YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

EK SAHNEDİR.

"Her şeyin bir bedeli vardır. Ama en ağır bedeli, sevdiklerin için ödersin—çünkü bu bedel kalbini ve ruhunu parçalar." — Viktor Volkov

(Viktor)

Ofisimde yalnız kaldığımda, içimde tarif edilemez bir huzursuzluk vardı. Amcamın sözleri zihnimde yankılanıyordu: "Vasiliev, Voronin ve Volkov denklemi asla çözülmedi." Geçen onca zamana rağmen, bu kara bulutların ailemin üzerindeki gölgesi hiç kalkmamıştı. Ve şimdi o karanlık, Vera’yı da içine alıyordu.

Derin bir nefes alıp ofisteki kasayı açtım ve annemin nişan yüzüğünü elime aldım. Siyah kadife kutu, benimle birlikte yıllar boyunca yolculuk etmişti—tıpkı ailemin yükü gibi. Yüzüğü avucumun içine alıp parmaklarımın arasında nazikçe çevirdim. Yüzüğün pürüzsüz altını ve narin çiçek desenli elmasını inceledim. Annemi hatırlatan, güçlü bir kadın olduğuna dair bir işaretti bu. Annem, zorluklar karşısında hiç pes etmemişti. Babamı bile diz çöktürecek bir iradeye sahipti, ama o gücü bile bu acımasız dünyadan kaçmasına yetmemişti.

Ya Vera? Onun bu dünyada hayatta kalabilmesi mümkün müydü? Attığı her adımda, yolunun üzerine yerleştirilmiş tuzaklar vardı. Voroninler, Mikhail... Tehlike her yerdeydi ve Vera’yı bu karanlığa çekmek benim hatamdı.

Ama ondan vazgeçmek... Bu imkânsızdı. Onu kaybetme düşüncesi bile içimde dayanılmaz bir acı yaratıyordu. Onu koruyabileceğime inanıyordum, ama bu inanç yeterli miydi? Her gece zihnimde onun güvende olup olmadığını sorgularken, kalbim hiç durmadan çarpıyordu. Bir yanlış adım, bir anlık zayıflık, onu benden koparabilirdi. Ve ben o acıya dayanamazdım.

Yüzüğü tekrar kutusuna koydum ve derin bir nefes aldım. Kararımı vermiştim. Vera’yı sonsuza kadar koruyacaktım, ne pahasına olursa olsun. Çünkü o benim için sadece bir sevgili değil, geleceğim, huzurum, ve kalbimin attığı her ritmin sebebiydi.

Vera’yı düşündüğümde, kalbimde beliren hisleri tek bir cümleyle özetlemek mümkündü:

"Ty — moya sud'ba i moya zhizn'" (Sen—benim kaderim ve hayatımsın).