YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Gözler ruhun penceresidir; gerçek duygular orada gizlidir."

(Vera)

Sabahın ilk ışıkları Moskova'nın sokaklarını aydınlatmaya başlarken, Viktor yanımda derin bir uykuya dalmıştı. Yüzündeki sert hatlar uyurken bile onun güçlü duruşunu yansıtsa da, içimde tuhaf bir huzur vardı. O yanımdayken, daha önce hiç hissetmediğim bir güven kaplıyordu beni. Sessizce ona baktım; bu anın sonsuz olmasını diledim.

Gözleri yavaşça aralandı ve bakışlarını anında bana çevirdi. Dudaklarında yavaşça beliren gülümseme, her zaman olduğu gibi kalbimin hızla çarpmasına neden oldu. "Günaydın, moye solntse (güneşim)," diye mırıldandı.

"Günaydın Viktor," dedim, sesim hafifçe titreyerek. O gülümsemeyi her gördüğümde, içimde tanımlayamadığım bir mutluluk çiçek açıyordu.

"Her güne seninle uyanmak... başka bir şey istemem, Vera," diye eklediğinde yanaklarımın hafifçe kızardığını hissettim. Onun yanında olmak her defasında aynı etkiyi yaratıyordu; sanki içimde saklı kalmış güzel duygular birer birer ortaya çıkıyordu. Viktor, kolunu uzatıp beni göğsüne çekti. Kalp atışlarının düzenli ritmini duyduğumda, kendimi hiç olmadığım kadar güvende hissettim.

"Kızarman beni mahvediyor, malysh," diye fısıldadı, sesi derin ve samimi. "Ayrıca... inanılmaz güzelsin."

O kelimeler her defasında başımı döndürüyordu. Sanki etrafımızdaki dünya kayboluyor, sadece biz kalıyorduk. Ona odaklanmıştım, ancak Viktor aniden doğrulup yataktan kalktı. Ceketini eline aldığında, içimde bir hayal kırıklığı hissi yükseldi. Birlikte kahvaltı yapabileceğimizi düşünmüştüm. Sesimdeki hayal kırıklığını gizleyemeden sordum, "Gidiyor musun?"

Bana doğru eğildi, bakışlarını yüzümde gezdirdi. Gözlerinde sevgi ve hayranlık ışıldıyordu. "Gitmem gerekiyor, güneşim," dedi, sesi yumuşak ama kararlıydı. "Bir saat sonra yanında olacağım. Bugün seninle özel bir yere gideceğiz."

Onun bu kadar erken gitmesi hoşuma gitmemişti. Yanımda daha uzun süre kalmasını istiyordum. Ama bir saat sonra geleceğini söylemesi içimdeki sıkıntıyı hafifletti. Bana uzun uzun baktı, sanki yüzümü zihnine kazımak istercesine. Parmakları dudaklarıma dokunduğunda, bakışları değişti.

"Bana böyle bakmaya devam edersen, ne olacağını biliyor musun?" dedi hafif bir gülümsemeyle.

"Ne olur?" diye fısıldadım, kalbim göğsümde çarparken.

"Seni kalbime hapsederim," dedi, sesinde derin bir aşk ve şefkatle. Alnımdan öptü, dudaklarının sıcaklığı içimi sarstı. "Seni burada bırakmak işkence gibi, Vera. Aklım her an sende ve hiçbir şeye odaklanamıyorum."

Onunla geçirdiğimiz her anı özel kılmaya çalışıyordum, ama sanki kurallarını zorluyordum. Gözlerimi ona diktim ve içten bir özür fısıldadım: "Viktor... üzgünüm."

O an, derin bir nefes alıp başını hafifçe eğdi. "Endişelenme," dedi usulca. "Sadece ne hissettiğimi söyledim." Elini yüzümde gezdirdi, bakışları tekrar yumuşadı. "Hazırlan, malysh. Bugün sadece bana aitsin."

Şaşkın bir ifadeyle ona baktığımda, dayanamadı ve beni öptü. Öpücüğü her zamanki gibi şefkatli ama aynı zamanda sahipleniciydi. "Büyüleyicisin, malysh," diye fısıldadı, sesi derin bir tutku ve özlemle doluydu. Sonra hızla ceketini giydi.

"Nereye gideceğiz, Viktor?" diye sordum, tereddütle.

"Seni kahvaltıya götüreceğim, güneşim," dedi, gözlerini üzerimden ayırmadan. "Dışarı çıkmaya ihtiyacın olduğunu biliyorum. Eğer kendini kötü hissedersen, geri döneriz."

Onun bu düşünceli tavrı her seferinde kalbimdeki huzuru arttırıyordu. "Teşekkürler, Viktor," dedim yumuşak bir sesle.

"Bir şey değil, malysh," dedi gülümseyerek. "Kendini daha iyi hissettiğinde, Moskova’yı da gezdireceğim sana."

Onunla birlikte olmak, kendimi güvende ve sevildiğimi hissettiriyordu. Hafif bir tebessümle onu izledim, odadan çıkarken bile karizmasıyla etrafını dolduruyordu.

O gider gitmez, hızlıca hazırlanıp duşa girdim. Sıcak suyun altında Viktor’un sözleri zihnimde yankılanıp durdu. Onunla olmak, hayatımın her anını daha anlamlı kılıyordu. Göğsümde hissettiğim bu sıcaklık, kalbimin ona olan bağlılığının bir işaretiydi. Viktor, yanımdayken her şey çok daha güzeldi. Onunla olmak… içimde bir güvenli liman bulmak gibiydi.