YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

Ruh eşleri... Kaderleri birbirine dokunmuş, iki ayrı ruh. Sevgili, dost, belki bir aile üyesi olarak karşımıza çıkarlar. Ama bir sevgili olarak geldiklerinde... O bağ her şeyden güçlüdür. Seni sarar, büyütür, sana kim olduğunu hatırlatır. O ruh sana bir kez dokunduğunda, artık yalnızlık diye bir şey kalmaz. Bu, sadece bir bağ değil; çok daha derin, gerçek bir bağlılık.

Ama ikiz alevler? Onlar bambaşka. Aynı ruhun iki yarısı. Bir aynada gördüğün yansıman gibi; çünkü o sensin, ama aynı zamanda senden ayrı. İkiz alevler, tek bir ruhun iki bedende yaşaması demek. Kim kendine ait olan bir parçayı bulduğunda onu kaybetmek ister ki?

Onlar, hayatları boyunca bir eksiklikle dolaşır. O kayıp parçayı, ruhlarının diğer yarısını ararlar. Kavuşmak, tam anlamıyla bir tamamlanma demek değildir. Bu yarım kalmışlık hissi, hiçbir zaman tam anlamıyla geçmez. Aralarındaki bağ, o kadar güçlüdür ki, ayrı kaldıklarında yaşadıkları acı, dayanılmazdır.

İkiz alevler birbirine çekilir. Ama bu çekim, o kadar kuvvetlidir ki, evrenin bile karşı koyması gerekir. Ve bu, kaçınılmaz olarak olayların zincirleme şekilde patlamasına neden olur. Evrenin enerjisi bile onların bir araya gelmesine direnemez.

Peki, aynı ruhun iki yarısından biri diğerinden kopabilir mi? Hayır. Çünkü o kayıp parça, her zaman geri döner. Aynadaki yansıman, senden asla uzaklaşmaz.