EK SAHNEDİR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

(Viktor)

"Beni unutman mümkün değil. Çünkü sen, her zaman kalbimde olacaksın," dedim, sesimdeki derin tutkuyu ve sevgiyi saklayamadan.

Vera’nın gözlerinde bir anlık meydan okuma belirdi, ama hemen ardından yerini bir tür kırılganlığa ve teslimiyete bıraktı. Ona doğru birkaç adım attım; bakışlarımı üzerinde hissettiğinde, gözlerindeki ifadeden nefesinin kesildiğini görebiliyordum.

"Viktor… Ne yapıyorsun?" diye fısıldadı. Sesi hafifçe titriyordu, ama gözlerinde hâlâ bir güç parıltısı vardı. Cevap vermedim, sadece parmak uçlarımı nazikçe çenesine dokundurdum. Hareketlerim yumuşaktı; onu incitmek bir yana, sanki bu anı daha da özel kılmak ister gibiydim.

"Ne olursa olsun seni kaybetmeyeceğim, Vera," dedim, gözlerim gözlerine kenetlenmiş halde. Sesim kararlı ama şefkat doluydu. "Sen benim için sadece bir sevda değil, aynı zamanda kalbimdeki en güzel yerin sahibisin."

"Sana karşı koymak o kadar zor ki, Vera. Her gülüşün, her bakışın beni sana daha çok bağlıyor. Çünkü her zaman seninle olmak istiyorum," dedim, içimdeki sevgiyle yumuşayan ses tonumla.

Yavaşça başımı eğdim ve alnına hafif bir öpücük kondurdum. Bu sadece bir öpücük değildi; ona olan sevgimi, ona duyduğum derin bağı hatırlatan nazik bir dokunuştu. Ellerim omuzlarından beline doğru yavaşça kayarken, onu daha da yakınıma çektim. Kalbim her atışında onun varlığını hissediyor, sadece onunla doluyordu. Vera, ellerimin arasında hem kırılgan hem de güçlüydü. Onu sevmek, içimdeki tüm karanlığı aydınlatan bir ışık gibiydi.

"Vera, sen benim kalbimsin," diye fısıldadım. "Beni böylesine tamamlanmış hissettiren tek kişisin. Yanında olduğum sürece, seni her şeyden koruyacağım."

Vera’nın nefesi hızlanmıştı. Geri çekilmeye çalışsa da, aramızdaki çekim onu da esir almıştı. "Viktor," dedi, sesi bu kez daha yumuşak ve kırılgandı. İçindeki savaşı hissedebiliyordum, ama aynı zamanda bu savaşı yavaş yavaş kaybettiğini de görebiliyordum. Onun gözlerinde beliren karmaşık duygular, bana ona daha yakın olma cesareti veriyordu.

Yavaşça dudaklarım dudaklarına değdi, ama bu sadece bir öpücükten ibaret değildi. Bu, aramızdaki sevgi bağının derinliğini ve kırılganlığını ortaya koyan nazik bir dokunuştu. Vera’nın da bana karşı koymadığını, kendini tamamen bıraktığını hissettim. O an, dünya yalnızca ikimizden ibaretti; sadece bizim nefeslerimiz ve kalplerimizin atışı vardı.

Bir süre sonra, geri çekildim. İçimde ona karşı duyduğum koruma ve sahiplenme isteği daha da güçlendi. Ama bu, onu incitmek ya da baskılamak değil; tam tersine, onun yanında olmaktan ve sevgisini kazanmaktan gelen bir bağlılıktı.

"Sen, benim en değerli hazinemsin, Vera. Ne kadar uzak durmaya çalışırsan çalış, her zaman sana geri döneceğim. Çünkü sana olan sevgim, hiçbir mesafeyle ya da engelle sınırlanamaz," dedim, sesimde derin bir şefkat ve sevgi vardı.

Vera’nın gözlerinde beliren ışıltı, aramızdaki bağı bir kez daha güçlendirdi.

"Sana hep kalbimle geleceğim, Vera. Bu yüzden, yolun nereye çıkarsa çıksın, seni asla yalnız bırakmayacağım," dedim. Çünkü onunla birlikte olmak, hayatımdaki en güzel gerçeklikti.