38

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Onun sevgisi bile gölgelerle dolu. Yanında olmak istiyorum, ama biliyorum ki bu beni mahvedecek." – Vera Vasiliev

(Vera)

Saatlerdir bekliyordum. Zaman sanki durmak bilmiyordu, her dakika sonsuz bir döngüye dönüşmüş gibiydi. Viktor’dan hâlâ haber yoktu ve içimdeki huzursuzluk gitgide artıyordu. Zihnimde sürekli en kötü senaryolar dolaşıyordu. Derin bir nefes aldım, ama bu, içimdeki korkuyu bastırmaya yetmedi.

Kapım nazikçe çalındı ve Mira içeri girdi. Gözlerinde anlayış dolu bir bakış vardı, yanıma oturdu ve elini omzuma koydu. "Gelebilir miyim, kızım?" diye sordu.

"Tabii," diye fısıldadım. Sesim neredeyse duyulamayacak kadar kısık ve güçsüzdü. Mira, içimdeki fırtınayı görebiliyordu. Yatağımın kenarına oturup bana dikkatle baktı, yüzünde hafif bir hüzün vardı. "Viktor giderken iyi değildi," dedi sonunda. "Tartıştınız mı?"

Bir an cevap vermekte zorlandım. Yutkundum, dudaklarımı ısırdım. Acıyı içimde tutmaya çalışıyordum ama Mira'nın yanında her şey dökülüverdi. "Ona bu şekilde devam edemeyeceğimi söyledim," dedim.

Mira bir süre sessiz kaldı, neyi kastettiğimi anlamıştı. Sormasına gerek yoktu, biliyordu. Derin bir nefes alarak gözlerimi aradı. "Korktun mu?" diye sordu yumuşak bir sesle.

Ellerim istemsizce titremeye başladı. Gözlerim doldu, boğazım düğümlendi. Birkaç saniye sessiz kaldım ama sonunda içimdekileri daha fazla tutamadım. "Ona her şeyimle aşığım," dedim, sesim titreyerek. "Ama Viktor… o karanlık. Onun sevgisi bile gölgelerle dolu. Yanında olmak istiyorum, ama bu beni mahvedecek. Onunla beraber olmak beni tüketiyor."

Mira’nın gözlerinde anlayış ve derin bir hüzün belirdi. Elimi nazikçe tuttu ve sessizce destek oldu. Yüzümden süzülen gözyaşlarına aldırmadan, onun ellerini sıktım. Beni teselli etmeye çalışıyordu. Hiçbir şey Viktor’un güvende olduğunu duymaktan daha önemli değildi, ama bu huzur anı uzun sürmedi.

Kapı aniden açıldı ve içeriden gelen ses dünyamı altüst etti. "Pakhan yaralandı!"

Bu iki kelime kalbime bıçak gibi saplandı. Zihnim dondu, sadece o iki kelime etrafımda yankılanıyordu. Mira bana endişeyle baktı, ama ben bu iki kelimenin içinde hapsolmuştum. Viktor’a bir şey olursa? Dayanamazdım. Onsuz olamazdım. Derin bir nefes almak için çabaladım ama göğsüm sıkışıyordu.

(Viktor)

Gözlerimi açtığımda, loş ışığa alışmaya çalıştım. Odaya giren zayıf ışık yalnızca bir kişiyi aydınlatıyordu. Vera… Yüzünde endişe vardı, gözleri kızarmıştı. Benim için mi ağlamıştı? İçimdeki acı, bir an için yerini huzura bıraktı. Konuşmak zordu, ama onun burada olduğunu bilmek içimdeki karanlığı hafifletiyordu.

"Vera…" diye fısıldadım, sesim zorlanarak çıktı. Kelimeler boğazımda düğümleniyordu, ama yine de onu yanımda görmek her şeyin ilacı gibiydi.

Gözlerim onun yüzünde, bedeninde dolaştı. Buradaydı, güvendeydi. Bu bana yetiyordu. Onun varlığı, içimdeki tüm karanlıkları aydınlatıyordu.

"Yanıma gel," dedim, sesimdeki zayıflığa rağmen onu yanı başımda hissetmek istiyordum.

Vera tereddütle yaklaştı, başını nazikçe göğsüme yasladı. O anda içimdeki tüm fırtınalar dindi. Onun varlığı, tüm yaralarımı iyileştiriyordu. O, benim sığınağımdı. Yanıma oturdu ve başını göğsüme yasladı. Vera, huzurumdu.

Elimi saçlarının arasına geçirdim, güzel kokusunu içime çektim. Parmaklarım hafifçe titriyordu, ama onun sıcaklığı beni güçlü tutuyordu. Bu anın saflığı, içimdeki tüm karışıklıkları silip süpürüyordu. Gözlerimi kapattım, karanlık kayboluyordu.

"Sevgilim ol," diye fısıldadım. "Tamamen bana ait ol." Bu iki kelime, uzun zamandır içimde tuttuğum her şeyi açığa çıkardı. Onun yanındayken ne geçmişin, ne kanın, ne de karanlık gölgelerin önemi vardı. Sadece Vera vardı, sadece onun varlığı.

Vera, hafif bir gülümsemeyle yüzüme baktı ve göğsüme daha da yaklaştı. O an bir söz verdim. Onu bir daha asla bırakmayacaktım. Ne olursa olsun, her şeyimi verecektim, sadece onun için.

"Vera... Her şeyim. Kalbimi karanlıktan çıkaran tek ışık sensin." — Viktor