YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

Bu hikâye tamamen kurgusaldır; tüm karakterler, durumlar ve olaylar gerçek dışıdır ve tamamen hayal ürünüdür.

O anı zihnime, kalbime ve ruhuma öylesine kazıdım ki, Tanrı bile onu benden söküp alamaz. Ben, ilk düşen melektim. Yeryüzüne ilk çarpan. Düşüşüm yalnızca bir düşüş değildi; yaralandım, evimden kovuldum. Tüm kimliğimi, umudumu, hatta yolumu kaybettim. Kalbimin pusulası artık hiçbir yeri göstermezken, ruhumun acısı her şeyin ötesindeydi. En kötüsü de... Aşkı kaybetmekti. O kadar ki, bir zamanlar gerçek olduğuna bile inanamaz hale gelmiştim.

Eğer bu hikâyeye başlayacaksam, adım Hazel Kumran. Ben Lucifer'ın unutamadığı, Serafim ve Baş Melek Michael'ın vazgeçemediği aşktım. Ama bu hikâye bir aşk hikâyesi değil. Bu, bir kaybedenin hikayesi. Düşüşüm, her şeyin başlangıcıydı; diğerleri ardından geldi. Ama kimse, düşüşümün sertliğini ya da nedenini anlamadı. Ben onların yolunu açmadım, onlara rehberlik etmedim. Yine de her şeyde beni suçladılar. İlk düşenin en sert düştüğünü kimse inkâr edemez.

Bu benim hikâyem. Ama tuhaf bir şekilde, başrolü hiç ben olmadım. Kendi hikâyende figüran olmak nasıl bir duygu, bilir misiniz? Herkes sizi suçlar ama kimse sizi anlamaz. Oysa savaşın kıvılcımını yakan bendim, evet. Ama savaşı başlatan ben değildim. Ve savaşı bitiren de yine ben oldum. Sessizliğe gömülen, unutturulan hikâyemin anlatılma vakti geldi artık.

Aşk yeniden yazılır mı, bilmiyorum. Ama en büyük hayal kırıklıklarından birini yaşamış birini tanımak istiyorsanız, aynaya bakın. Çünkü en acımasız düşman, başkası değil, yalnızca kendi yansımamızdır.