lucas’tan ayırmadan başını eğdi. "Olur, Chloe," dedi, soğuk bakışlarını Lucas’tan bir an bile çekmeden.

Lucas’ın gözlerindeki karanlık, Pedro’nun son sözüydü. Ve bu, oynamaya başladığımız tehlikeli oyunun sadece başlangıcıydı.